Μελέτη της μετα - ERCP παγκρεατίτιδας

Abstract

The aim of our study was to answer the following questions: 1) Does the administration of pentoxifylline prevent post-ERCP pancreatitis? 2) Is transpancreatic septοtomy a safe and effective pre cut method or is it a risk factor for pancreatitis? 3) Which is the variation of TNF-α and IL-6 levels the first hours after ERCP and is it influenced by pentoxifylline administration or pancreatitis development? 4) Is procalcitonin a reliable prognostic index of the severity of post-ERCP pancreatitis? We studied 306 patients who underwent 320 ERCPs. Pentoxifylline was administered in 158 procedures while 162 were the control group. Nine (5.6%) patients in the pentoxifylline group and 5(3%) in the control group developed pancreatitis (p=0.28). Two (1.2%) patients in the pentoxifylline group and 7 (4.3%) in the control group developed hemorrhage (p=0.17). Bile duct cannulation was successful by the standard procedure in 250 (81.7%) of the 306 patients. Conventional sphincterotomy was performed in 242 patients. A total of 55 patients underwent attempted precutting techniques. In 40 (13.1%) transpancreatic septotomy was attempted with initial success in 29 (72.5%) and eventual success in 30 (75%) after a second attempt. Needle-knife sphincterotomy was attempted in six of the 10 transpancreatic septotomy failures, with eventual successful cannulation in four patients. In 15 patients, needle-knife sphincterotomy was performed primarily, with initial and final success rates of 53% and 73%, respectively. Including the patients who underwent attempted needle-knife sphincterotomy following failure of transpancreatic septotomy (n = 6), the needle-knife technique was carried out in a total of 21 patients (6.8%), with initial success in 11 (52.4%) and eventual success in 15 (71.4%). The overall success rate of precutting using both techniques alone or in combination was 45/55 (82%). Two (5.8%) patients with transpancreatic septotomy developed complications (one pancreatitis and one hemorrhage). Two (13.3%) patients with needle-knife sphincterotomy developed pancreatitis. One (16.6%) with the combined technique developed pancreatitis. In patients who underwent conventional pull-type sphincterotomy (n = 242), 6.2% developed complications (nine {3.7%} pancreatitis and six {2.4%} hemorrhage). The values of TNF-α and IL-6 in the 6th hour and 24th hour were significantly different in patients with pancreatitis compared to patients without pancreatitis. Two related samples test showed that IL-6 increased significantly in patients with pancreatitis (p<0.001) in contrast to TNF-α, which did not present significant elevation. IL-6 increased significantly in patients with pancreatitis who received pentoxifylline (6th and 24th hour, p<0.002) and octreotide (6th hour, p=0.02) and TNF-α in the 24th hour decreased in patients who received octreotide (p=0.04).

Σκοπός της μελέτης μας ήταν να απαντήσουμε στα ακόλουθα ερωτήματα: 1) Προλαμβάνει η πεντοξιφυλλίνη την εμφάνιση μετα-ERCP παγκρεατίτιδας; 2) Είναι ασφαλής και αποτελεσματική pre cut μέθοδος η διαπαγκρεατική διαφραγματοτομή ή προδιαθέτει στην εμφάνιση παγκρεατίτιδας; 3) Ποια είναι η διακύμανση των επιπέδων TNF-α και IL-6 τις πρώτες ώρες μετά την ERCP και επηρεάζονται από τη χορήγηση πεντοξιφυλλίνης ή την εμφάνιση παγκρεατίτιδας; 4) Είναι η προκαλσιτονίνη αξιόπιστος προγνωστικός δείκτης της βαρύτητας της μετα-ERCP παγκρεατίτιδας; Μελετήσαμε 306 ασθενείς που υποβλήθηκαν σε 320 ERCP. Πεντοξιφυλλίνη χορηγήθηκε σε 158 επεμβάσεις, ενώ 162 αποτέλεσαν την ομάδα ελέγχου. Εννέα ασθενείς (5,6%) στην ομάδα της πεντοξιφυλλίνης και 5 (3%) στην ομάδα ελέγχου ανέπτυξαν παγκρεατίτιδα (p=0,28). Δύο ασθενείς (1,2%) στην ομάδα της πεντοξιφυλλίνης και 7 (4,3%) στην ομάδα ελέγχου παρουσίασαν αιμορραγία (p=0,17). Ο καθετηριασμός του χοληδόχου πόρου ήταν επιτυχής με τη συνηθισμένη διαδικασία σε 250 από τους 306 ασθενείς (81,7%). Συμβατική σφιγκτηροτομή πραγματοποιήθηκε σε 242 ασθενείς. Συνολικά, σε 55 ασθενείς επιχειρήθηκε pre cut σφιγκτηροτομή. Σε 40 (13%) επιχειρήθηκε διαπαγκρεατική διαφραγματοτομή (ΔΔ) με αρχική επιτυχία σε 29(72,5%) και τελική επιτυχία σε 30 (75%) μετά από δεύτερη προσπάθεια. Needle-knife σφιγκτηροτομή (ΝΚ) επιχειρήθηκε σε 6 από τις 10 αποτυχίες της ΔΔ με τελικά επιτυχή καθετηριασμό σε 4. Σε 15 ασθενείς η ΝΚ επιχειρήθηκε πρωταρχικά, με αρχική και τελική επιτυχία στο 53% και 73% αντίστοιχα. Εάν προσμετρηθούν και οι αποτυχίες της ΔΔ στις οποίες επιχειρήθηκε ΝΚ (ν=6), ΝΚ πραγματοποιήθηκε συνολικά σε 21 ασθενείς (6,8%) με αρχική επιτυχία σε 11 (52,4%) και τελική σε 15 (71,4%). Η συνολική επιτυχία της pre cut σφιγκτηροτομής χρησιμοποιώντας και τις δυο τεχνικές, μόνες ή σε συνδυασμό ήταν 45/55 (82%). Δύο ασθενείς (5,8%) με διαπαγκρεατική διαφραγματοτομή παρουσίασαν επιπλοκές (μια παγκρεατίτιδα και μια αιμορραγία). Δύο ασθενείς με ΝΚ (13,3%) παρουσίασαν αιμορραγία. Ένας ασθενής με συνδυασμό (16,6%) παρουσίασε παγκρεατίτιδα. Από τους ασθενείς που υποβλήθηκαν σε συμβατική σφιγκτηροτομή (ν=242), 6,2% παρουσίασαν επιπλοκές (εννέα {3,7%} παγκρεατίτιδα και έξι {2,4%} αιμορραγία). Οι τιμές του TNF-α και της IL-6 την 6η ώρα και την 24η ώρα ήταν σημαντικά διαφορετικές στους ασθενείς με παγκρεατίτιδα συγκριτικά με τους ασθενείς χωρίς παγκρεατίτιδα. Η δοκιμασία δυο σχετιζόμενων δειγμάτων ανέδειξε ότι η IL-6 αυξήθηκε σημαντικά στους ασθενείς με παγκρεατίτιδα (p<0,001) σε αντίθεση με τον TNF-α, που δεν παρουσίασε σημαντική αύξηση. Η IL-6 αυξήθηκε σημαντικά στους ασθενείς με παγκρεατίτιδα που έλαβαν πεντοξιφυλλίνη (6η και 24η ώρα, p<0.002) και οκτρεοτίδη (6η ώρα, p=0.02) και ο TNF-α την 24η ώρα μειώθηκε στους ασθενείς που έλαβαν οκτρεοτίδη (p=0,04). Στους ασθενείς χωρίς παγκρεατίτιδα η IL-6 αυξήθηκε την 24η ώρα σε αυτούς που έλαβαν οκτρεοτίδη (p=0,02).