Social state within the european integration

Abstract

For the last few decades the much-vaunted European Welfare States have been under a slow destruction that has been accelerated because of the 2008 financial crisis and the implementation of the austerity measures across Europe. The aftermath of the current economic and financial crisis induced a social crisis that increased inequalities across the European Union. This social crisis emphasizes the argument that social rights are inherently vague and lacking in clarity. Moreover, exposes the hollowness that lies at the heart of “Social Europe”. It is true that the measures undertaken to make the EMU more resilient have stirred the debate regarding the need for a stronger European Social dimension. The present thesis examines the role of the European Social State. The fact that throughout the years social policy is subsidiary to economic progress creates structural problems to the function of the Social State. Hence, the social field is lacking legitimacy, since social rights have a vague status which is often correlated with the deprivation of judicial protection. The present thesis focused at the repercussions of the “Great Recession”. The process of macro-economic reform, such as in the case of the European Semester, has drawn severe criticism on the future of the European integration. The reinforcing budgetary discipline has introduced neoliberal actions; thus, the social dimension of Europe is at risk. It is really encouraging that the EU illustrates the significance and urgency in reversing this downturn of the social policy via the European Pillar of Social Rights. The EPSR can be considered as an opportunity to set the EU back on track. It unravels the necessity for a new political consensus in relation to the most appropriate “type of Europe” in which EU citizens wish to live in. The European Economic and Social Committee (EESC) denotes that “a realistic future for the European Union can only be based on marrying a sound economic basis with a strong social dimension”.

Τις τελευταίες δεκαετίες τα ευρωπαϊκά κράτη πρόνοιας έχουν υποστεί σοβαρή υποβάθμιση, η οποία φαίνεται να έχει επιδεινωθεί λόγω της οικονομικής κρίσης του 2008 και της εφαρμογής των μέτρων λιτότητας σε κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι συνέπειες της τρέχουσας οικονομικής και χρηματοπιστωτικής κρίσης προκάλεσαν μια κοινωνική κρίση που αύξησε τις ανισότητες σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή η κοινωνική κρίση ενισχύει το επιχείρημα περί του ρευστού χαρακτήρα των κοινωνικών δικαιωμάτων, ο οποίος προσδιορίζεται παράλληλα από έλλειψη σαφήνειας. Επιπλέον, εκθέτει το κενό που βρίσκεται στην «καρδιά» της Κοινωνικής Ευρώπης. Είναι αλήθεια ότι τα μέτρα που ελήφθησαν για να καταστεί η Νομισματική Ένωση πιο ανθεκτική έδωσαν ώθηση στη συζήτηση σχετικά με την ανάγκη ενίσχυσης της ευρωπαϊκής κοινωνικής διάστασης. Η παρούσα διατριβή εξετάζει το ρόλο του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Κράτους. Το γεγονός ότι όλα τα χρόνια η κοινωνική πολιτική είναι επικουρική στην οικονομική πρόοδο δημιουργεί δομικά προβλήματα στη λειτουργία του κοινωνικού κράτους. Παράλληλα, παρουσιάζεται έλλειψη νομικής δεσμευτικότητας, δεδομένου ότι τα κοινωνικά δικαιώματα έχουν αόριστο καθεστώς που σχετίζεται συχνά με τη στέρηση της δικαστικής προστασίας. Η παρούσα διατριβή επικεντρώθηκε στις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους. Η διαδικασία μακροοικονομικής μεταρρύθμισης, όπως ισχύει στην περίπτωση του ευρωπαϊκού εξαμήνου, έχει δεχτεί ισχυρή κριτική όσον αφορά την πρόοδο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Οι δράσεις για την ενίσχυση της δημοσιονομικής πειθαρχίας εισήγαγαν νεοφιλελεύθερες πολιτικές, με αποτέλεσμα να τίθεται σε άμεσο κίνδυνο η κοινωνική διάσταση της Ευρώπης. Ωστόσο είναι πραγματικά ενθαρρυντικό το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση καταδεικνύει τη σημασία και τον επείγοντα χαρακτήρα της αναβάθμισης και της ενίσχυσης της κοινωνικής πολιτικής μέσω του Ευρωπαϊκού Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων. Ο Ευρωπαϊκός Πυλώνας Κοινωνικών Δικαιωμάτων δύναται να θεωρηθεί ως ευκαιρία για την επαναφορά της ΕΕ σε ορθή τροχιά. Αναδεικνύει την αναγκαιότητα μιας νέας πολιτικής συναίνεσης σε σχέση με τον καταλληλότερο «τύπο Ευρώπης» στον οποίο επιθυμούν να ζουν οι πολίτες της ΕΕ. Η Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή δηλώνει ότι «ένα ρεαλιστικό μέλλον για την Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να βασίζεται μόνο στη σύναψη μιας υγιούς οικονομικής βάσης με ισχυρή κοινωνική διάστασης».