Ο χώρος της πολυπλοκότητας ως χώρος αναζήτησης σύγχρονης εκφραστικής φόρμας στη ζωγραφική

Abstract

The elaboration of this research work was a painful internal dialogue for the author. Firstly, there was an effort to approach a relationship between two different, traditional fields: Art and Science. It was observed that as long as one was achored to the norms that outlined these fields, the search for any interaction between them was impossible. As a result a perception was formed according to which the goal of the targeted approximation could be succesful, only if thought was taken further and the two fields were considered not as closed systems of limited virtues with the perception of Competition, but as open systems in the shared civilization of of people with the perception of Complexity. Civilizations however are written and rewritten because experience and theory are always changing. These changes happen in the mind of people, where the conceptual map of this mind changes following a non-linear dynamic behavior, as does every physical system. Therefore, a modern virtual form in art in the broader sense, would have to be composed at the basis of these concepts. This way, it was theorized as a reference field of data collection: on one hand the natural space and on the other the imaginary world of the mind. Continuing, it was theorized that brain functions organize data into information, based on which human intentions are formed. Finally, this research concluded that as a field of modern expression and representation of these intentions, it has to be an environment that posseses the characteristics of design and application of Dynamic Images, in both the two and three-dimensional virtual space. Design in these environments demands knowledge that surpasses the individual boundaries of both Art and Science. Thereby, artistic and scientific research seem to be diffused through each other revealing the maze of human thought, while at the same time suggest the necessity of their collective action for research and creation, laying in this way the road for a new entry in modern civilization.

Η εκπόνηση αυτού του ερευνητικού έργου, υπήρξε από τον γράφοντα ένας επώδυνος εσωστρεφής διάλογος. Έγινε πρωτίστως, προσπάθεια να προσεγγιστεί μια σχέση ανάμεσα σε δυο παραδοσιακά διαφορετικά πεδία: την Τέχνη και την Επιστήμη. Παρατηρήθηκε ότι όσο παρέμενε κανείς αγκυλωμένος στα πρότυπα που περιχαράκωναν αυτά τα πεδία, ήταν αδύνατη η αναζήτηση της οποιασδήποτε αλληλεπίδρασής τους. Κατά συνέπεια υιοθετήθηκε η αντίληψη, σύμφωνα με την οποία θα μπορούσε να επιτευχθεί ο σκοπός της επιδιωκόμενης προσέγγισης, μόνο αν μπορούσε να πραγματοποιηθεί μια υπέρβαση στη σκέψη και να αντιμετωπίζονταν τα πεδία αυτά, όχι ως κλειστά συστήματα περιορισμένων αρχών με την αντίληψη του Αναγωγισμού, αλλά ως ανοικτά συστήματα στον δια-πολιτισμό των ανθρώπων με την αντίληψη της Πολυπλοκότητας. Οι πολιτισμοί όμως γράφονται και ξαναγράφονται επειδή, εμπειρία και θεωρία συνεχώς μεταβάλλονται. Και οι μεταβολές αυτές συμβαίνουν στον νου των ανθρώπων, όπου ο εννοιολογικός χάρτης αυτού του νου μεταβάλλεται ακολουθώντας μη γραμμική δυναμική συμπεριφορά όπως άλλωστε και κάθε φυσικό σύστημα. Επομένως, μια σύγχρονη εικαστική φόρμα στη ζωγραφική με την ευρύτερη σημασία του όρου, δεν θα μπορούσε παρά να συγκροτηθεί στη βάση αυτών των αντιλήψεων. Έτσι, θεωρήθηκε ως πεδίο αναφοράς πρόσληψης δεδομένων: αφενός ο φυσικός χώρος και αφετέρου ο φαντασιακός κόσμος του νου. Στη συνέχεια, θεωρήθηκε ότι εγκεφαλικές λειτουργίες οργανώνουν τα δεδομένα σε πληροφορίες, βάσει των οποίων συντίθενται οι ανθρώπινες προθέσεις. Τέλος η έρευνα αυτή κατέληξε στο συμπέρασμα: ότι ως πεδίο σύγχρονης έκφρασης και αναπαράστασης αυτών των προθέσεων, οφείλει να είναι ένα περιβάλλον που να διαθέτει τα χαρακτηριστικά σχεδιασμού και εφαρμογής Δυναμικών Εικόνων, τόσο σε δισδιάστατο όσο και σε τρισδιάστατο απεικονιστικό χώρο. Ο σχεδιασμός σε τέτοια περιβάλλοντα απαιτεί γνώσεις που ξεπερνούν σε μεμονωμένο επίπεδο τα σύνορα τόσο της Τέχνης όσο και της Επιστήμης. Επομένως, η καλλιτεχνική και επιστημονική έρευνα φαίνεται ότι διαχέονται η μια μέσα στην άλλη αναδεικνύοντας το πολυδαίδαλο της ανθρώπινης σκέψης, ενώ παράλληλα, προτάσσουν την αναγκαιότητα της συλλογικής δράσης τους για έρευνα και δημιουργία, ανοίγοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο, τον δρόμο μιας νέας εγγραφής για τον σύγχρονο πολιτισμό.