Ενδοπεριακαρδιακή χορήγηση φαρμάκων: πειραματική μελέτη

Abstract

Intrapericardial drug delivery is a promising new technique, but the pharmacologic properties of various agents delivered via this route are not known. Furthermore, the long-term safety of intrapericardial catheters has not been previously examined. Using a pericardial access device, a catheter connected to a drug-delivery system was implanted in five pigs. Plasma levels and electrocardiographic measurements were obtained after intravenous and intrapericardial administration of digoxin and procainamide. Histological examination was performed after thedevice had been implanted for a total of six months. The QTc interval did not change significantly after digoxin or procainamide intravenous administration. QTc decreased by 47±23ms (p=0.046) eight hours after digoxin intrapericardial administration and increased by 128±60ms (p=0.002) one hour after procainamide intrapericardial administration. The QRS duration did not change significantly after intravenous administration of either agent, but it increased by 17±9 ms (p=0.004) one hour and by 15±4 ms (p=0.01) eight hours after procainamide intrapericardial administration. After intravenousprocainamide the RR interval decreased, but it did not change significantly after intrapericardial administration of either agent. Histology showed moderate inflammatory infiltration and fibrosis adjacent to the catheter. In conclusion, intrapericardial delivery of digoxin and procainamideproduces unique electrophysiological properties. In contrast to satisfactory success of the implantation technique, long-term dwell of the catheter in the pericardium induces moderate, albeit probably clinically significant, fibrosis.

Η ενδοπερικαρδιακή χορήγηση φαρμάκων αποτελεί μία νέα ελπιδοφόρα τεχνική, αλλά οι φαρμακολογικές ιδιότητες των διαφόρων ουσιών που χορηγούνται μέσω αυτής της οδού δεν είναι ακόμη γνωστές. Επιπλέον η ασφάλεια της παρατεταμένης χρησιμοποίησης ενδοπερικαρδιακών καθετήρων, δεν έχει εξετασθεί έως σήμερα. Με τη βοήθεια μιας ειδικής συσκευής πρόσβασης του περικαρδίου, ένας καθετήρας (PERDUCER) συνδεδεμένος με ένα σύστημα χορήγησηςφαρμακευτικών ουσιών, εμφυτεύτηκε σε πέντε χοίρους. Ακολούθησε ενδοπερικαρδιακή και ενδοφλέβια χορήγηση διγοξίνης και προκαϊναμίδης. Στη συνέχεια έγιναν μετρήσεις και σύγκριση των επιπέδων των ανωτέρω φαρμάκων στο πλάσμα μετά από τους δύο διαφορετικούς τρόπους χορήγησης, καθώς επίσης και ηλεκτροκαρδιογραφικές καταγραφές. Μετά από διάστημα 6 μηνών, τα ζώα θυσιάστηκαν και τα παρασκευάσματα της καρδιάς εξετάσθηκαν ιστολογικά, προκειμένου να ανευρεθούν τυχόν αλλοιώσεις στις περιοχές εμφύτευσης του περικαρδιακού καθετήρα (PERDUCER).Το διάστημα QTc δεν παρουσίασε σημαντική μεταβολή μετά από ενδοφλέβια χορήγηση διγοξίνης ή προκαϊναμίδης. Αντίθετα, το QTc μειώθηκε κατά 47±23ms (ρ=0.046) οκτώ ώρες μετά από ενδοπερικαρδιακή χορήγηση διγοξίνης και αυξήθηκε κατά 128±60ms (ρ=0.002) μία ώρα μετά απόενδοπερικαρδιακή χορήγηση προκαϊναμίδης. Το διάστημα QRS δεν παρουσίασε στατιστικά σημαντική μεταβολή μετά από ενδοφλέβια χορήγηση καμιάς από τις παραπάνω ουσίες, αλλά αυξήθηκε κατά 17 ± 9ms (ρ=0.004) μια ώρα μετά και κατά 15 ± 4ms (ρ=0.01) οκτώ ώρες μετά από την ενδοπερικαρδιακή χορήγηση προκαϊναμίδης. Τέλος, το διάστημα RR μειώθηκε μετά από ενδοφλέβια χορήγηση προκαϊναμίδης, ενώ δεν παρουσίασε καμία σημαντική μεταβολή μετά απόενδοπερικαρδιακή έγχυση κανενός από τα δύο φάρμακα. Η ιστολογική εξέταση των παρασκευασμάτων έδειξε μέτριες φλεγμονώδεις διηθήσεις και ίνωση στην περιοχή εμφύτευσης του καθετήρα. Συμπερασματικά, η ενδοπερικαρδιακή χορήγηση διγοξίνης και προκαϊναμίδης έχει ως αποτέλεσμα σημαντικές ηλεκτροφυσιολογικές ιδιότητες. Σε αντίθεση με το ικανοποιητικό αποτέλεσμα της τεχνικής εμφύτευσης, η παρατεταμένη διατήρηση του καθετήρα στο περικάρδιο προκαλεί μέτρια, αν και πιθανώς κλινικά σημαντική, ίνωση.