Μετανοσοκομειακή παρακολούθηση ασθενών με σύνδρομο οξείας αναπνευστικής δυσχέρειας

Abstract

Introduction: Acute respiratory distress syndrome (ARDS) is an acute inflammatory pulmonary process that results in protein-rich, nonhydrostatic pulmonary edema, adverse hypoxemia, and lung stiffness. A significant proportion of individuals who will require hospitalization, between 15%-30%, will develop severe respiratory failure, ARDS, and an increased likelihood of intubation for mechanical respiratory support. Aim: The aim of the study was the post-hospital follow-up of patients who had survived Acute Respiratory Distress Syndrome. Methodology: This is a cross-sectional study recording data of patients assessed in the ICU. All patients participated in a follow-up program at the first, third, sixth month, as well as the first year after discharge from the ICU and the Hospital. A demographic data recording form was used, as well as rating scales related to quality of life, hospital anxiety, post-traumatic stress, functioning, and self-care. The statistical package SPSS ver.24 was used to analyze the results. The level of significance was set at p<0.05. Results: The sample consisted of 39 patients, where 79.5% (n=31) were men while 20.5% (n=8) were women. The mean age of the patients was 59.72 years. Regarding the educational level, 20 (51.3%) patients stated that they had completed higher education while 19 (48.7%) had completed secondary education. A statistically significant finding was that the educational level of the patients differs in all the scales used (SF-36, EQ-5D, DTS, HADS), as well as that age and duration of hospitalization in the ICU have a statistically significant relationship, in relation to the usual activities scale (EQ-5D). Also, the days of mechanical respiratory support affect the patients' recovery time. Conclusions: The complete rehabilitation of these patients, both physically and psychologically, is a long process, which can last up to a year or more. The level of education, the time of hospitalization as well as the days of mechanical respiratory support and the total stay in the ICU, are the main factors that were associated with the total time to restore their quality of life.

Εισαγωγή: Το σύνδρομο οξείας αναπνευστικής δυσχέρειας (ARDS) είναι μια οξεία φλεγμονώδης πνευμονική διεργασία που οδηγεί σε πλούσιο σε πρωτεΐνες, μη υδροστατικό πνευμονικό οίδημα, ανεπιθύμητη υποξαιμία και δυσκαμψία των πνευμόνων. Ένα σημαντικό ποσοστό των ατόμων που θα χρειαστούν νοσηλεία, μεταξύ 15%-30%, θα αναπτύξουν σοβαρή αναπνευστική ανεπάρκεια, ARDS και αυξημένη πιθανότητα διασωλήνωσης για μηχανικήαναπνευστική υποστήριξη. Σκοπός: Σκοπό της μελέτης αποτέλεσε η μετανοσοκομειακή παρακολούθηση των ασθενών που είχαν επιβιώσει από Σύνδρομο Οξείας Αναπνευστικής Δυσχέρειας. Μεθοδολογία: Πρόκειται για συγχρονική μελέτη καταγραφής δεδομένων ασθενών που εκτιμήθηκαν στην ΜΕΘ. Όλοι οι ασθενείς συμμετείχαν σε πρόγραμμα παρακολούθησης στον πρώτο, στον τρίτο, στον έκτο μήνα, καθώς και στο πρώτο έτος μετά την έξοδο από τη ΜΕΘ και το Νοσοκομείο. Χρησιμοποιήθηκαν φόρμα καταγραφής δημογραφικών δεδομένων, καθώς και κλίμακες αξιολόγησης που αφορούσαν την ποιότητα ζωής, το νοσοκομειακό άγχος, το μετατραυματικό στρες, την λειτουργικότητα, καθώς και την αυτοφροντίδα. Για την ανάλυση των αποτελεσμάτων χρησιμοποιήθηκε το στατιστικό πακέτο SPSS ver.24. Ως επίπεδο σημαντικότητας ορίστηκε το p<0,05. Αποτελέσματα: Το δείγμα αποτέλεσαν 39 ασθενείς, όπου το 79,5% (n=31) ήταν άνδρες ενώ το 20,5% (n=8) γυναίκες. Η μέση ηλικία των ασθενών ήταν τα 59,72 έτη. Σχετικά με το μορφωτικό επίπεδο 20 (51,3%) ασθενείς δήλωσαν πως είχαν ολοκληρώσει την τριτοβάθμια εκπαίδευση ενώ 19 (48,7%) τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Στατιστικά σημαντική διαπίστωση αποτέλεσε ότι το μορφωτικό επίπεδο των ασθενών διαφέρει σε όλες τις κλίμακες που χρησιμοποιήθηκαν (SF-36, EQ-5D, DTS, HADS), καθώς και ότι η ηλικία και η διάρκεια νοσηλείας στη ΜΕΘ έχουν στατιστικά σημαντική σχέση, σε σχέση με την κλίμακα που αφορά τις συνηθισμένες δραστηριότητες (EQ-5D). Επίσης, οι μέρες μηχανικής υποστήριξης της αναπνοής, επηρεάζουν το χρόνο αποκατάστασης των ασθενών. Συμπεράσματα: Η πλήρης αποκατάσταση των συγκεκριμένων ασθενών τόσο σε σωματικό, αλλά και ψυχολογικό επίπεδο, είναι μια μακρά διαδικασία, που μπορεί να διαρκέσει έως και ένα έτος ή και παραπάνω. Το επίπεδο εκπαίδευσης, ο χρόνος νοσηλείας αλλά και οι μέρες μηχανικής υποστήριξης της αναπνοής και η συνολική παραμονή στη ΜΕΘ, είναι οι κυριότεροι παράγοντες που συσχετίστηκαν με το συνολικό χρόνο αποκατάστασης της ποιότητας ζωής τους