Η επίδραση της ομαδικής ψυχοεκπαιδευτικής παρέμβασης σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1

Abstract

Purpose: to examine the effects of Conjunctive Group Psychotherapy of adult patients with type 1 diabetes mellitus on the following areas: psychological adjustment, self-care, metabolic control, quality of life, family and social environment, depression and redefinition of the disease. Methodology: the study is based on the intervention group that consists of 32 adult type 1 Diabetes Mellitus patients, who participated in a 2-year Conjunctive Group Psychotherapy, in addition to medical treatment, in Greek state hospitals; And the control group consisting of 28 adult type 1 Diabetes Mellitus patients, who did not participate in any intervention. Qualitative and quantitative data were collected and analysed from focused interviews, questionnaires (BDI & ATT39), genograms and HbA1c % measures, before and after the intervention. Results: Findings showed: 1. the genograms of insulin-dependent diabetes mellitus patients share common denominators, 2. after the group intervention there was an increase in the number of patients who, according to patients’ interviews, adjusted better to DM1, engaged in self-care behaviors, managed stress, improved their mood, and also stated they achieved better social relationships, quality of life in general, redefinition of diabetes and good diabetes regulation. Conclusions: Conjunctive Group Psychotherapy is recommended as an integral part of type 1 DM treatment. The broadening of clinical applications of group psychotherapy for inpatients and interdisciplinary cooperation are also recommended.

Σκοπός: Η μελέτη των αποτελεσμάτων της ομαδικής ψυχoεκπαιδευτικής παρέμβασης στην ψυχολογική προσαρμογή στη νόσο του ΣΔ1, στην αυτοφροντίδα, στην επίδραση του στρες στο μεταβολικό έλεγχο, στην ποιότητα ζωής και στην κατάθλιψη, στο οικογενειακό και κοινωνικό πλαίσιο, στον επαναπροσδιορισμό της νόσου και στην επίτευξη γλυκαιμικού ελέγχου. Μέθοδος: 32 ενήλικα άτομα με ΣΔ1 προσήλθαν για ιατρική παρακολούθηση και συμμετείχαν σε ομάδες Συνδετικού τύπου (διάρκειας 2 ετών), ενώ συμμετείχαν και 28 ενήλικα άτομα με ΣΔ1 ως ομάδα ελέγχου. Η έρευνα στηρίχτηκε στην ποιοτική και ποσοτική ανάλυση, πριν και μετά την ψυχοεκπαιδευτική ομαδική παρέμβαση, με χρήση εστιασμένης συνέντευξης, αυτοσυμπληρουμένων ερωτηματολογίων (ΒDI & ΑΤΤ39), γενεογράμματος και μέτρησης της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης (HbA1c %). Αποτελέσματα: Από τα γενεογράμματα παρατηρήθηκε: συναισθηματική εξάρτηση από την οικογένεια καταγωγής, συσχέτιση της οικογένειας καταγωγής (επαρχία) με το στίγμα/μειονεξία της νόσου και συσχέτιση της σειράς γέννησης (πρωτότοκοι) με το ρόλο του δυνατού-θεραπευτή. Τα υπόλοιπα εργαλεία έδειξαν ότι μετά τη λήξη των ομάδων αυξήθηκε η αποδοχή του διαβήτη, η ιατρική παρακολούθηση, η αυτοπεποίθηση και η κοινωνικότητα, μειώθηκαν οι τιμές γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης, η άρνηση/επιλεκτική κοινοποίηση του διαβήτη, το αίσθημα μειονεκτικότητας/στίγματος, τα συμπτώματα υπογλυκαιμιών και υπεργλυκαιμιών και ο φόβος για τις επιπλοκές, βελτιώθηκαν η ποιότητα ζωής, η διαχείριση του στρες, οι δεξιότητες επικοινωνίας, η αυτογνωσία και τα συμπτώματα κατάθλιψης, τα άτομα αναγνώρισαν την ατομική ευθύνη στην αυτοφροντίδα και βρήκαν συναισθηματική υποστήριξη, ενισχύθηκε η «απεξάρτηση» από την οικογένεια καταγωγής και ο επαναπροσδιορισμός της νόσου του ΣΔ1. Συμπεράσματα: Προτείνονται: το Συνδυαστικό Μοντέλο Ομαδικής Παρέμβασης ως αναπόσπαστο τμήμα της θεραπευτικής αντιμετώπισης και της ρύθμισης του ΣΔ1, η διεύρυνση των κλινικών εφαρμογών της ομαδικής ψυχοθεραπείας στο ενδο-νοσοκομειακό πλαίσιο και η διεπιστημονική συνεργασία.