Ο ρόλος των αδρενεργικών υποδοχέων στην διακίνηση υγρού και ηλεκτρολυτών στον υπεζωκότα προβάτου

Abstract

The effect of adrenaline on the transmesothelial resistance (RTM) of sheep’s visceral and parietal pleura was studied using the Ussing chamber technique. Basal transmesothelial resistance of visceral pleura was found to be 20.71 ± 0.31 Ω•cm2, whereas that of parietal pleura was found to be 19.53 ± 0.34 Ω•cm2. Immediately after the addition of adrenaline (10-7 M) both apically and basolaterally on the visceral and parietal pleura, these values were significantly increased (P < 0.05). Addition of the nonselective beta-receptor blocker, propranolol (10-5 M), suppressed this effect in both visceral and parietal pleura, while addition of the nonselective alpha-receptor blocker, phentolamine (10-5 M), partly suppressed the above-mentioned increase in the parietal pleura. In conclusion, our results show that adrenaline has a rapid effect on both pleurae. This rapid effect is mediated by the stimulation of beta-adrenergic receptors in the case of visceral pleura, while in the case of parietal pleura this effect seems to be due to a stimulation of alpha- and beta-adrenergic receptors. On the visceral pleura the effect of adrenaline vanishes after some minutes and on the parietal this effect is more permanent than the visceral’s one, suggesting differences in the distribution of the adrenergic receptors between the visceral and parietal pleura. Inhibition of aquaporin-1 in the pleura results in increased permeability and alteration of the effect of adrenaline.

Μελετήθηκε η επίδραση της αδρεναλίνης στην διαμεσοθηλιακή αντίσταση (RTM) του περισπλάχνιου και τοιχωματικού υπεζωκότα προβάτου, χρησιμοποιώντας την τεχνική Ussing system. Η τιμή αναφοράς της RTM του περισπλάχνιου υπεζωκότα βρέθηκε 20.71 ± 0.31 Ω•cm2, ενώ αυτή του τοιχωματικού βρέθηκε 19.53 ± 0.34 Ω•cm2. Αμέσως μετά την χορήγηση αδρεναλίνης (10-7 M) και στη κορυφαία και στη βασική επιφάνεια του περισπλάχνιου και τοιχωματικού υπεζωκότα, αυτές οι τιμές αυξήθηκαν στατιστικά σημαντικά (P<0.05). Προσθήκη του μη ειδικού αναστολέα των β-αδρενεργικών υποδοχέων, προπρανολόλη (10-5 M), κατέστειλε την δράση της αδρεναλίνης και στον περισπλάχνιο και στον τοιχωματικό υπεζωκότα, ενώ η προσθήκη του μη ειδικού αναστολέα των α-αδρενεργικών υποδοχέων, φαιντολαμίνη (10-5 M), εν μέρει κατέστειλε την παραπάνω αύξηση μόνο στον τοιχωματικό υπεζωκότα. Συμπερασματικά, τα αποτελέσματά μας δείχνουν ότι η αδρεναλίνη έχει ταχεία επίδραση και στα δύο πέταλα του υπεζωκότα. Αυτή η ταχεία επίδραση μεσολαβείτε από τη διέγερση των β-αδρενεργικών υποδοχέων στην περίπτωση του περισπλάχνιου υπεζωκότα, ενώ στην περίπτωση του τοιχωματικού υπεζωκότα αυτή η επίδραση οφείλεται στη διέγερση τόσο των α- όσο και των β- αδρενεργικών υποδοχέων. Στον περισπλάχνιο υπεζωκότα η επίδραση της αδρεναλίνης εκλείπει μετά από μερικά λεπτά ενώ στον τοιχωματικό υπεζωκότα η επίδρασή της είναι πιο παρατεταμένη, υποδηλώνοντας διαφορές στην κατανομή των αδρενεργικών υποδοχέων μεταξύ του περισπλάχνιου και τοιχωματικού υπεζωκότα. Η αναστολή της υδατοπορίνης-1 αυξάνει τη διαπερατότητα του υπεζωκότα και μεταβάλλει την δράση της αδρεναλίνης.