Seduction and Death in Muriel Spark's Fiction

Abstract

Το έργο της Muriel Spark έχει μελετηθεί κυρίως από τη σκοπιά του μετα-μυθοπλαστικού λόγου από σύγχρονους θεωρητικούς όπως η Patricial Waugh, η Ruth Whittaker, ο Malcolm Bradbury, η Gerardine Meaney και άλλοι. Το ενδιαφέρον της για την μυθοπλαστική διαδικασία αποκαλύπτεται από το γεγονός ότι υιοθετεί μετα-μυθοπλαστικές μεθόδους, όπου φέρνει στο φως τις δομές που διέπουν τη συγγραφική διαδικασία. Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία για τους συγκεκριμένους θεωρητικούς είναι η ενασχόληση της Spark με τη μετα-μυθοπλασία και τη δημιουργία της πλοκής που "φυλακίζει" τους χαρακτήρες της και σηματοδοτεί την αδυναμία τους να διαφύγουν από τη γραφή. Το συγκεκριμένο έργο θα επιχειρήσει μια νέα προσέγγιση στα κείμενα της Spark, διαβάζοντάς τα από μια ευρύτερη μεταμοντέρνα/μεταδομική οπτική. Ο μεταμοντερνισμός, με την έμφαση που δίνει στα διακειμενικά παιχνίδια που μπορεί να παίξει κανείς με τα κείμενα, μπορεί, όπως ελπίζω να δείξω, να προσφέρει νέες αναγνώσεις του έργου της. Στα κείμενα της Spark υπάρχουν αέναα παιχνίδια που δεν έχουν ακόμα συζητηθεί. Τα μυθιστορήματα και τα διηγήματά της προβάλλουν το παιχνίδι με τα κείμενα, τις εικόνες και τα θεάματα, μέσα στα οποία βυθίζονται και αναιρούνται οι χαρακτήρες και τα αφηγήματά της. Ακόμα και η θρησκεία της εμπλέκεται σ' αυτή την παιχνιδιάρικη ατμόσφαιρα και μετατρέπεται σε ακόμα μία δομή που σαγηνεύει και καταστρέφει με τους κανονισμούς της. Στο μυθιστόρημα The Takeover, για παράδειγμα, η Ρωμαιοκαθολική πίστη εισέρχεται, μαζί με πρωτόγονες λατρείες, σε ένα παιχνίδι προσομοίωσης οργίων και τελετών, όπου το πιο εντυπωσιακό θέαμα θα κυριαρχήσει. Αυτή η διατριβή θα επικεντρωθεί στην "παιχνιδιάρικη" αυτή ιδιότητα των έργων της Muriel Spark και στα παιχνίδια σαγήνης και καταστροφής που συνδέονται με τη διαδικασία της κατασκευής: "σαγήνης", διότι η δύναμη των υφιστάμενων δομών είναι πανταχού παρούσα στο έργο της, προσελκύοντας με την υπόσχεση κυριαρχίας, και "καταστροφής" καθώς η είσοδος στις δομές αυτές συνδέεται με την αποξένωση του υποκειμένου. Μία από τις βασικές έννοιες του μεταδομισμού είναι ότι το υποκείμενο γεννιέται μέσα σε ένα ήδη καθιερωμένο συμβολικό σύστημα, που υπαγορεύει τη μελλοντική θέση αυτού του υποκειμένου. Με άλλα λόγια, το σύστημα είναι αυτό που εγγράφει το άτομο.

Muriel Spark’s work has often been studied in the light of metafictionality by modern critics like Patricial Waugh, Ruth Whittaker, Malcolm Bradbury, Gerardine Meaney, and others. Her interest in the fictional process is revealed in her adoption of metafictional methods, whereby she exposes the structures that underlie the process of writing. What is of particular importance to these critics is Spark’s preoccupation with metafictionality and plotting, which imprison her characters and mark their inability to escape writing. This work shall attempt a new approach to Spark’s texts, reading them from a wider postmodern/poststructural point of view. Postmodernism, with its emphasis on the intertextual games one can play with texts, can, as I hope to show, offer new readings of her work. In Spark’s writing there are infinite games that have not yet been discussed. Her novels and short stories foreground the play with texts, images, and spectacles in which her characters and her narratives are immersed and undone. Even her religion is embroiled in this playful atmosphere, becoming yet another structure that seduces and destroys with its regulations. In The Takeover, for example, Roman Catholicism is inserted, along with primitive cults, in a game with simulated orgies and rites where the most impressive spectacle will dominate the scene. This thesis will focus on the “play” quality of Muriel Spark’s writing and the seductive and destructive games associated with the process of construction: “seductive,” because the power of existing structures is ever more present in her work, luring with its promise of dominance; and “destructive,” since the introduction into these structures is associated with an alienation of the subject. It is one of the main concepts of poststructuralism that the subject is born into an already established symbolic system, which dictates its future position. In other words, it is this system that inscribes the individual.