Αφηγηματολογικές αναγνώσεις σε τέσσερις ευριπίδειες τραγωδίες: Άλκηστις, Ελένη, Ιφιγένεια εν Ταύροις, Ίων

Abstract

The thesis is part of the theoretical reflection regarding modern narrative theory and drama. The main objective of the study is to highlight the new interpretive perspectives opened up by the application of the method to the field of ancient Greek tragedy. For this purpose, I select four plays (Alcestis, Helen, Iphigenia among the Taurians, Ion) that present a series of peculiarities in their plot and raise substantial philological issues. A separate chapter is devoted to each of the four tragedies and the analysis is organized by episode, so that it becomes clear that the plays form a coherent narrative whole. Alcestis is analyzed in the first chapter, Helen in the second, Iphigenia among the Taurians in the third and Ion in the fourth. The fifth and last chapter of the dissertation unfolds the basic elements of Euripides’ narrative strategy, as they emerge from the narratological investigation of the plays.

Η διατριβή εντάσσεται στο πλαίσιο του θεωρητικού προβληματισμού που αφορά στην εφαρμογή της σύγχρονης αφηγηματικής θεωρίας στο δράμα. Στόχος της μελέτης δεν είναι τόσο να αποδειχθεί η δυνατότητα εφαρμογής της μεθόδου στα θεατρικά κείμενα -καθώς το ερώτημα αυτό έχει εν πολλοίς απαντηθεί από την έρευνα-, όσο να καταδειχθούν οι νέες ερμηνευτικές προοπτικές που διανοίγει η αξιοποίησή της στο πεδίο της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Για τον σκοπό αυτό επιλέγονται τέσσερις τραγωδίες (Άλκηστις, Ελένη, Ιφιγένεια εν Ταύροις, Ίων) που εμφανίζουν μία σειρά από ανεπανάληπτες ιδιαιτερότητες στην πλοκή τους και εγείρουν ειδολογικά ζητήματα. Σε καθεμία από τις υπό εξέταση τραγωδίες αφιερώνεται κι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο και η ανάλυση γίνεται ανά επεισόδιο, ώστε να καταστεί σαφές ότι τα έργα αποτελούν ένα αδιάσπαστο αφηγηματικό σύνολο. Στο πρώτο κεφάλαιο αναλύεται η Άλκηστις, στο δεύτερο η Ελένη, στο τρίτο η Ιφιγένεια εν Ταύροις και στο τέταρτο ο Ίων. Στο πέμπτο και τελευταίο κεφάλαιο της διατριβής ξεδιπλώνονται τα βασικότερα σημεία της ευριπίδειας αφηγηματικής στρατηγικής, όπως αυτά προκύπτουν από την αφηγηματολογική διερεύνηση των δραμάτων, που προηγείται.