Αυτισμός και ψυχωτικές διαταραχές στην παιδική ηλικία και η εξέλιξή τους στην εφηβεία και την ενήλικη ζωή

Abstract

Autism spectrum disorder (ASD) is a neurodevelopmental disorder. Although it is a lifelong condition, treatments and services can improve a person’s symptoms and ability to function. Research on the outcomes in adolescence and adult life and on the associated factors is limited. The objective of the present study is to examine the outcomes as well as the contributing factors in adolescents and adults diagnosed with ASD in Greece. Participants included 69 parents of individuals diagnosed with ASD in their childhood and 28 people with ASD. Interviews were conducted with the parents, and archived medical and psychological records were collected. The overall outcome was poor in most of cases (22.6% “very poor” and 24.5% “poor”); however, a substantial number had “good” (18.9%) or “very good” (22.6%) outcomes. Severity of initial diagnosis (χ2 = 65.956, DF = 8, p < 0.001), presence of comorbid disorders in childhood (χ2 = 14,085, DF = 4, p < 0.007), current comorbidity (χ2 = 15.834, DF = 4, p = 0.003), and certain developmental milestones [early acquisition of language skills (χ2 = 16.991, DF = 8, p = 0.030)] were positively correlated with adult outcomes. Overall outcomes in the Greek sample were consistent with international studies. It seems that important contributing factors are comorbidity and especially overall lower cognitive function (intellectual disability), but further research is needed as well as enhanced adult-oriented research and intervention programs.

Η Διαταραχή Φάσματος του Αυτισμού(ΔΑΦ), εντάσσεται στην ευρύτερη κατηγορία των Νευροαναπτυξιακών διαταραχών. Αν και η διαταραχή αυτή, διαρκεί καθόλη τη διάρκεια της ζωής του ατόμου, ωστόσο είναι δυνατή η βελτίωση των συμπτωμάτων καθώς επίσης και βελτίωση της λειτουργικότητας των ατόμων, χάρη σε θεραπευτικές παρεμβάσεις και θεραπευτικά προγράμματα. Η ανασκόπηση της βιβλιογραφίας δείχνει ότι οι έρευνες που εστιάζουν στην έκβαση του αυτισμού στην εφηβεία και την ενήλικη ζωή καθώς και στους παράγοντες που την επηρεάζουν,είναι περιορισμένες. Αντικείμενο της παρούσας έρευνας αποτελεί η μελέτη της έκβασης του Αυτισμού καθώς και των παραγόντων που την επηρεάζουν, στην εφηβεία και την ενήλικη ζωή σε ένα δείγμα Ελληνικού πληθυσμού. Στους συμμετέχοντες περιλαμβάνονται 28 άτομα με ΔΑΦ και 69 γονείς 53 ατόμων που κατά την παιδική τους ηλικία διαγνώστηκαν με αυτισμό. Πραγματοποιήθηκαν ημιδομημένες συνεντεύξεις με τους γονείς και τα παιδιά και συγκεντρώθηκαν στοιχεία από το ατομικό ιστορικό και την παρούσα κατάσταση των ατόμων με Αυτισμό. Η συνολική έκβαση ήταν φτωχή στις περισσότερες περιπτώσεις( 22,6% πολύ φτωχή και 24,5% φτωχή ), ενώ σε ένα μικρότερο ποσοστό ήταν καλή( 18,9%) και πολύ καλή( 22,6%). Οι παράγοντες που εκτιμάται ότι επηρεάζουν την έκβαση είναι η βαρύτητα της αρχικής διάγνωσης (χ2=65,956, DF=8, p<0,001), η παρουσία συννοσηρότητας κατά την πρώτη εκτίμηση(χ2=14,085, DF=4,p<0,007), η παρουσία συννοσηρότητας κατά την παρούσα κατάσταση ( χ2=15,834, DF=4, p=0.003) καθώς και η ηλικία κατάκτησης του λόγου( χ2=16,991,DF=8,p= 0,030). Τα ευρήματα της παρούσας έρευνας συμφωνούν με αυτά της διεθνούς βιβλιογραφίας. Συγκεκριμένα εκτιμάται ότι βασικός παράγοντας που επηρεάζει την έκβαση είναι η συννοσηρότητα και ειδικότερα η παρουσία Νοητικής Υστέρησης. Τα ευρήματα της παρούσας έρευνας, υπογραμμίζουν τη σημασία σχεδιασμού και υλοποίησης προγραμμάτων μακροπρόθεσμης παρέμβασης για άτομα με αυτισμό.