Topics in the syntax-semantics of greek particles

Abstract

In the first five chapters of the thesis I argue that there is no semantic distinction between strict and non-strict Negative Concord Languages (NCLs). I claim that what distinguishes the two groups of NCLs is a formal feature that is introduced either by negative markers or negative words. I provide new evidence from Greek which challenges the idea that Greek is a run-of-the-mill strict Negative Concord language posing a challenge for a theory of Negative Concord. The proposed syntactic analysis shares the basic idea of Zeijlstra (2004) that Negative Concord is multiple syntactic agreement between an element with interpretable features and multiple elements with uninterpretable features.However, it deviates from it in crucial assumptions, as it is argued that there is no semantic distinction between the semantic properties of n-words and NMs,hence between strict and non-strict Negative Concord languages in general. In addition, it is shown that if the view that feature checking is distinguished from feature valuation (Pesetsky & Torrego, 2007) is adopted, then NC phenomenon can be accounted for on the basis that languages are distinguished with respect to a formal feature. The last two chapters of the thesis focus on the semantics of ambiguous particles already introduced in the discussion of NC. The discussion then extends to epistemic and concessive particles, as well as to absolute superlatives. Apparently unrelated particles (i.e. epistemic, concessive and superlatives) are linked due to a homophonous particle with distinct semantic interpretation, different syntactic distribution and prosodic pattern. The core question behind this classification is whether there is a link behind unrelated interpretations of the same particle. Although a definitive answer is not provided in all cases, an insight in their use, syntactic and semantic properties is attempted. What is concluded from the above-mentioned topics is that any theory needs to be flexible enough, so as to be able to account for the properties of elements with hybrid properties at a syntactic and semantic level.

Στα πρώτα πέντε κεφάλαια της διατριβής παρουσιάζονται επιχειρήματα υπέρ της μη σημασιολογικής διάκρισης ανάμεσα στις γλώσσες Αυστηρής Αρνητικής Συμφωνίας και σε αυτές μη Αυστηρής Αρνητικής Συμφωνίας. Υποστηρίζεται ότι αυτό που διαφοροποιεί τις δύο ομάδες γλωσσών είναι ένα τυπικό χαρακτηριστικό το οποίο εισάγεται είτε από τους αρνητικούς δείκτες είτε από τις αρνητικές λέξεις. Παρουσιάζονται νέα στοιχεία από την Ελληνική τα οποία αμφισβητούν την ιδέα ότι η Ελληνική είναι μια κοινή γλώσσα Αυστηρής Αρνητικής Συμφωνίας αποτελώντας μια πρόκληση για μια θεωρία Αρνητικής Συμφωνίας. Η προτεινόμενη ανάλυση ασπάζεται τη βασική ιδέα του Zeijlstra (2004) ότι η Αρνητική Συμφωνία προκύπτει από την αρνητική συμφωνία ανάμεσα σε ένα στοιχείο με ερμηνεύσιμα χαρακτηριστικά και πολλαπλά στοιχεία με μη ερμηνεύσιμα χαρακτηριστικά. Ωστόσο, αποκλίνει από αυτήν σε βασικές υποθέσεις, καθώς υποστηρίζεται ότι δεν υπάρχει σημασιολογική διαφορά μεταξύ των σημασιολογικών ιδιοτήτων των αρνητικών λέξεων και των αρνητικών δεικτών, επομένως και μεταξύ των γλωσσών Αυστηρής Αρνητικής Συμφωνίας και μη Αυστηρής Αρνητικής Συμφωνίας εν γένει. Επιπλέον, προκύπτει ότι αν υιοθετηθεί η άποψη ότι ο έλεγχος χαρακτηριστικών είναι ξεχωριστή διαδικασία από την αξιολόγηση χαρακτηριστικών (Pesetsky & Torrego, 2007), τότε το φαινόμενο της Αρνητικής Συμφωνίας μπορεί να εξηγηθεί στη βάση ότι οι γλώσσες διακρίνονται σε σχέση με ένα τυπικό χαρακτηριστικό. Τα δύο τελευταία κεφάλαια της διατριβής εστιάζουν στη σημασιολογία αμφίσημων στοιχείων που έχουν ήδη εισαχθεί στη συζήτηση της Αρνητικής Συμφωνίας. Έπειτα, η συζήτηση εκτείνεται στα επιστημικά και στα παραχωρητικά στοιχεία, καθώς και στα απόλυτα υπερθετικά. Φαινομενικά μη συνδεόμενα στοιχεία (π.χ. επιστημικά, παραχωρητικά και υπερθετικά) συνδέονται λόγω ενός ομόφωνου στοιχείου με διακριτή σημασιολογική ερμηνεία, διακριτή συντακτική κατανομή και προσωδία. Το βασικό ερώτημα πίσω από αυτήν την κατηγοριοποίηση είναι εάν υπάρχει κάποια σύνδεση πίσω από μη συνδεόμενες ερμηνείες του ίδιου στοιχείου. Αν και δεν προκύπτει μια σαφής απάντηση σε όλες τις περιπτώσεις, προσφέρεται μια εικόνα των συντακτικών και σημασιολογικών τους ιδιοτήτων. Αυτό που συμπεραίνεται από τα προαναφερθέντα ζητήματα είναι ότι οποιαδήποτε θεωρία πρέπει να είναι αρκετά ευέλικτη, ώστε να μπορεί να εξηγήσει τις ιδιότητες στοιχείων με υβριδικές ιδιότητες σε συντακτικό και σημασιολογικό επίπεδο.