Ανάπτυξη της φυσικοχημείας: θεωρητική και πειραματική προσέγγιση

Abstract

Definition, classification and proof constitute the trilogy of methods of development and systematic presentation of Physical Chemistry. Through definition we disclose the logical comprehension of a concept and therefore we make it clear. Through classification we delimit the logical extension of a concept and therefore we make it perspicuous. Clear and perspicuous are the two constituents of the term strict pertaining to characterisations regarding concepts. Every science aims at constructing strict concepts for its gnostic subject. Clearness and perspicuousness take place through the use of logical judgments. Those logical judgements have to be documented, which is achieved only through proofs. Proof is the deduction of truth or of the probability of a judgement from other true or probable judgements. The contribution of this present thesis to each one of the three constituents of the conceptual status of Physical Chemistry consists –mainly, but not exhaustively– of the following: As far as definition is concerned, it highlights in general the concept and the meaning of the formalistic definitions in Physical Chemistry and in particular it solves the riddle of the many, different delta of Physical Chemistry. As far as classification is concerned, it investigates the species and the capabilities of the scales of measurement and attempts an algebraic consideration of ordinal classification, perfect classification and imperfect classification. As far as proof is concerned, it identifies the case of mistakes in mathematical proofs of Physical Chemistry and more specifically it reveals the issue of the thoughtless use of the cyclic rule of Differential Calculus in Physical Chemistry.

Ο ορισμός, η ταξινόμηση και η απόδειξη συνιστούν την τριλογία των μεθόδων της ανάπτυξης και της συστηματικής παρουσίασης της Φυσικοχημείας. Με τον ορισμό αποκαλύπτουμε το λογικό βάθος μιας έννοιας και κατ’αυτό την καθιστούμε σαφή. Με την ταξινόμηση οριοθετούμε το λογικό πλάτος μιας έννοιας και κατ’αυτό την καθιστούμε ευκρινή. Σαφής και ευκρινής είναι οι δυο συνιστώσες του όρου ακριβής προκειμένου περί χαρακτηρισμών που αφορούν έννοιες. Κάθε επιστήμη επιδιώκει να διαμορφώσει ακριβείς έννοιες για το γνωστικό της αντικείμενο. Οι αποσαφηνίσεις και οι διευκρινίσεις γίνονται με τη χρήση λογικών κρίσεων. Αυτές οι λογικές κρίσεις πρέπει να είναι τεκμηριωμένες, κάτι που επιτυγχάνεται μόνο μέσω αποδείξεων. Απόδειξη είναι η παραγωγή της αλήθειας ή της πιθανότητας μιας κρίσης από άλλες κρίσεις αληθείς ή πιθανές. Η συνεισφορά της παρούσας διατριβής σε κάθε μια από αυτές τις τρεις συνιστώσες του γνωσιοθεωρητικού «είναι» της φυσικοχημείας συνίσταται –κυρίως, αλλά όχι μόνο– στο ότι: ως προς τον ορισμό, αναδεικνύει γενικά την έννοια και τη σημασία των φορμαλιστικών ορισμών στη Φυσικοχημεία και ειδικότερα επιλύει τον γρίφο για τα πολλά, διαφορετικά δέλτα της Φυσικοχημείας. ως προς την ταξινόμηση, διερευνά τα είδη και τις δυνατότητες των κλιμάκων μέτρησης και επιχειρεί μια αλγεβρική θεώρηση της διατακτικής ταξινόμησης, της γνήσιας ταξινόμησης και της καταχρηστικής ταξινόμησης. ως προς την απόδειξη, επισημαίνει το θέμα των ατοπημάτων στις μαθηματικές αποδείξεις της Φυσικοχημείας και ειδικότερα αποκαλύπτει το ζήτημα της αλόγιστης χρήσης του κυκλικού κανόνα του Διαφορικού Λογισμού στη Φυσικοχημεία.