Μελέτη των αλλαγών στην σύσταση σώματος στον μεταβολισμό και σε βιοχημικές παραμέτρους σε ασθενείς με καρκίνο παγκρέατος

Abstract

Cachexia is a major characteristic of multiple advanced and metastatic cancers, such as pancreatic cancer. It is present in almost 70%-80% of patients with pancreatic cancer. Cancer cachexia is a multifactorial syndrome characterized by symptoms such as anorexia, involuntary loss of adipose and skeletal muscle tissue. It is associated with treatment failure, reduced quality of life, and poor overall survival. The interplay between tumor and host factors, such as cytokines, holds a central role in cachexia pathophysiology. Choosing the most appropriate treatment, the clinical effect and the risk of adverse effects should be taken under consideration. The present prospective study (from January 2017 until December 2020) aimed to evaluate the interrelation between nutritional parameters at the initial evaluation with the changes in QOL indicators and the Progression-Free Survival and Overall Survival in 97 patients with pancreatic cancer. Dietary and nutritional risk assessment and evaluation of Frailty and Functional Status were performed. Health- related Quality of Life was evaluated with the EORTC QLQ-C30 questionnaire. Nutritional risk, as evaluated by MNA-SF score was negatively associated with age (p = 0.003) and positively associated with dynamometry (p = 0.001). Also, there was a statistically significant difference in the financial difficulties (p = 0.049). OS and PFS were found to decrease in patients who reported having increased fatigue (OS p = 0.007 and PFS p = 0.044). Moreover, higher prevalence of constipation resulted in lower OS and PFS (OS p < 0.001 and PFS p < 0.001) and increased reporting of gastrointestinal problems during the 3 months was connected with lower survival (OS p = 0.017). Οur patients were found to have lower OS and PFS, stressing out the necessity to provide early identification and management to symptoms of the disease that could compromise nutritional status. The provision of nutritional advice and guidance is of major importance for the patients.

Η καχεξία είναι το κύριο χαρακτηριστικό πολλών προχωρημένων και μεταστατικών καρκίνων, όπως ο καρκίνος του παγκρέατος. Υπάρχει σχεδόν στο 70%-80% των ασθενών με καρκίνο του παγκρέατος. Η καρκινική καχεξία είναι ένα πολυπαραγοντικό σύνδρομο που χαρακτηρίζεται από συμπτώματα όπως η ανορεξία, η ακούσια απώλεια λιπώδους και σκελετικού μυϊκού ιστού. Σχετίζεται με αποτυχία της θεραπείας, μειωμένη ποιότητα ζωής και φτωχή συνολική επιβίωση. Η αλληλεπίδραση μεταξύ των παραγόντων όγκου και ξενιστή, όπως οι κυτοκίνες, κατέχει κεντρικό ρόλο στην παθοφυσιολογία της καχεξίας. Κατά την επιλογή της καταλληλότερης θεραπείας, θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η κλινική επίδραση και ο κίνδυνος ανεπιθύμητων ενεργειών. Η παρούσα προοπτική μελέτη (από τον Ιανουάριο του 2017 έως τον Δεκέμβριο του 2020) είχε ως στόχο να αξιολογήσει τη σχέση μεταξύ των διατροφικών παραμέτρων στην αρχική αξιολόγηση με τις αλλαγές στους δείκτες ποιότητας ζωής, την επιβίωση χωρίς εξέλιξη και τη συνολική επιβίωση σε 97 ασθενείς με καρκίνο του παγκρέατος. Πραγματοποιήθηκε αξιολόγηση διατροφικού και διατροφικού κινδύνου και αξιολόγηση της ευπάθειας και της λειτουργικής Κατάστασης. Η ποιότητα ζωής που σχετίζεται με την υγεία αξιολογήθηκε με το ερωτηματολόγιο EORTCQLQ-C30. Ο διατροφικός κίνδυνος, όπως αξιολογήθηκε με τη βαθμολογία MNA-SF, συσχετίστηκε αρνητικά με την ηλικία (p = 0,003) και θετικά με τη δυναμομετρία (p = 0,001). Επίσης, υπήρξε στατιστικά σημαντική διαφορά στις οικονομικές δυσκολίες (p = 0,049). Οι δείκτες επιβίωσης OS και PFS μειώνονταν σε ασθενείς που ανέφεραν αυξημένη κόπωση (OSp = 0,007 και PFSp = 0,044). Επιπλέον, ο υψηλότερος επιπολασμός της δυσκοιλιότητας είχε ως αποτέλεσμα χαμηλότερη επιβίωση OS και PFS (OSp < 0,001 και PFSp < 0,001) και η αυξημένη αναφορά γαστρεντερικών προβλημάτων κατά τη διάρκεια των 3 μηνών συνδέθηκε με χαμηλότερη επιβίωση (OS, p = 0,017). Οι ασθενείς μας βρέθηκαν να έχουν χαμηλότερη επιβίωσηOS και PFS, γεγονός που τονίζει την ανάγκη έγκαιρης αναγνώρισης και διαχείρισης των συμπτωμάτων της νόσου που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο τη διατροφική τους κατάσταση. Η παροχή διατροφικών συμβουλών και καθοδήγησης είναι μείζονος σημασίας για τους ασθενείς.