Teaching personal and social responsibility through physical education in elementary school

Abstract

The present doctoral dissertation consists of three studies.The aim of the 1st study was to describe the practical inquiry framework and how it was applied by a full time Physical Education (PE) teacher in a public elementary school, as he tried to increase his understanding of the Teaching Personal and Social Responsibility (TSPR) model in practice and improve implementation of the model. The nine teaching strategies from an observational and post-teaching reflection tool called the Tool for Assessing Responsibility-based Education (TARE) documented and shaped TPSR implementation and curriculum development process. Particular tactics relative to each strategy were adapted or created to meet situational needs of teaching. This practical inquiry project through in-school PE provided the PE teacher with the opportunity to exploit the structures and strategies of TPSR to change his teaching practice in ways that better reflected his teaching philosophy and what he wanted to impart in his students. These changes in his practice appeared to have established a positive learning environment and to have helped his students to develop personal and social responsibility.The purpose of the 2nd study was to investigate students’ perceptions of responsibility in the context of physical education. 17 6th-grade students (7 boys and 10 girls) from 9 Greek elementary schools were interviewed. Theory and data driven thematic analysis was conducted. The Teaching Personal and Social Responsibility (TPSR) model provided a conceptual framework to guide data analysis. Most of the students’ values, motives, attitudes, intentions, and experiences reflected the foundational responsibility goals included in the TPSR model; however, students’ awareness of more advanced manifestations of responsibility in physical education was weaker. Findings shed light on Greek students’ perceptions of responsibility in physical education (PE) classes and other settings. The TPSR model provided a relevant framework for describing and interpreting students’ perceptions of responsibility. However, there was a marked discrepancy between students’ perceived values of responsibility and their reported experiences. Implications for promoting responsibility in physical education are discussed.The 3rd study is based on the lack of a theory-driven, validated, self-report instrument to assess students’ responsibility in physical activity settings that aligns directly with all four levels of the TPSR model and provides extensive and nuanced view of behaviors, attitudes, beliefs, values, and intentions of all their respective constituent components. Therefore, this study proposed and validated a new instrument, the Extensive Questionnaire of Responsibility in Physical Education (EQRPE). Scale-items were developed and assessed for content validity, individual items were assembled in a harmonious and measuring construct, and the complete scale was tested for dimensionality, reliability, and validity. Τhe EQRPE subscales correlated positively with conceptually similar constructs of the previously existing Personal and Social Responsibility Questionnaire (PSRQ). These analyses strengthen the expected validation of the EQRPE.

Η παρούσα διδακτορική διατριβή αποτελείται από τρεις έρευνες.Σκοπός της πρώτης έρευνας ήταν να περιγράψει το πλαίσιο της πρακτικής έρευνας δράσης και τον τρόπο που εφαρμόστηκε από έναν εκπαιδευτικό Φυσικής Αγωγής (Φ.Α.), στην προσπάθειά του να κατανοήσει περισσότερο το μοντέλο Διδασκαλίας Προσωπικής και Κοινωνικής Υπευθυνότητας (Teaching Personal and Social Responsibility ή TPSR) στην πράξη και να βελτιώσει την εφαρμογή του. Οι εννέα στρατηγικές διδασκαλίας ενός εργαλείου παρατήρησης και αναστοχασμού, γνωστού και ως Εργαλείου Αξιολόγησης της Διδασκαλίας με βάση την Υπευθυνότητα (Tool for Assessing Responsibility-based Education ή TARE), τεκμηρίωσαν και διαμόρφωσαν την εφαρμογή του TPSR και τη διαδικασία ανάπτυξης διδακτικών περιεχομένων. Επιμέρους τακτικές, που συμπεριλαμβάνονταν σε καθεμιά από τις παραπάνω στρατηγικές διδασκαλίας, προσαρμόστηκαν στις υπάρχουσες ή επινοήθηκαν από την αρχή προκειμένου να ικανοποιήσουν τις περιστασιακές ανάγκες κάθε μαθήματος. Η συγκεκριμένη έρευνα δράσης μέσα από τη διδασκαλία της ΦΑ στο σχολείο παρείχε τη δυνατότητα στον εκπαιδευτικό να εμπνευστεί από τη δομή και τις στρατηγικές του TPSR για να αλλάξει τις πρακτικές διδασκαλίας του, ώστε να εκφράζουν καλύτερα την προσωπική του φιλοσοφία και όσα θα ήθελε να μεταλαμπαδεύσει στους μαθητές ή τις μαθήτριές του. Αυτή η αλλαγή των πρακτικών διδασκαλίας του φάνηκε να έχει εδραιώσει ένα θετικό μαθησιακό κλίμα και να έχει βοηθήσει τους μαθητές να υιοθετήσουν περισσότερη υπευθυνότητα τόσο στην προσωπική τους συμπεριφορά όσο και στη συμπεριφορά τους προς τους άλλους.Σκοπός της δεύτερης έρευνας ήταν να ερευνήσει τις αντιλήψεις των μαθητών για την υπευθυνότητα στο περιβάλλον της φυσικής αγωγής. 17 μαθητές έκτης τάξης (7 αγόρια και 10 κορίτσια) από 9 Δημοτικά Σχολεία κλήθηκαν σε συνέντευξη. Πραγματοποιήθηκε θεματική ανάλυση των δεδομένων με βάση τη σχετική θεωρία και τα ίδια τα δεδομένα. Το Μοντέλο Διδασκαλίας Προσωπικής και Κοινωνικής Υπευθυνότητας (ΔΠΚΥ) παρείχε το θεωρητικό πλαίσιο της ανάλυσης των δεδομένων. Οι περισσότερες αξίες, κίνητρα, στάσεις, προθέσεις και εμπειρίες των μαθητών αντικατόπτρισαν τους βασικούς στόχους υπευθυνότητας του ΔΠΚΥ μοντέλου. Παρόλα αυτά η επίγνωση των μαθητών που αφορούσαν την εκδήλωση ανώτερων επιπέδων υπευθυνότητας του μοντέλου ήταν περιορισμένη. Τα αποτελέσματα αποκαλύπτουν τις αντιλήψεις των Ελλήνων μαθητών για την έννοια της υπευθυνότητας στη φυσική αγωγή και σε άλλα περιβάλλοντα. Το μοντέλο ΔΠΚΥ παρείχε το σχετικό πλαίσιο για την περιγραφή και την ερμηνεία των αντιλήψεων της υπευθυνότητας των μαθητών. Ωστόσο, διαπιστώθηκε αξιοσημείωτη ασυμφωνία μεταξύ των αντιλήψεων και των εμπειριών των μαθητών όσον αφορά την υπευθυνότητα. Τέλος, αναλύονται οι συνιστώμενες προτάσεις για την προαγωγή της υπευθυνότητας.Η τρίτη έρευνα βασίζεται στην έλλειψη σταθμισμένου εργαλείου αυτοαναφοράς για τη μέτρηση της υπευθυνότητας των μαθητών στο μάθημα της φυσικής αγωγής, που να ευθυγραμμίζεται άμεσα με τη θεωρία του μοντέλου ΔΠΚΥ (και με τα 4 επίπεδα υπευθυνότητας και όλα τα συστατικά τους στοιχεία) και να παρέχει εκτενή και λεπτομερή περιγραφή των συμπεριφορών, των πεποιθήσεων, των αξιών και των προθέσεων των μαθητών. Για αυτό το λόγο, η παρούσα έρευνα πρότεινε και στάθμισε ένα νέα εργαλείο, το Εκτενές Ερωτηματολόγιο Υπευθυνότητας στη Φυσική Αγωγή (ΕΕΥΦΑ). Τα επιμέρους ερωτήματα του ερωτηματολογίου αναπτύχθηκαν και αξιολογήθηκαν για την εγκυρότητα του περιεχομένου τους, συγκροτήθηκαν σε αρμονική κλίμακα μέτρησης και το συνολικό ερωτηματολόγιο αξιολογήθηκε για τις διαστάσεις του, την εγκυρότητα και αξιοπιστία. Οι υποκλίμακες του ΕΕΥΦΑ συσχετίστηκαν θετικά με αντίστοιχες εννοιολογικές δομές του ήδη σταθμισμένου και προϋπάρχοντος Ερωτηματολογίου Προσωπικής και Κοινωνικής Υπευθυνότητας (ΕΠΚΥ). Οι αναλύσεις της παρούσας έρευνας ενδυνάμωσαν την προσδοκώμενη στατιστική επικύρωση/επαλήθευση του ΕΕΥΦΑ.