Η μεταφυσική διάσταση στην ποίηση του Κώστα Μόντη: η θρησκευτική πίστη, η παρουσία και η απουσία του Θεού

Abstract

The present work deals with the involvement of the metaphysical dimension in the poetry of Costas Montis, faith and faithlessness, visible and latent, the presence and absence of God. Metaphysical poetry was sought as a land which should display its territorial waters as, from the very beginning, it conversed with the Christian and religious poetry, whose boundaries were and remained oscillating between indistinct and complicated. Being the basic coordinate of the course, the agony within poetry, which, in any case, is akin to the agony of faith as well as faithlessness, defined the field of metaphysical poetry. The poets' aversion to God has always been par excellence the ground of the anguished inner fight, attired in the dress of poetry, in order to be incarnated. Costas Montis owns his place among the metaphysical poets to the agony which emerged from his word and lead him to record, in the form of chronicle, his lifelong loving objection along with all the related cloaks he took before God.

Η παρούσα εργασία πραγματεύεται την εμπλοκή της μεταφυσικής διάστασης στην ποίηση του Κώστα Μόντη, την πίστη και την απιστία, ορατή και λανθάνουσα, την παρουσία και την απουσία του Θεού. Η μεταφυσική ποίηση αναζητήθηκε ως τόπος, ο οποίος έπρεπε να καταδείξει τα χωρικά του ύδατα, καθώς συνομίλησε εξαρχής με τη χριστιανική και τη θρησκευτική ποίηση, των οποίων άλλωστε τα όρια ήταν και παρέμεναν από δυσδιάκριτα έως περιπεπλεγμένα. Βασική συντεταγμένη της πορείας στάθηκε η αγωνία εντός της ποίησης, που άλλωστε γειτνιάζει με την αγωνία της πίστης, άλλα και της απιστία και όρισε το πεδίο της μεταφυσικής ποίησης. Η αποστροφή των ποιητών στο Θεό υπήρξε ο κατεξοχήν τόπος της εναγώνιας ένδον πάλης, που ενδύθηκε το σχήμα της ποίησης, προκείμενου να σαρκωθεί. 0 Κώστας Μόντης καταδεικνύεται ως ποιητής μεταφυσικός χάριν της αγωνίας που ενέσκηψε στο λόγο του και τον οδήγησε στην καταγραφή, εν είδει χρονικού, της δια βίου αγαπητικής ένστασης του -με όλα τα συναφή προσωπεία που εξέλαβε- ενώπιον του Θεού του.