Μελέτη της επίδρασης της πανδημίας από τον ιό SARS-CoV-2 στην ψυχική υγεία νοσηλευτών παιδιατρικών και γενικών νοσοκομείων

Abstract

Introduction: The pandemic (COVID-19) has been an international public health emergency in modern history. Its response has been a challenge with regard to psychological resilience. Nurses are particularly vulnerable, which increases the likelihood of psychiatric disorders. Consequently, the need arises to identify factors and implement interventions that will improve the psychological resilience of nurses. Purpose : To document the stressors and experiences experienced by NHS nursing staff during the COVID-19 pandemic and their association with symptoms of mental distress (distress) experienced by nurses. Methods: The study sample was nurses from paediatric and general hospitals in the NHS of the National Health System. Quantitative data collection was conducted using self-completed questionnaires, ((a) NIMH COVID-19 Adult Survey, HCW- Demographic Questionnaire, (b) CRISIS Adult Survey Baseline, (c) NIMH COVID-19 Adult Survey for Health Care Workers (HCW) Baseline). SPSS 26.0 (Statistical Package of Social Sciences) statistical package was used to statistically process the study data. A value of p=0.05 was considered as the level of significance, all statistical tests were two-tailed, and results with values less than 0.05 were considered statistically significant. Results: The total number of nurses who participated in the study was 249. 57.3% were General Hospital nurses and 42.7% were Pediatric nurses The mean age of the nurses was 42 years. Regarding the differences between pediatric nurses and General Hospital nurses, nurses working in General Hospitals felt isolated (p=0.009), helpless (p=0.002)134without support from a supervisor (p=0. 024) and colleagues (p=0.016), became nervous and irritable (p=0.008), became more easily stressed, (p=0.042), distant from themselves (p=0.029), worried about adequate education and information about COVID-19, (p=0. 011), were more tired after the pandemic ( p=0.009), experienced higher mortality rates compared to pediatric nurses (p<0.001) who appeared to be more concerned about not getting sick themselves or family members, (p=0. 002), worked more intensively on a rotating schedule (p=0.02) and were more concerned about adequate access to childcare and educational facilities (p<0.001). A high sense of duty and commitment was high in all 'frontline' nurses despite the pathologies of the health system. (p<0.001)Conclusions: Nurses who cared for patients with COVID-19 developed problems in their mental and physical health. Job satisfaction, education and harmonious cooperation among team members were factors that either improved or prevented psychopathology. Nurses require strong moral support from their leadership and from the state.

Εισαγωγή: Η πανδημία (COVID-19) ήταν μια διεθνής έκτακτη ανάγκη για τη δημόσια υγεία στη σύγχρονη ιστορία. Η αντιμετώπισή της αποτέλεσε πρόκληση αναφορικά με την ψυχολογική ανθεκτικότητα. Οι νοσηλευτές είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι, γεγονός που αυξάνει την πιθανότητα εμφάνισης ψυχιατρικών διαταραχών. Κατά συνέπεια, γεννάται η ανάγκη για την ανεύρεση των παραγόντων και της εφαρμογής των παρεμβάσεων που θα βελτιώνουν την ψυχική ανθεκτικότητα των νοσηλευτών. Σκοπός : Η καταγραφή των στρεσσογόνων παραγόντων και εμπειριών που έχει βιώσει το νοσηλευτικό προσωπικό του ΕΣΥ κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19 και η συσχέτισή τους με συμπτώματα ψυχικής δυσφορίας (distress) που παρουσιάζουν. Μέθοδος: Το δείγμα της μελέτης ήταν νοσηλευτές Παιδιατρικών και Γενικών νοσοκομείων του ΕΣΥ του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Η συλλογή των ποσοτικών δεδομένων διενεργήθηκε με αυτοσυμπληρούμενα ερωτηματολόγια, ((α) NIMH COVID-19 Adult Survey, HCW– Demographic Questionnaire, (β) CRISIS Adult Survey Baseline, (γ) NIMH COVID-19 Adult Survey for Health Care Workers (HCW) Baseline). Για τη στατιστική επεξεργασία των δεδομένων της μελέτης χρησιμοποιήθηκε το στατιστικό πακέτο SPSS 26.0 (Statistical Package of Social Sciences). Η τιμή p=0.05 θεωρήθηκε ως επίπεδο σημαντικότητας, όλες οι στατιστικές δοκιμασίες ήταν διπλής κατεύθυνσης και τα αποτελέσματα που είχαν τιμές μικρότερες από 0.05 θεωρήθηκαν ως στατιστικώς σημαντικά. Αποτελέσματα: Το σύνολο των νοσηλευτών που συμμετείχαν στην μελέτη ήταν 249 άτομα. 57,3% ήταν νοσηλευτές Γενικών νοσοκομείων και 42,7% Παιδιατρικοί νοσηλευτές Ο Μ.Ο ηλικίας των νοσηλευτών ήταν 42 ετών. Ως προς τις διαφορές μεταξύ παιδιατρικών νοσηλευτών και νοσηλευτών Γενικών νοσοκομείων, οι νοσηλευτές που εργάζονταν σε Γενικά νοσοκομεία ένιωθαν απομονωμένοι (p=0.009), αβοήθητοι (p=0.002) χωρίς υποστήριξη από προϊστάμενο (p=0.024) και συναδέλφους (p=0.016), γινόντουσαν νευρικοί και ευερέθιστοι (p=0.008), αγχωνόντουσαν ευκολότερα, (p=0.042), απομακρυσμένοι από τον εαυτό τους (p=0.029), ανησυχούσαν για την επαρκή εκπαίδευση και πληροφόρηση για την COVID-19, (p=0.011), ήταν πιο κουρασμένοι μετά την πανδημία ( p=0.009) βίωσαν μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητα σε σχέση με τους παιδιατρικούς νοσηλευτές (p<0.001) που φάνηκε να ανησυχούσαν περισσότερο να μην νοσήσουν οι ίδιοι ή μέλη της οικογένειας τους, (p=0.002), εργάστηκαν σε κυκλικό ωράριο πιο εντατικά (p=0.02) και ανησυχούσαν περισσότερο ως προς την επαρκή πρόσβαση σε δομές παιδικής φροντίδας και εκπαιδευτικές δομές (p<0.001). Το υψηλό αίσθημα καθήκοντος και προσφοράς ήταν σε μεγάλο βαθμό σε όλους τους νοσηλευτές «πρώτης γραμμής» παρά τις παθογένειες του συστήματος υγείας. (p<0.001). Συμπεράσματα: Οι νοσηλευτές που φρόντισαν ασθενείς με COVID-19 ανέπτυξαν προβλήματα στην ψυχική και σωματική τους υγεία τους. Η ικανοποίηση από την εργασία, η εκπαίδευση και η αρμονική συνεργασία μεταξύ των μελών της ομάδας, ήταν παράγοντες που είτε βελτίωσαν είτε απέτρεψαν την ψυχοπαθολογία. Οι νοσηλευτές απαιτούν ισχυρή ηθική υποστήριξη από την ηγεσία τους αλλά και από το κράτος.