Entitlement to the continental shelf beyond 200 nautical miles: the concept of the natural prolongation in the establishment of the outer limits

Abstract

Throughout centuries coastal States have expended their domination over sea areas, from the belt of territorial waters, securing access to their land, to the open oceans and the seabed below, controlling exploitation of resources. To legitimately access the seabed, coastal States had to justify the legal basis on which they were able to exercise rights therein. While, in general international law, on land, title to territory is based on the effective occupation of that territory, it appears that, at sea, actual occupation cannot apply. Sovereign rights over the seabed are justified on the ground of extension of the title over the land territory. In the law of the sea, the right emanates from the land territory. The regime of the continental shelf is based on the principle that the seabed is the natural prolongation of the land territory. The seabed, to some extent, represents the continuation of the land territory that together form a geographical unit. The continental shelf is considered a part, or more exactly a prolongation, of the land territory, which justifies that certain of the powers applicable on land could also be applicable at sea. Therefore, the State, sovereign over its land territory, can extend its sovereign rights over the adjacent seabed, as the land dominates the sea.As control of the continental shelf is exercised from land, and that such control becomes less effective farther at sea, the sovereign rights are gradually restricted. The concept of the natural prolongation of the land territory entails a two-fold idea. It entitles to the seabed, which represents its prolongation, and constrains the breadth of the continental shelf, to form a natural extension. Based on that concept, the submarine areas can be included in the continental shelf only and in as much as they represent a geomorphologic unit with the land mass. The submerged prolongation of the land mass is part of the continental shelf as long as it represents the natural prolongation of the land territory.

Κατά τη διάρκεια αιώνων, τα παράκτια κράτη έχουν επεκτείνει την κυριαρχία τους στις θαλάσσιες περιοχές, από τη ζώνη των χωρικών υδάτων, εξασφαλίζοντας την πρόσβαση στη γη τους, στους ανοιχτούς ωκεανούς και στον πυθμένα κάτω, ελέγχοντας την εκμετάλλευση των πόρων. Για να αποκτήσουν νόμιμη πρόσβαση στον βυθό, τα παράκτια κράτη έπρεπε να αιτιολογήσουν τη νομική βάση στην οποία μπορούσαν να ασκήσουν δικαιώματα σε αυτόν. Ενώ, εν γένει, το διεθνές δίκαιο, στην ξηρά, ο τίτλος στην επικράτεια βασίζεται στην πραγματική κατοχή αυτής της περιοχής, φαίνεται ότι, εν πλω, η πραγματική κατοχή δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Τα κυρίαρχα δικαιώματα επί του βυθού δικαιολογούνται με βάση την επέκταση του τίτλου επί του εδάφους. Στο δίκαιο της θάλασσας, το δικαίωμα προέρχεται από την ξηρά. Το καθεστώς της υφαλοκρηπίδας βασίζεται στην αρχή ότι ο βυθός είναι η φυσική παράταση του εδάφους. Ο βυθός, σε κάποιο βαθμό, αντιπροσωπεύει τη συνέχιση της χερσαίας επικράτειας που μαζί αποτελούν γεωγραφική ενότητα. Η υφαλοκρηπίδα θεωρείται μέρος, ή ακριβέστερα παράταση, της χερσαίας επικράτειας, πράγμα που δικαιολογεί ότι ορισμένες από τις εξουσίες που ισχύουν στην ξηρά θα μπορούσαν επίσης να εφαρμοστούν στη θάλασσα. Επομένως, το κράτος, κυρίαρχο επί της χερσαίας επικράτειάς του, μπορεί να επεκτείνει τα κυριαρχικά του δικαιώματα στον παρακείμενο βυθό, καθώς η γη κυριαρχεί στη θάλασσα.Καθώς ο έλεγχος της υφαλοκρηπίδας ασκείται από τη ξηρά και ότι αυτός ο έλεγχος καθίσταται λιγότερο αποτελεσματικός μακρύτερα στη θάλασσα, τα κυριαρχικά δικαιώματα περιορίζονται σταδιακά. Η έννοια της φυσικής παράτασης του εδάφους συνεπάγεται μια διπλή ιδέα. Δίνει δικαίωμα στον βυθό, που αντιπροσωπεύει την παράτασή του, και περιορίζει το πλάτος της υφαλοκρηπίδας, για να σχηματίσει μια φυσική προέκταση. Με βάση αυτήν την ιδέα, οι υποβρύχιες περιοχές μπορούν να συμπεριληφθούν στην υφαλοκρηπίδα μόνο και στο βαθμό που αντιπροσωπεύουν μια γεωμορφολογική μονάδα με τη μάζα του εδάφους. Η βυθισμένη παράταση της μάζας του εδάφους είναι μέρος της υφαλοκρηπίδας όσο αντιπροσωπεύει τη φυσική παράταση του εδάφους.