Ο Σαίξπηρ ως όχημα για την πρωτοπορία: ρηξικέλευθες παραστάσεις έργων και διασκευών του στην Ελλάδα, 1927-2017

Abstract

As it is well known Shakespeare’s work has an ad infinitum meaning. The multiple directorial interpretations are a case in point. Especially from the end of the 20th century and afterwards, they rather differ from the socio – political conditions of the author’s era. At a first level of analysis, we could observe that there are some basic differences from the original text: another historical context and contrasting aesthetics with existential, political and social patterns or otherwise a rivalry between the dramatic text and the performance. This is attained with interpretative choices and dramatic interventions such as cuts, scenes restructuring, additions and so on.

Όπως είναι γνωστό τα έργα του Σαίξπηρ έχουν πολλαπλά μηνύματα. Για το λόγο αυτό και οι σκηνοθετικές προσεγγίσεις αποτελούν αντικείμενο μελέτης. Ιδιαίτερα από τον 20ο αιώνα και μετά, οι σκηνοθεσίες αρχίζουν να διαφοροποιούνται από τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες της εποχής του συγγραφέα. Σε ένα πρώτο επίπεδο ανάλυσης, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι υπάρχουν βασικές διαφορές από το αρχικό κείμενο: διαφορετικό ιστορικό πλαίσιο και διαφοροποιημένη αισθητική προσέγγιση που σχετίζεται με υπαρξιακά, πολιτικά και κοινωνικά μοτίβα τα οποία προβάλλουν την διαμάχη μεταξύ του δραματικού κειμένου και της παράστασης. Αυτό επιτυγχάνεται με τις σκηνοθετικές ερμηνευτικές επιλογές και τις δραματικές επεμβάσεις όπως η αφαίρεση κάποιων σκηνών, μετατόπιση, προσθήκες και πολλά άλλα.