Μεταβολές στη συγκέντρωση ορμονών και πεπτιδίων σε επίμυες με αρτηριακή υπέρταση μετά την απονεύρωση του αορτικού τόξου: Eπίδραση αντιϋπερτασικών φαρμάκων

Abstract

Aortic denervated (AD) rats are widely used as model of neurogenic hypertension. To investigate the influence of hormones during development of chronic hypertension at AD rats, male Wistar rats, weighting 270-300 g, were used. The rats were divided in two hyper-groups each of them was consisting by seven subgroups of nine animals. In the five groups of each hyper-group the ADN was bilaterally transected, that led to an increased level of blood pressure during the following six months. Two groups were sham operated and two groups remained without any operation (intact animals). The four aortic denervated groups of each hyper-group received p.o. antihypertensive treatment. The drugs used were furosemide (10 mg/Kg), captopril (30 mg/Kg), losartan (10 mg/Kg) and nifedipine (5 mg/Kg). Three months later, the first hyper-group was decapitated the total blood volume was collected, and the hearts were dissected and refrigerated. The same procedure was carried out with the remaining rats six months after operation. The blood analysis shows no change of thyroid hormones (T3, T4 and TSH) and elevated levels of renine (REN) and of aldosterone (ALD) in AD rats three months after operation. On the contrary, levels of REN and ALD in rats decapitated six months after operation were decreased. However the concentration of the antidiuretic hormone was enhanced in this group of rats. The investigated hormone levels of intact and sham-operated animals were similar. All drugs used had excellent antihypertensive effect but only the converting enzyme inhibitor and the diuretic show the capacity to stop the installation and the development of the hormonal pathophysiological mechanism of the hypertension. All drugs decreased the weight of the heart to the aortic denervated rats. The results show that the endocrine system has a significant role in development and the stabilization of chronic hypertension at the aortic denervated rats. Further research is necessary to have safe and useful datas for humans.

Η αορτική απονεύρωση σε πειραματόζωα, αποτελεί πρότυπο μελέτης της νευρογενούς υπέρτασης. Για να διερευνηθεί η επίδραση και ο ακριβής ρόλος των ορμονών που σχετίζονται με τη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης για την εγκατάσταση νευρογενούς υπέρτασης, χρησιμοποιήθηκαν άρρενες επίμυες της φυλής Wistar, με βάρος 270-300 g. Τα πειραματόζωα χωρίστηκαν σε δύο υπερκατηγορίες που η κάθε μία αποτελείτο από 7 ομάδες των εννέα ζώων. Στις πέντε ομάδες της κάθε υπερκατηγορίας, τα πειραματόζωα υποβλήθηκαν σε αμφοτερόπλευρη αορτική απονεύρωση, γεγονός που τα οδήγησε σε ανάπτυξη και εγκατάσταση χρόνιας υπέρτασης, για το χρονικό διάστημα των έξι μηνών που κράτησε το πείραμα. Δύο ομάδες υπέστησαν ψευδή απονεύρωση και δύο ομάδες παρέμειναν χωρίς καμία επέμβαση. Οι τέσσερεις απονευρωμένες ομάδες της κάθε υπερκατηγορίας έλαβαν αντιϋπερτασική αγωγή. Τα φάρμακα που χρησιμοποιήθηκαν ήταν: Η φουροσεμίδη (10 mg/Kg), η καπτοπρίλη (30 mg/Kg), η λοζαρτάνη (10 mg/Kg) και η νιφεδιπίνη (5 mg/Kg). Τρεις μήνες αργότερα, τα ζώα της πρώτης υπερομάδας θυσιάστηκαν και το αίμα και η καρδιά τους παραλήφθηκαν. Το αίμα φυγοκεντρήθηκε και στο πλάσμα έγινε προσδιορισμός των ορμονών, ενώ η καρδιά καταψύχθηκε με υγρό άζωτο. Η ίδια διαδικασία επαναλήφθηκε και στους έξι μήνες από την αορτική απονεύρωση για την δεύτερη υπερκατηγορία πειραματοζώων. Ο ορμονικός προσδιορισμός στο πλάσμα δεν έδειξε καμία αλλαγή στις συγκεντρώσεις των ορμονών του θυρεοειδούς (T3, T4 και TSH), τόσο στους τρεις όσο και στους έξι μήνες μετά την επέμβαση. Οι συγκεντρώσεις της ρενίνης (REN) και της αλδοστερόνης (ALD) στα απονευρωμένα ζώα τρεις μήνες μετά την επέμβαση ήταν αυξημένες, ενώ οι συγκεντρώσεις της αντιδιουρητικής ορμόνης (ADH) παρέμειναν αμετάβλητες σε σχέση με τα ζώα αναφοράς. Αντιθέτως, οι συγκεντρώσεις της ρενίνης (REN) και της αλδοστερόνης (ALD), μετά την πάροδο έξι μηνών, ήταν αμετάβλητες, ενώ αυξημένη ήταν η συγκέντρωση της αντιδιουρητικής ορμόνης (ADH) στο ίδιο χρονικό διάστημα. Οι συγκεντρώσεις όλων των ορμονών στα ανεγχείρητα και τα ψευδώς χειρουργημένα ζώα ήταν στατιστικώς όμοιες. Συμπερασματικώς, θεωρούμε ότι μετά την αρχική αύξηση της αρτηριακής πιέσεως κεντρικής αιτιολογίας, το σύστημα ρενίνης – αγγειοτενσίνης - αλδοστερόνης συμμετέχει, με άμεση κεντρική διαχείριση, στη διατήρηση της υπέρτασης για ένα χρονικό διάστημα και ακολουθεί αντιδραστικώς η υπέρταση λόγω της επαγωγής της αντιδιουρητικής ορμόνης. Τα φάρμακα που φαίνεται ότι συμβάλλουν σημαντικά στην αντιμετώπιση εγκατάστασης και εξέλιξης του φαινομένου είναι κυρίως οι ανταγωνιστές του μετατρεπτικού ενζύμου της αγγειοτενσίνης και ακολουθούν τα διουρητικά. Η χρήση αποκλειστών των υποδοχέων της αγγειοτενσίνης ΙΙ καθώς και ανταγωνιστών καναλιών ασβεστίου, ενώ μειώνουν την αρτηριακή πίεση σε βαθμό αποδεκτό, δεν φαίνεται να βοηθούν σημαντικά στην αναστολή του ορμονικού παθοφυσιολογικού μηχανισμού εγκατάστασης της υπέρτασης.