Ενδοσκοπική ενδορρινική ασκορινοστομία στην αντιμετώπιση παθήσεων της ρινικής κοιλότητας και των παραρρινίων κόλπων

Abstract

Introduction:Dacryocystorhinostomy (DCR) is a surgical procedure to restore the flow of tears, performed for relief of tearing symptoms (epiphora). This procedure allows tears to drain directly into the nasal cavity via a new pathway between the lacrimal sac and the lateral nasal wall. Aim:The purpose of the present study was to evaluate long-term outcomes of endoscopic dacryocystorhinostomy (DCR) using a drill without use of mucosal flaps. Simultaneous treatment of additional endonasal pathologies, which may also contribute to the obstruction of the nasolacrimal duct system, and the effect of performing additional procedures during the same surgery (prior or after DCR) are also evaluated. Patients and methods:Ninety two patients (mean age: 54,1 years, range 15-84 years, 37 male, 55 female, 96 procedures, 4 bilateral) operated using this technique were reviewed. All patients presented with epiphora, caused by primary or secondary nasolacrimal obstruction. All patients underwent preoperative evaluation (irrigation and probing of the lacrimal drainage system, fluorescein tests, computerized tomography scan of the paranasal sinuses, dacryocystography and endoscopic examination of the nasal cavity). In 23 patients further intranasal procedures were conducted simultaneously with DCR (11 FESS, 3 maxilectomies, 2 septoplasties, 5 FESS and septoplasties, 2 septoplasties and turbinoplasties). Stents were placed intraoperatively and removed 4 to 12 weeks (average: 6,1 weeks) postoperatively. Postoperative follow-up ranged between 12 and 24 months (average: 17,3 months). Results:Long-term success was achieved in 88 patients (95,65%). No major complications were observed. Only four patients failed to show any improvement after DCR. Failure was due to granulation tissue formation in 3 patients and inappropriate stent removal in one patient. The success rate achieved is similar to success rates of external DCR approach, which is still considered by many the gold standard. Only one of these four patients went under additional endonasal operations during the same surgery. There was no significant correlation between failure and conduction of additional procedures during the same surgery. Conclusion:The results obtained suggest that treating additional endonasal pathologies simultaneously with the DCR procedure does not affect the outcome of the DCR surgery. Dacryocystorhinostomy by means of the endonasal approach with use of the drill without creating mucosal flaps provides very favorable postoperative long-term results.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Η ασκορινοστομία είναι μια χειρουργική επέμβαση για την αποκατάσταση της αποχέτευσης των δακρύων και την ανακούφιση των συμπτωμάτων, κυρίως της επιφοράς. Με την επέμβαση αυτή αποκαθίσταται η παροχέτευση των δακρύων δημιουργώντας νέα επικοινωνία ανάμεσα στο δακρυϊκό ασκό και τη ρινική κοιλότητα. ΣΚΟΠΟΣ: Ο σκοπός αυτής της μελέτης είναι να εκτιμήσει σε βάθος χρόνου την έκβαση της ενδοσκοπικής ασκορινοστομίας με τη χρήση ενδορρινικής φρέζας με τη μέθοδο της διαφανοσκόπισης χωρίς τη δημιουργία κρημνού με ταυτόχρονη αντιμετώπιση των ενδορρινικών παθήσεων. Επίσης σκοπός της παρούσας διατριβής είναι και η μελέτη του κατά πόσο επηρεάζει ο συνδυασμός των δύο επεμβάσεων σε βάθος χρόνου το τελικό αποτέλεσμα της ασκορινοστομίας. ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΙ: Μελετήθηκαν 92 ασθενείς (μέσος όρος ηλικίας ήταν 54,1 έτη, το φάσμα ηλικιών κυμαινόταν από 15 έως 84 έτη, 37 άνδρες και 55 γυναίκες, και διεξήχθηκαν 96 χειρουργικές επεμβάσεις ενδοσκοπικής ενδορρινικής ασκορινοστομίας εκ των οποίων 4 αμφοτερόπλευρα. Όλοι οι ασθενείς ως κυρίως σύμπτωμα εμφάνιζαν επιφορά και/ ή υποτροπιάζουσες δακρυοκυστίτιδες, είτε από πρωτοπαθή είτε από δευτεροπαθή αιτία απόφραξης. Όλοι οι ασθενείς υποβλήθηκαν κατά την προεγχειρητική εκτίμηση σε πλήρη οφθαλμολογικό έλεγχο και στις δοκιμασίες με φλουορεσκεΐνη, σε ενδορρινική ενδοσκοπική μελέτη, σε δακρυοκυστογραφία, και σε αξονική τομογραφία σπλαχνικού κρανίου. Σε 23 ασθενείς διεξήχθηκαν ταυτόχρονα και άλλες ενδορρινικές επεμβάσεις που κρίθηκε απαραίτητο. Σε 11 λειτουργική ενδοσκοπική χειρουργική παραρρινίων κόλπων (FESS), σε 3 μέση γναθεκτομή, σε 2 διαφραγματοπλαστική, σε 5 λειτουργική ενδοσκοπική χειρουργική παραρρινίων κόλπων (FESS) και διαφραγματοπλαστική, σε 2 διαφραγματοπλαστική και πλαστική κάτω ρινικών κογχών. Τα stent τοποθετήθηκαν κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης σε όλους τους ασθενείς και αφαιρέθηκαν από 4 εβδομάδες έως 12 εβδομάδες μετεγχειρητικά (μέσος όρος 6,1 εβδομάδες). ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Η πλήρης αποκατάσταση σε βάθος χρόνου επιτεύχθηκε σε 88 ασθενείς και σε ποσοστό 95,65%. Αποτυχία υπήρξε σε 4 ασθενείς από σχηματισμό κοκκιωματώδους ιστού στη περιοχή της στομίας από τους οποίους στον ένα έγινε μερική αφαίρεση του stent. Το ποσοστό επιτυχίας αυτής της χειρουργικής τεχνικής είναι παρόμοια της εξωτερικής ασκορινοστομίας που θεωρείται ακόμη και σήμερα επέμβαση εκλογής. Από τους ασθενείς που υποβλήθηκαν ταυτόχρονα και σε άλλη ενδορρινική επέμβαση τα αποτελέσματα έδειξαν ότι δεν υπάρχει άμεσος συσχετισμός στην τελική έκβαση της πορείας της επέμβασης της ασκορινοστομίας. Ένας μόνο ασθενής εμφάνισε υποτροπή της αρχικής νόσου. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα δεν υπάρχει αντένδειξη ταυτόχρονης αντιμετώπισης και των ενδορρινικών παθήσεων με την ενδοσκοπική ασκορινοστομία. Η τεχνική της ασκορινοστομίας που ακολουθήθηκε αποδείχθηκε απόλυτα ασφαλής και με υψηλά ποσοστά επιτυχίας σε βάθος χρόνου.