Διοίκηση και οργάνωση της πολιτισμικής κληρονομιάς

Abstract

The doctoral dissertation is part of the large and rich discussion on cultural management in six areas of approach that correspond to respective chapters. The central issue is that "cultural management" is only one way of approaching the modern and important challenge we know as the "economization" of cultural goods. The assumption that "cultural administration" is a concept that limits the long course and position of culture inside and outside the "frontier" of culture creation, creativity and the responsibility of "creators" and "managers". At this "border" we sought phases of peace and unrest, decline and recovery, violent upheavals and problematic transitions, from which are not absent the "individual" responsibilities that shape the cultural creation of a state, as in the case of Greek culture. In this way we face a new "scholasticism" that is inspired by economic orthodoxy and that reflexively penetrates cultural controversies and cultivates the political point of view which is reinforced by a stereotypical and recognizable dialect and a peculiar egalitarianism (or impossibility of recognizing hierarchies in this field) "goods" and "products", sometimes in conditions of cultural conflict and sometimes cultural competition. In this peculiar equalization participates the weighting, as a statistic that demystifies the "cultural good" as a product and the knowledge of this function helps to understand where the obsession with scholasticism leads and the renewal of the relationship between "cultural management" and the redefinition of hierarchies, and the relationship of cultural creation with the culture of entertainment and the transformation into a juicy, eternal theme, into a financial resource.

Η διδακτορική διατριβή εντάσσεται στη μεγάλη και πλούσια συζήτηση για την διοίκηση και οργάνωση της πολιτιστικής κληρονομίας σε έξι πεδία προσέγγισης που ανταποκρίνονται σε αντίστοιχα κεφάλαια. Το κεντρικό θέμα είναι ότι η «πολιτιστική διαχείριση» συνιστά μόνον έναν τρόπο στη προσέγγιση της σύγχρονης και σημαντικής πρόκλησης την οποία γνωρίζουμε ως «οικονομικοποίηση» των πολιτιστικών αγαθών. Η υπόθεση ότι η «πολιτιστική διοίκηση» συνιστά έννοια η οποία περιορίζει την μακρά πορεία και τη θέση του πολιτισμού μέσα και έξω από το «σύνορο» δημιουργίας του πολιτισμού, δημιουργικότητας και ευθύνης «δημιουργών» και «διαχειριστών». Στο «σύνορο» αυτό αναζητήσαμε φάσεις ειρήνης και αναταραχών, κάμψης και ανάκαμψης, βίαιων ανατροπών και προβληματικών μεταβάσεων, από τις οποίες δεν απουσιάζουν και οι «ατομικές» ευθύνες που διαμορφώνουν στη συγκυρία ενός κράτους την πολιτισμική δημιουργία, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Ελληνικού πολιτισμού. Με τον τρόπο αυτό αντιμετωπίζουμε έναν νέου «σχολαστικισμό» που εμπνέεται από την οικονομική ορθοδοξία και που με αντανακλαστικό τρόπο διαπερνά τις πολιτισμικές αμφισβητήσεις και καλλιεργεί την πολιτική άποψη η οποία ενισχύεται από μια στερεοτυπική και αναγνωρίσιμη διάλεκτο σε και έναν ιδιότυπο εξισωτισμό (ή αδυναμία αναγνώρισης και άγνοια ιεραρχιών σε αυτό το πεδίο) «αγαθών» και «προϊόντων», άλλοτε σε συνθήκες πολιτισμικής σύγκρουσης και άλλοτε πολιτιστικού ανταγωνισμού. Στον ιδιότυπο αυτόν εξισωτισμό συμμετέχει η στάθμιση, ως στατιστική η οποία απομυθοποιεί το «πολιτιστικό αγαθό» ως προϊόν και η γνώση αυτής της λειτουργίας βοηθά να κατανοήσουμε που οδηγεί η εμμονή στον σχολαστικισμό και η ανανέωση της σχέσης της «πολιτιστικής διαχείρισης» με τον επανακαθορισμό των ιεραρχιών και τη σχέση της πολιτισμικής δημιουργίας με τον πολιτισμό της ψυχαγωγίας και το μετασχηματισμό σε αποχυμωμένο, του διαιώνιου περιεχομένου θέμα, σε οικονομικό πόρο.