Η συμβολή του Οικουμενικού Πατριαρχείου στη συνοχή των Ελλήνων της διασποράς, σε συνάρτηση με το έργο του (αρχές 20ού αι. μέχρι σήμερα)

Abstract

The purpose of the present doctoral dissertation was, through a research and a scientific process and my personal experience, to be found out, if the Ecumenical Patriarchate of Constantinople (EPC) – according to Its spiritual jurisdiction – has contributed to the cohesion of the Greek Orthodox Christians of Diaspora to America, Europe and Australia (from the beginning of the 20th century to today). The issue of the dissertation has not focused the interest of many relevant Greek researchers and university professors, except a few exceptions. This reason gave a special interest and originality to the present research-scientific work . The research was long and its findings were extremely positive and encouraging. Were examined, first, the periods of the organized Greek migration flows, first of all, to the more developed industrialized countries of the above Continents (chapter 1), second, the periods of establishment and activation of Greek Immigrants in them, also, their professional, scientific, political recognition, financial reputation and religious prestige, without they to bε assimilated from the multicultural national environments of the Countries, which were welcomed, hosted and included them – with legal procedures – to the potential of their citizens (chapter 2), third, the spiritual jurisdiction of the EPC, over all the orthodox ecclesiastical establishments in the areas where the expatriates (omogeneis) live [Archdioceses, Metropises, Parishes and Holy Monasteries] (chapter 3), fourth, the spiritual jurisdiction of the EPC over all the Orthodox Christians of Diaspora (chapter 4), fifth, the present of the EPC, for a century, in the everyday life of the expatriates (omogenon), by the establishment (i) 4 Archdioceses, (ii) 22 Metropolises (except the 8 Holy Metropolises of the GOAA) , (iii) 1341 Parishes/Communities, (iv) 48 Holy Monasteries, (v) 56 Chapels, (vi) many hundreds of Greek Parochial Schools of Elementary and Secondary Education, (vii) three Schools of Theology, (vii) one Greek College, (ix) many Department of Greek Language and Special Graduate Theological Programs in affiliated Universities to the EPC, in America, Australia and Europe, (x) many Cultural and Sport Centers in every Parish/Community, also, (xi) 1370 Associations of Poor Brotherhoods (Philoptochos fraternity) in Parishes/Communities, Metropolises, Archdioceses, etc. The soul potential of all above activities of the EPC consists (1) Clergymen (65 Bishops, 1300 Priests – 113 are unmarried – who offer their Service (Diakonia) permanently, at any post, and who come from Greece, from the Lost Homelands and from the Countries where expatriates (omogeneis) stay and live, 2) Educators, expatriates (omogeneis) and from Greece, 3) Laymen Volunteers – men and women – who offer their services (diakonia) in different administrative post and in other activities at the Parishes/Communities, Metropolises and Archdioceses. Also, Is described and analyzed the whole completed work of all the above persons (organizational, administrative, worship, pastoral, educational and charity) under the auspices of the EPC (chapter 5), and sixth, the presence 1st of the Autocephalous Orthodox Church of Greece (AOCG). The AOEE was, for a century, the most important helper of the EPC. The majority of Bishops and parochial clergymen came from the AOEE, 2nd of the Greek State (GS). The GS, through the establishment Embassies and Consulates, is appreciated that it has contributed to the perennial attempt of the EPC to ensure the cohesion of the Greeks in Diaspora, and, 3rd the work of the expatriates (Omogenon) volunteers. The contribution all of the above agents, constitutes an optimistic presupposition that their expectancies, of the AOEE, of the GS and, especially of the EPC will be justified in the future (chapter 6). The Epilogue of our dissertation is absolutely clear, based on undoubtedly, documented and transparent historically and scientifically of its findings, which make quite clear the intangible, unsleeping and renovationally contribution of the EPC to the cohesion of the Greeks in Diaspora. It is emphasized that the EPC remains the only essential factor for the Greeks in Diaspora, assisted by the AOEE and by the Greek State.

Ο σκοπός της παρούσας διδακτορικής διατριβής ήταν, μέσα από μια ερευνητική και επιστημονική διαδικασία και προσωπική εμπειρία, να αποδειχθεί αν το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως (ΟΠΚ) – μέσα στα πλαίσια των δικαιοδοσιών του – έχει συμβάλλει στη συνοχή των Ομογενών της Διασποράς, στην Αμερική, την Ευρώπη και την Ωκεανία (αρχές 20ου αιώνα μέχρι σήμερα). Το αντικείμενο της παρούσας εργασίας δεν έχει εστιάσει το ενδιαφέρον των ερευνητών του χώρου, πλην ελαχίστων αναφερομένων ακροθιγώς σε αυτό. Ο λόγος αυτός προσδίδει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και πρωτοτυπία στην παρούσα ερευνητική-επιστημονική εργασία. Η έρευνα υπήρξε μακρά και αι διαπιστώσεις άκρως θετικές και ενθαρρυντικές. Εξετάστηκαν, πρώτον, οι περίοδοι των οργανωμένων ελληνικών μεταναστευτικών ροών, κατ’ αρχήν, προς τις περισσότερο ανεπτυγμένες βιομηχανικές Χώρες των ανωτέρω Ηπείρων (ΗΠΑ, Καναδά, Γερμανία, Αυστρία, Αγγλία, Αυστραλία κ.ά.) [Κεφ. 1], δεύτερον, οι περίοδοι της εγκατάστασης και δραστηριοποίησης των Ελλήνων μεταναστών σ’ αυτές και της επαγγελματικής, επιστημονικής, πολιτικής αναγνωρίσεως, οικονομικής, και θρησκευτικής καταξίωσής τους, χωρίς να αφομοιωθούν από τα πολυπολιτισμικά εθνικά περιβάλλοντα των Χωρών που τους υποδέχθηκαν και τους φιλοξένησαν και τους συμπεριέλαβαν – με νόμιμες διαδικασίες – στο δυναμικό των πολιτών τους [Κεφ. 2], τρίτον, η πνευματική δικαιοδοσία του ΟΠΚ επί όλων των ελληνικών ορθόδοξων εκκλησιαστικών δομών (Αρχιεπισκοπών, Μητροπόλεων, Ενοριών και Ιερών Μονών), των ευρισκομένων στις περιοχές στις οποίες διαβιώνουν οι οργανωμένοι Ομογενείς [Κεφ. 3], τέταρτον, η πνευματική δικαιοδοσία του ΟΠΚ επί όλων των ορθόδοξων Χριστιανών της Διασποράς [Κεφ. 4], πέμπτον, η παρουσία του ΟΠΚ, για έναν αιώνα, στην καθημερινή ζωή των Ομογενών, με την ίδρυση (α) 4 Ιερών Αρχιεπισκοπών, (β) 22 Ιερών Μητροπόλεων (εκτός των 8 Ι.Μ. της ΕΟΑΑ), (γ) 1341 Ενοριών/Κοινοτήτων, (δ) 48 Ιερών Μονών, (ε) 56 Παρεκκλησίων, (στ) πολλών εκατοντάδων Ελληνικών Εκκλησιαστικών/Ενοριακών Σχολείων Δημοτικής και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, (ζ) τριών Θεολογικών Σχολών, (η) ενός Ελληνικού Κολλεγίου, (θ) πολλών Τμημάτων Ελληνικής Γλώσσας και Ειδικών Θεολογικών Μεταπτυχιακών και Διδακτορικών Σπουδών σε συνεργαζόμενα, με το ΟΠΚ, Πανεπιστήμια της Αμερικής, της Αυστραλίας, και της Ευρώπης, (στ) πολλών Πολιτιστικών και Αθλητικών Κέντρων στις Ενορίες/Κοινότητες, και, επίσης, (ι) 1370 Ενοριακών, Μητροπολιτικών και Αρχιεπισκοπικών Συλλόγων Φιλοπτώχων Αδελφοτήτων κ.ά. Το έμψυχο δυναμικό όλων των ανωτέρω δραστηριοτήτων του ΟΠΚ αποτελούν (1) Κληρικοί (65 Ιεράρχες, 1300 Εφημέριοι – εκ των οποίων 113 είναι άγαμοι – οι οποίοι διακονούν μόνιμα, όπου τάσσονται, καταγόμενοι, κυρίως, από την Ελλάδα, από τις χαμένες Πατρίδες Ελλάδας και από τις Χώρες στις οποίες διαβιούν οι Ομογενείς μας, (2) Εκπαιδευτικοί, Ομογενείς και αποσπασμένοι από την Ελλάδα, (3) Εθελοντές Ομογενείς, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, από διαφορετικά διοικητικά πόστα, στις Ενορίες/Κοινότητες, τις Ι. Μητροπόλεις και τις Ι. Αρχιεπισκοπές. Επίσης, περιγράφεται και αναλύεται η πλήρη διακονία όλων των ανωτέρω προσώπων (η διοικητική, λατρευτική, η ποιμαντική, η εκπαιδευτική και η φιλανθρωπική), η τελούσα υπό την αιγίδα του ΟΠΚ [Κεφ.5] και, έκτον, η παρουσία 1ον της Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδας (ΑΟΕΕ). Η ΑΟΕΕ υπήρξε, για έναν αιώνα, μέχρι σήμερα, ο αξιολογότερος βοηθός του ΟΠΚ. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ιεραρχών και των λοιπών Κληρικών προέρχονταν από την Ελλαδική Εκκλησία, 2ον της Ελληνικής Πολιτείας (ΕΠ). Η ΕΠ, με την ίδρυση Πρεσβειών και Προξενείων, εκτιμάται ότι συνέβαλε στην αιωνόβια προσπάθεια του ΟΠΚ να εξασφαλίσει τη συνοχή των Ε.τ.Δ. και 3ον το έργο των εθελοντών Ομογενών. Η συνεισφορά όλων των ανωτέρω Φορέων αποτελούν αισιόδοξη προϋπόθεση οι προσδοκίες των ιδίων, της ΑΟΕΕ, της ΕΠ και, κυρίως, του ΟΠΚ, θα δικαιωθούν στο μέλλον (Κεφ. 6). Ο Επίλογος της διατριβής μας είναι απόλυτα σαφής, εδραζόμενος στα αδιαμφισβήτητα, τεκμηριωμένα και διαφανή ιστορικά και επιστημονικά ευρήματά της, τα οποία διατρανώνουν την αδιάπτωτη, ανύστακτη και ανακαινιστική συμβολή του ΟΠΚ στην συνοχή των Ε.τ.Δ. Τονίζεται ότι to ΟΠΚ παραμένει ο μόνος ουσιώδης παράγοντας συνοχής των Ε.τ.Δ., βοηθούμενο από την ΑΟΕΕ και από την ΕΠ.