Englishness in mid-twentieth century detective fiction: re-reading the queens of crime

Abstract

This dissertation focuses on the study of British golden-age detective fiction, primarily the works of Agatha Christie, Ngaio Marsh, Dorothy Sayers and Margery Allingham and their inscription of Englishness. It joins a vibrant conversation in the field of popular culture studies around the cultural politics of British women’s mid-twentieth-century detective fiction and participates in current postcolonial discussions aimed at reassessing the contribution of this particular genre to the formation of a diasporised and globalised sense of England. Collectively, although not in identical ways, the novels discussed in this study are read as articulating social anxieties about England becoming an already racially and culturally contested national home in the first half of the twentieth century. They address, specifically, the significance of the two World Wars, the rise of fascism and antisemitism, the role of travelling to and from the Empire and changing gender norms, especially regarding women’s social positions, in the shaping of the modern English nation. The significance of this study may be said to lie in the fact that it introduces, and further expands, analyses of (English) national identity, and its historical, racial and cultural underpinnings, into the revision of the cultural politics of twentieth-century middlebrow literature (part of which is detective fiction) currently taking place. Drawing largely on postcolonial critical theories that are fertile soil for the examination of the relationship between home and away, Self and Other, the norm and its aberration - concerns also central to detective fiction - it argues that, rather than necessarily collude with white Britain’s imperial visions of itself, as widely believed, the crime queens’ fictions critique the popular image of mid-twentieth-century insular Englishness, and its belief in its uniformity and homogeneity. They uncover its mythic character, point to its internal ruptures and, in doing so, as this study proposes, they prove to be more attuned to and disruptive of social and cultural processes than their widespread representation as conservative ideological and aesthetic monoliths suggests.

Η παρούσα διατριβή εστιάζει στη μελέτη της βρετανικής αστυνομικής λογοτεχνίας του μεσοπολέμου, και κυρίως στα έργα της Αγκάθα Κρίστι, Νάιο Μαρς, Ντόροθι Σέιερς και Μάρτζερυ Άλλινγκχαμ, και στη δική τους καταγραφή της αγγλικής εθνικής ταυτότητας. Έρχεται να συμμετάσχει σε μια πολύ ζωηρή συζήτηση στον τομέα των σπουδών για τη λαϊκή κουλτούρα σχετικά με τις πολιτιστικές επιδιώξεις των κειμένων αστυνομικής λογοτεχνίας (από Βρετανίδες συγγραφείς στα μισά του εικοστού αιώνα) και παίρνει μέρος σε σύγχρονες μετα-αποικιοκρατικές συζητήσεις που έχουν ως στόχο να επαναξιολογήσουν τη συνεισφορά του συγκεκριμένου λογοτεχνικού είδους στη διαμόρφωση μιας διασπορικής και παγκοσμιοποιημένης έννοιας της Αγγλίας. Συλλογικά, αν και όχι ομοιοτρόπως, τα μυθιστορήματα αυτής της μελέτης διαβάζονται ως μέσα έκφρασης διαφόρων κοινωνικών ανησυχιών σχετικά με το γεγονός ότι η Αγγλία έχει ήδη γίνει ένας φυλετικά και πολιτιστικά αμφισβητούμενος εθνικός οίκος στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα. Συγκεκριμένα, συζητάται η σημασία των δύο παγκοσμίων πολέμων, της ανόδου του φασισμού και του αντισημιτισμού, των ταξιδιών προς και από τη Βρετανική Αυτοκρατορία, και των μεταβαλλόμενων φυλετικών νορμών, ιδίως σε ό,τι αφορά την κοινωνική θέση των γυναικών, στη διαμόρφωση του σύγχρονου αγγλικού έθνους. Η σημασία αυτής της μελέτης βρίσκεται στο γεγονός ότι εισάγει και επεκτείνει αναλύσεις σχετικά με την (αγγλική) εθνική ταυτότητα, και τις ιστορικές, φυλετικές και πολιτιστικές της βάσεις για την αναθεώρηση των πολιτιστικών θέσεων της λαϊκής λογοτεχνίας του εικοστού αιώνα (μέρος της οποίας είναι και η αστυνομική λογοτεχνία) που λαμβάνουν χώρα αυτόν τον καιρό. Βασιζόμενη κυρίως σε μετα-αποικιοκρατικές κριτικές θεωρίες που προσφέρουν γόνιμο έδαφος για να εξεταστεί η σχέση μεταξύ του εδώ και του εκεί, του εαυτού και του Άλλου, του κανόνα και της παρέκκλισης, τα οποία απασχολούν εντόνως και την αστυνομική λογοτεχνία, η παρούσα μελέτη ισχυρίζεται ότι, αντί να θεωρούνται ότι αναγκαστικά συνωμοτούν με την αποικιακή αυτοεικόνα μιας «λευκής» Βρετανίας, κάτι που είναι γενικά αποδεκτό, τα έργα που έγραψαν οι βασίλισσες του εγκλήματος κριτικάρουν τη δημοφιλή εικόνα μιας εσωστρεφούς αγγλικής εθνικής ταυτότητας στα μισά του εικοστού αιώνα, και την πίστη της ότι διακρίνεται από ομοιομορφία κι ομοιογένεια. Αυτά τα έργα αποκαλύπτουν τον μυθικό της χαρακτήρα, τονίζουν τα εσωτερικά της ρήγματα και, επειδή το κάνουν αυτό – όπως ισχυρίζεται η παρούσα μελέτη – αποδεικνύουν ότι εναρμονίζονται καλύτερα και διαταράσσουν τις κοινωνικές και πολιτιστικές συνθήκες περισσότερο από ότι υπονοεί ο ευρύς χαρακτηρισμός τους ως συντηρητικά ιδεολογικά και αισθητικά αντικείμενα.