Η αιτιοπαθολογία της μη τοξικής βρογχοκήλης στην Ελλάδα: μοριακή και βιοχημική μελέτη

Abstract

The current study investigated the possibility of the presence of biochemical and molecular factors which could be responsible or influence the development of non-toxic goiter. The study includes three parts. In the first part of the study, children from an area of the island of Crete, a region with previously detected iodine deficiency, were examined for the presence of goiter and the latter was correlated with biochemical (serum selenium, urine thiocyanate and iodine) and thyroid markers. Although biochemical and thyroid markers were normal, a significant percentage of the children which were examined (22%) showed a small enlargement of the thyroid. No correlation was found between the iodine urine concentration, the thiocyanate urine concentration or the serum selenium levels and the volume of the thyroid gland in these children. It is possible that some other unknown factors are responsible for this small enlargement of the thyroid gland. In the second part of the study we investigated the effect of selenium on the most common type of goiter today, autoimmune thyroiditis. We found that administration of selenomethionine (200μg/day) for the period of six months resulted in a marked reduction of the levels of antibodies against thyroid peroxidase (55%) in 88% of the patients with autoimmune thyroiditis. The thyroid volume in this group of patients was not examined. In the third part of the study we investigated the presence of mutations or polymorphisms in two regions of the thyroglobulin gene which have been reported to be involved etiologically in the incidence of familial or sporadic goiter in other populations. We studied a) the mutation Glu851His in exon 10, a region close to the tyrosine region which has a “donnor” role in hormone synthesis, b) the 3΄ carboxyterminal end of TG gene which also contains important tyrosines for hormone synthesis. The study was done using genomic DNA and cDNA from biopsy taken with fine needle aspiration and from surgerical thyyroid specimens. No one of the patients studied carried the mutation Glu851His. The prevalence of the polymorphism Glu2510Arg at the 3΄carboxyterminal end did not differ between patients with sporadic or familial goiter.

Σε αυτή τη διατριβή διερευνήθηκαν πιθανές βιοχημικές και μοριακές διαταραχές που θα μπορούσαν να ευθύνονται για την ανάπτυξη μη τοξικής βρογχοκήλης και οι παράγοντες που θα μπορούσαν να την επηρεάζουν. Η μελέτη περιλαμβάνει τρία σκέλη. Το πρώτο σκέλος μελετά την παρουσία βρογχοκήλης και συσχέτιση με βιοχημικούς (σελήνιο αίματος θειοκυανικά και ιώδιο ούρων) και θυρεοειδικούς δείκτες, σε παιδιά που ζουν σε χωριά της Κρήτης με πρώην ενδημική βρογχοκήλη. Παρά την απουσία παθολογικών βιοχημικών δεικτών, ένα σημαντικό ποσοστό των παιδιών (22%) που εξετάστηκαν είχε μικρή διόγκωση του θυρεοειδούς αδένα. Δεν βρέθηκε συσχέτιση ανάμεσα στη συγκέντρωση του ιωδίου, των θειοκυανικών στα ούρα ή τη συγκέντρωση του σεληνίου στον ορό και τον όγκο του θυρεοειδούς στα παιδιά αυτά. Πιθανόν να υπάρχουν άλλοι άγνωστοι παράγοντες που ευθύνονται για τη μικρή διόγκωση του θυρεοειδούς στα παιδιά αυτά. Στο δεύτερο σκέλος μελετήθηκε η επίδραση του σεληνίου στη συχνότερη αιτιολογικά μορφή βρογχοκήλης σήμερα, την αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα. Βρέθηκε ότι η χορήγηση σεληνομεθειονίνης (200μg ημερησίως) για έξη μήνες είχε ως αποτέλεσμα σημαντική μείωση των αντισωμάτων έναντι της θυρεοειδικής υπεροξειδάσης της τάξης του 55% σε 88% των ασθενών με αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα. Στην ομάδα αυτή δεν μελετήθηκε ο όγκος του θυρεοειδούς. Στο τρίτο σκέλος της μελέτης διερευνήθηκε η πιθανότητα παρουσίας μεταλλάξεων ή πολυμορφισμών σε δύο περιοχές του γονιδίου της θυρεοσφαιρίνης που έχει αναφερθεί ότι σχετίζονται αιτιολογικά με την εμφάνιση κληρονομούμενης ή σποραδικής βρογχοκήλης σε άλλους πληθυσμούς. Μελετήθηκαν: α) η μετάλλαξη Glu851His στο εξόνιο 10, περιοχή που βρίσκεται σε γειτονία με τις τυροσίνες που χρησιμεύουν ως δότες τυροσίνης στην σύνθεση των θυρεοειδικών ορμονών, β) το 3? καρβοξυτελικό άκρο του γονιδίου της TG το οποίο περιέχει σημαντικές τυροσίνες για την ορμονοσύνθεση. Η μελέτη έγινε σε γονιδιακό DNA από ολικό αίμα και σε επίπεδο cDNA από υλικό ιστού θυρεοειδούς που λήφθηκε είτε από βιοψίες με λεπτή βελόνη είτε από χειρουργείο. Σε κανένα από τα άτομα που μελετήθηκαν δεν διαπιστώθηκε η μετάλλαξη Glu851His. H επίπτωση της πολυμορφίας Glu2510Arg στο 3? καρβοξυτελικό άκρο δεν διέφερε ανάμεσα σε άτομα με σποραδική ή κληρονομούμενη βρογχοκήλη.