Η έννοια της εικαστικής εγκατάστασης: το παράδειγμα Διοχάντη

Abstract

The objective of this thesis is to define installation as a notion and as a genre. Research managed to trace those works and art exhibitions which can be distinguished as the predecessors of installation art, more specifically in Greece, the decisive moment of the very beginning is considered the exhibition of Kessanlis, Caniaris and Daniel, entitled “Three propositions for a new Greek Sculpture” at Theatro Fenice in Venice, in 1964, curated by Pierre Restany. The case of the artist Diohandi establishes a strong argument in progress, concerning relations between time and space. The outcome of the exhaustive composition of her archive was to highlight and present a complete example of changes and developments regarding to the notion of installation art, as it has been determined by current terms related to theory and practice.

Στόχος της διατριβής είναι ο προσδιορισμός της εγκατάστασης ως έννοιας και ως εικαστικού είδους. Η έρευνα εντόπισε έργα και εκθέσεις προδρόμους της εγκατάστασης και όσον αφορά το ζήτημα αυτού του είδους στην Ελλάδα θεωρεί αποφασιστική στιγμή έναρξης την έκθεση των Κεσσανλή, Κανιάρη και Δανιήλ “Τρεις Προτάσεις για μια νέα ελληνική γλυπτική”, στο Teatro Fenice στη Βενετία, το 1964, με επιμελητή τον Pierre Restany. Η προσέγγιση αναζήτησε τις σχέσεις της εγκατάστασης με τα πλησιέστερα προς αυτή συγγενικά είδη από τα οποία προέκυψε. Η περίπτωση της Διοχάντης εδραιώνει με το συνολικό της έργο ένα πλήρες εγχείρημα σε εξέλιξη για τις σχέσεις χώρου και χρόνου. Η διεξοδική συγκρότηση του αρχείου της είχε ως αποτέλεσμα να αναδειχθεί ένα ολοκληρωμένο παράδειγμα αλλαγών και μετεξελίξεων για την έννοια εγκατάσταση, όπως αυτή προσδιορίστηκε με σύγχρονους όρους που αφορούν τη θεωρία και την πρακτική.