Dementia among health workers: knowledge, practice and obstacles

Abstract

This thesis explores the knowledge, practices and obstacles to appropriately diagnose and manage dementia in Nepal. Dementia is a progressive deterioration of a largely irreversible clinical syndrome in cognitive function- the ability to process thought. It is significant global burden due to under detection, diagnostic misconceptions, the ambigious nature of its symptoms and sub-optimal management in primary care. Dementia is difficult to pre-diagnose in the early stages for health professionals (HPs) and thus a substantial percentage of patients with cognitive signs and symptoms are missed. However, HPs have a crucial role in the diagnosis and management of dementia, to evaluate the severity of the problem, in providing quality primary care in terms of the identification, assessment, provision of information, referral and ongoing management. There is a gap in the literature as to what represents best practice with regard to educating HPs improving dementia detection practices and management. This gap, which exists in developed countries, is quite substantial in Nepal. This thesis reports on the experiences of Nepalese HPs, but the conclusions have policy and practice implications for other developing countries. This thesis is structured in 7 chapters which includes there empirical studies and one systematic review. The overall aim is to identify the key obstacles and barriers to the successful diagnosis and management of dementia. The three empirical cross-sectional studies examine the problem from different perspectives. The first study identified general practitioners’ (GPs) knowledge, practices, and obstacles with regard to the diagnosis and management of dementia. The study used standardized questionnaires covering knowledge, practices, and obstacles were distributed among a purposive sample of GPs in Kathmandu, Nepal. The study found that the knowledge of practitioners’ with regard to the diagnosis and management of dementia was unsatisfactory. Moreover, the following diagnosis and management barriers were identified: are communicating the diagnosis, negative views of dementia, difficulty diagnosing early stage dementia, acceptability of specialists, responsibility for extra issues, knowledge of dementia and aging, less awareness of declining abilities, diminished resources to handle care, lack of specific guidelines, and poor awareness of epidemiology. The majority were refered as diagnostic tools as following: ask about past mental illness, ask carer about behavioral or personality changes, test for depression, check glucose, arrange a chest X-ray, check FBC, check TSH, arrange an ECG, check calcium, check renal function, test for cognitive function, check for functional loss, check BP, test urine for infection.The second study concerns the diagnosis practices, confidence, management practices and difficulties of multi-specialist doctors concerning dementia. Results indicated that they diagnosed more as false- positive and false-negative on average of new cases of dementia and the majority showed a desire to take dementia specialist training to improve their performance. The third study concerns the knowledge, practices and barriers of nurses concerning dementia care. This study involved a purposive sampling approach with 44 nurses using structured multiple choice questionnaires covering demographic questions, knowledge about dementia, management of dementia and barriers to care. The results indicated that the knowledge of Nurses’ with regard to the diagnosis, management and care of dementia was unsatisfactory. The care and management of patients with dementia in hospital settings is a challenge for Nurses in Nepal. Educational programs and health-care policies are needed to increase awareness of dementia in nursing practice with regard to management and care. The fourth study reports on a realist review of interventions aimed at improving knowledge, detection practices and management of dementia among health professionals. Healthcare professionals (HPs) play a key role in the detection and management of dementia.

Άνοια είναι η προοδευτική επιδείνωση ενός μη αναστρέψιμου κλινικού συνδρόμου στη γνωστική λειτουργία- την ικανότητα να επεξεργάζεται τη σκέψη. Η άνοια αποτελεί ένα σημαντικό ζήτημα σε όλο τον κόσμο κατά τον 21ο αιώνα καθώς βρίσκεται υπό ανίχνευση και υπό προσπάθεια διαχείρισης από τους επαγγελματίες υγείας. Ένα σημαντικό ποσοστό των ασθενών με γνωστικά σημάδια και συμπτώματα δεν εντοπίζεται από τους επαγγελματίες υγείας. Η εργασία αυτή στοχεύει στον προσδιορισμό των βασικών εμποδίων και των φραγμών στην επιτυχή διάγνωση και την αντιμετώπιση της άνοιας. Η εργασία αποτελείται από τέσσερις συγχρονικές μελέτες που εξετάζουν το πρόβλημα από διαφορετικές οπτικές γωνίες.Η πρώτη μελέτη που διεξήχθη εντόπισε τις γενικές γνώσεις των γενικών ιατρών, τις πρακτικές και τα εμπόδια όσον αφορά τη διάγνωση και την αντιμετώπιση της άνοιας. Η μελέτη χρησιμοποίησε τυποποιημένα ερωτηματολόγια που καλύπτουν τις γνώσεις, τις πρακτικές και τα εμπόδια, τα οποία διανεμήθηκαν σε ένα σκόπιμα επιλεγμένο δείγμα γενικών παθολόγων στο Κατμαντού του Νεπάλ. Η μελέτη αυτή διαπίστωσε ότι η γνώση των επαγγελματιών όσον αφορά τη διάγνωση και την αντιμετώπιση της άνοιας δεν ήταν ικανοποιητική. Επιπρόσθετα, εντοπίστηκαν τα ακόλουθα εμπόδια στη διάγνωση και την αντιμετώπιση: ανακοίνωση της διάγνωσης, αρνητικές απόψεις για την άνοια, δυσκολία στην διάγνωση της άνοιας σε αρχικό στάδιο, αποδοχή των ειδικών, ευθύνη για επιπλέον θέματα, γνώση της άνοιας και της γήρανσης, λιγότερη επίγνωση της μείωσης των ικανοτήτων, μειωμένοι πόροι για το χειρισμό της φροντίδας, έλλειψη ειδικών κατευθυντήριων γραμμών, και περιορισμένη γνώση της επιδημιολογίας.Η δεύτερη μελέτη αφορά τις πρακτικές διάγνωσης, την εμπιστοσύνη, τις πρακτικές διαχείρισης και τις δυσκολίες των πολλών ειδικευμένων ιατρών σχετικά με την άνοια. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι διέγνωσαν περισσότερα ψευδή θετικά και ψευδή αρνητικά αποτελέσματα κατά μέσο όρο των νέων περιπτώσεων άνοιας και η πλειοψηφία εξέφρασε την επιθυμία να λάβει ειδική εκπαίδευση στην άνοια για να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους.Η τρίτη μελέτη αφορά τις γνώσεις, τις πρακτικές και τα εμπόδια των νοσηλευτών σχετικά με τη φροντίδα της άνοιας. Η μελέτη αυτή αφορούσε μια σκόπιμη δειγματοληψία με 44 εγγεγραμμένους νοσηλευτές χρησιμοποιώντας δομημένα ερωτηματολόγια πολλαπλής επιλογής που κάλυπταν δημογραφικές ερωτήσεις, γνώσεις σχετικά με την άνοια, διαχείριση της άνοιας και εμπόδια στην παροχή φροντίδας. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η γνώση των νοσηλευτών όσον αφορά τη διάγνωση, τη διαχείριση και τη φροντίδα της άνοιας δεν ήταν ικανοποιητική. Η φροντίδα και η διαχείριση των ασθενών με άνοια στο νοσοκομείο είναι μια πρόκληση για τους νοσηλευτές στο Νεπάλ. Τα εκπαιδευτικά προγράμματα και πολιτικές φροντίδας υγείας απαιτούνται για την αύξηση της επίγνωσης της άνοιας στη νοσηλευτική πρακτική όσον αφορά τη διαχείριση και τη φροντίδα.Η τέταρτη μελέτη αναφέρεται σε μια ανασκόπηση των παρεμβάσεων που αποσκοπούν στη βελτίωση της γνώσης, στον εντοπισμό των πρακτικών και στη διαχείριση της άνοιας ανάμεσα στους επαγγελματίες υγείας. Οι επαγγελματίες υγείας διαδραματίζουν ένα βασικό ρόλο στην ανίχνευση και τη διαχείριση της άνοιας. Ωστόσο, υπάρχει ένα κενό στη βιβλιογραφία ως προς το τι αντιπροσωπεύει τη βέλτιστη πρακτική όσον αφορά την εκπαίδευση των επαγγελματιών υγείας στη βελτίωση των πρακτικών ανίχνευσης της άνοιας και της διαχείρισης της. Έτσι, ο στόχος της παρούσας μελέτης ήταν να συνθέσει τις συγκεντρωτικές μελέτες που αποσκοπούν στη βελτίωση της γνώσης της φροντίδας υγείας, στον εντοπισμό τωνπρακτικών και στη διαχείριση της άνοιας ανάμεσα στους επαγγελματίες υγείας. Οι σχετικές βάσεις δεδομένων των ιατρικών και κοινωνικών επιστημών ερευνήθηκαν και 25 μελέτες παρέμβασης εντοπίστηκαν. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι προγράμματα συνεργασίας που βασίζονται σε πρακτικά σεμινάρια στην κοινότητα και πολυδιάστατα εκπαδευτικά προγράμματα ήταν.τα πιο αποτελεσματικά. Η πρώιμη διάγνωση, διαχείριση και φροντίδα των ασθενών με άνοια μπορεί να βελτιωθεί με: συνδυασμό (μεταξύ των επαγγελματιών υγείας) προγραμμάτων παρέμβασης, προγραμμάτων με βάση τη θεωρία, καλύτερη κατάρτιση στην πληροφορική, εκπαίδευση δεξιοτήτων, αυτο-κατευθυνόμενη μάθηση και ηλεκτρονικές παρεμβάσεις και πολλαπλές επισκέψεις σε πιθανούς ασθενείς με άνοια.Το γενικό συμπέρασμα της διδακτορικής διατριβής είναι ότι επαγγελματίες υγείας πρέπει να υποστηρίζονται για να βελτιώσουν τις γνώσεις τους, για να αντιμετωπίζουν συμπεριφορικά προβλήματα που σχετίζονται με την άνοια, να ενημερώνονται για τις υπηρεσίες και να έχουν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν σε πιο έγκαιρη διάγνωση στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας. Μελλοντικά προγράμματα παρέμβασης θα πρέπει να εκπαιδεύουν τους επαγγελματίες υγείας με εξειδικευμένα προγράμματα που είναι καταρτισμένα ως προς το περιεχόμενο.