Παιγνιώδεις αλληλεπιδράσεις: το ψηφιακό παιχνίδι στην εκπαιδευτική εμπειρία ατόμων με νοητική αναπηρία

Abstract

The educational benefits of digital games and games based learning have been explored with various methodological ways, including the degree to which they are difficult to implement in the actual classroom. What has been neglected is what happens when we introduce such a dynamic medium into a class of high educational requirements, what are the communicative and social dimensions of the changes observed and under what conditions can all this potential be actually used. In the present work, we deal with digital games as a pedagogical and communicative tool, but with the main goal of exploring its application in the experience of students with mild and moderate intellectual disability. The main reason is that the quality of life of people with disabilities is largely determined by the individual's ability to keep pace with the social environment, being an autonomous member of social and professional life. As a result, special education addresses issues of interaction, adaptive skills and autonomy to a much greater extent than in formal education. This dissertation focuses on: • In the study of the importance and possible value of the use of games as an educational tool as it results from the international literature but also by pilot research in the context of this research • In the study of the importance of self-realization and self-determination for students with intellectual disabilities and in educational theories that aim at autonomy and can be supported by digital games • In the design and implementation of a playful model for the use of digital games for educational purposes and the importance of playful interactions • In the analysis of the micro-interaction of the participants, through the Frame Theory of Erving Goffman • In the design and implementation of an educational digital game for autonomous movement in the city • In the connection of digital, non-digital and hybrid games and play for educational and communicational reasons.

Τα μαθησιακά οφέλη των ψηφιακών παιχνιδιών έχουν διερευνηθεί με πολλούς και διαφορετικούς ερευνητικούς τρόπους, όπως αντίστοιχα σε ένα βαθμό και οι δυσκολίες εφαρμογής τους στις τάξεις. Αυτό που έχει παραμεληθεί είναι το τι συμβαίνει όταν φέρουμε ένα τέτοιο δυναμικό μέσο μέσα σε μια τάξη υψηλών εκπαιδευτικών αναγκών, ποιές οι επικοινωνιακές και κοινωνικές διαστάσεις των αλλαγών που παρατηρούνται και κάτω από ποιές προϋποθέσεις μπορεί να αξιοποιηθεί όλο αυτό το δυναμικό. Στην παρούσα εργασία, για λόγους που θα αναλυθούν παρακάτω, θα ασχοληθούμε μεν με το ψηφιακό παιχνίδι σαν παιδαγωγικό και επικοινωνιακό εργαλείο, αλλά με βασικό στόχο να διερευνήσουμε την εφαρμογή του στην εμπειρία του μαθητή με ήπια και μέτρια νοητική αναπηρία. Βασικός λόγος είναι ότι η ποιότητα ζωής των ατόμων με αναπηρίες χαρακτηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από την ικανότητα του ατόμου να συμβαδίσει ομαλά με το κοινωνικό περιβάλλον, αποτελώντας αυτόνομο μέλος της κοινωνικής και επαγγελματικής ζωής. Σαν αποτέλεσμα, στην ειδική αγωγή τίθενται ζητήματα αλληλεπίδρασης, προσαρμοστικών δεξιοτήτων και αυτονομίας σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι στην τυπική εκπαίδευση. Η παρούσα διδακτορική διατριβή εστιάζει: • Στην μελέτη της σημασίας και πιθανής αξίας του ψηφιακού παιχνιδιού στην εκπαίδευση αλλά και στους τρόπους και τις συνέπειες αξιοποίησης εκπαιδευτικών ψηφιακών παιχνιδιών όπως προκύπτει από τη διεθνή βιβλιογραφία αλλά και από πιλοτικές έρευνες στα πλαίσια αυτής της έρευνας • Στη μελέτη της σημασίας της αυτοπραγμάτωσης και αυτοδιάθεσης για τους μαθητές με νοητική αναπηρία και στις εκπαιδευτικές θεωρίες που έχουν σαν στόχο την αυτονομία και μπορούν να υποστηριχθούν από τα ψηφιακά παιχνίδια • Στη σχεδίαση και υλοποίηση ενός παιγνιώδους μοντέλου αξιοποίησης των ψηφιακών παιχνιδιών για εκπαιδευτικούς λόγους • Στην παρατήρηση και καταγραφή της εμπειρίας χρήσης εκπαιδευτικών ψηφιακών παιχνιδιών σε τάξεις ειδικής αγωγής με διαφορετικούς τρόπους αξιοποίησης • Στην ανάλυση της αλληλεπίδρασης των συμμετεχόντων, μέσα από τη Θεωρία Πλαισίου του Erving Goffman • Στη σχεδίαση και υλοποίηση ενός εκπαιδευτικού ψηφιακού παιχνιδιού για την εκμάθηση αυτόνομης μετακίνησης στην πόλη • Στη σύνδεση ψηφιακού, μη ψηφιακού και υβριδικού παιχνιδιού για εκπαιδευτικούς και επικοινωνιακούς λόγους.