Animal-similes and creativity in the Posthomerica of Quintus of Smyrna

Abstract

This thesis examines the similes of wild animals in the third century epic poem Posthomerica, of Quintus of Smyrna. The similes are studied in both inter-textual and textual levels. The former approach discusses the debt of Quintus' similes to preceding poets in terms of language and imagery. Quintus proves to be a creative and imaginative poet who knows well the tradition he has inherited. The latter approach deals with the similes in the Posthomerica only and reveals how they are thoughtfully inter-related and form sequences which ensure the unity and coherence of the poem, and enhance its overall melancholy tonality. It is also shown that by describing individual cases of doom, the sequences of animal-similes mirror the main theme of the poem, the fall of Troy. Nevertheless, Quintus does not concentrate exclusively on the individual victorious hero but gives an important position to the victim, to the mass, as well as to characters who are distant from the battlefield, as women are. This multi-sided presentation of the human being who is directly or indirectly involved in the destructive war brings Quintus close to the Hellenistic attitude of the heroic as well as to psychological portraits of women from that period. The similes in the first chapter describe exclusively male characters and show the heroic valour being undermined. Women have an increasing presence in the similes of the second chapter; vulnerable as they are, they add to the melancholy of the Posthomerica. The third chapter studies the pure wild animal, the beast. The chapter contains an analysis of the beast in epic similes preceding those of Quintus and shows that the beast-simileis mainly psychological and reflects the incomprehensible power of Nature.

Τα Μεθ' Όμηρον του Κόιντου Σμυρναίου είναι έπος της αυτοκρατορικής περιόδου και η αφήγησή του καλύπτει το κενό ανάμεσα στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια του Ομήρου, δηλαδή εξιστορεί ό,τι ακολουθεί τον θάνατο του Έκτορα έως την άλωση της Τροίας και την αναχώρηση των Ελλήνων. Μελετάται η τεχνική του Κόιντου στη σύνθεση και στον συσχετισμό των παρομοιώσεων, εστιάζοντας το ενδιαφέρον της συγγραφέως σε εκείνες των αγρίων ζώων. Η ενδοκειμενική προσέγγιση αποκαλύπτει πως οι παρομοιώσεις σχηματίζουν ενότητες οι οποίες ενισχύουν τη συνοχή της κύριας αφήγησης. Ο Κόιντος χρησιμοποιεί επίσης τις παρομοιώσεις έτσι ώστε να εκφράσει την προσωπική του μελαγχολική αντίληψη για τον πόλεμο: διά των ενοτήτων των παρομοιώσεων η πορεία των μεμονωμένων ηρώων προς τον θάνατο καθρεφτίζει το κυρίως θέμα του έργου, δηλαδή την πτώση της Τροίας. Ωστόσο ο Κόιντος δεν εστιάζει την προσοχή του μόνον στους μεμονωμένους ήρωες. Εκφράζει επίσης έντονο ενδιαφέρον για τα θύματα του πολέμου, για τη μάζα των στρατιωτών, καθώς και για χαρακτήρες οι οποίοι απέχουν από το πεδίο της μάχης. Αυτή η πολύπλευρη προσέγγιση της ανθρώπινης ύπαρξης, η οποία αμέσως ή εμμέσως εμπλέκεται στον καταστροφικό πόλεμο, φέρνει τον Κόιντο κοντά στην ελληνιστική άποψη για το ηρωικό και στα ψυχολογικά πορτραίτα της ίδιας εποχής. Το πρώτο κεφάλαιο περιέχει παρομοιώσεις οι οποίες περιγράφουν αποκλειστικά ανδρικούς χαρακτήρες και δεικνύουν την υπονόμευση του ηρωικού. Οι γυναικείες μορφές έχουν αυξημένη παρουσία στις παρομοιώσεις οι οποίες μελετώνται στο δεύτερο κεφάλαιο και συμβάλλουν, ευάλωτες ως είναι, στη μελαγχολική ατμόσφαιρα των Μεθ' Όμηρον. Το τρίτο κεφάλαιο αναλύει τη σημασία του θηρός ως του κατεξοχήν αγρίου ζώου και καθιστά εμφανές ότι η παρομοίωση του θηρός είναι κυρίως ψυχολογική και εκφράζει τη δυσνόητη δύναμη της φύσεως. Στην παρούσα διατριβή μελετάται επίσης η γλώσσα και η εικονοποιΐα των παρομοιώσεων του Κόιντου σε σχέση με κείμενα της λογοτεχνίας μας όλων των περιόδων, κυρίως με τον Όμηρο, μα και με τους Πατέρες της εκκλησίας και το δημοτικό τραγούδι, και καθίσταται φανερή η συνέχεια μοτίβων και υφολογικών στοιχείων στην ελληνική παράδοση.