The architecture of public open urban spaces: how to define a syntax in the contemporary urban environment

Abstract

The architecture of public open urban space has taken many forms throughout history, and the points of view of its proper syntax have created conflict and discrepancies among architectural and urban design theorists and practitioners, following the beginning of the modern movement. How public spaces have been interpreted throughout history is a way of cognitive process that has much to do with the human phenomenology of a place and the design paradigms through architectural phases. Although modern design is contemporized with a broad existentialism of varying styles, the modes of constructing are intuitively based on modalities of civic art that are cognitively present in the minds of every architect with some artistic, historical and cultural awareness of civic art public open urban spaces, forming the basis of environmental compositions of aesthetic beauty, in the sense of habitable experience. These places' goals are often linked to the enhancement of cities, the strengthening of neighborhoods and the provision of color and character to the urban loci. They strive for aesthetic enhancement of the public facilities, ensuring civic space and conservation of new and heritage art objects. Civic art, often confused with or correlated to the term 'public art' which is rather characterized by individual artifacts acting within themselves and independently, blending beauty and meaning with function, involves an artful approach to creating the built environment, fosters feelings of identity and belonging, and blends beauty and meaning with function, involves an artful approach in creating the built environment, fosters feelings of identity and belonging, and leads to city identity. It is the identification of formal elements within spaces, usually appreciated as mimesis or representation of human habitation – concepts with deep roots in philosophical developments and teachings of Aristotle. This thesis, a demonstration of the problem of defining civic art in relation to public open urban spaces from modernism until today, along with presenting syntactic demonstrations of contemporary solutions, offers tools and actions for the architectural qualitative habitation of the contemporary public open urban environment.

Η αρχιτεκτονική του δημόσιου ανοιχτού αστικού χώρου έχει λάβει πολλές μορφές στην ιστορία και οι απόψεις της σωστής σύνταξής του έχουν δημιουργήσει συγκρούσεις και αποκλίσεις μεταξύ των θεωρητικών και των επαγγελματιών του αρχιτεκτονικού και αστικού σχεδιασμού, μετά την έναρξη του μοντέρνου κινήματος. Το πώς ερμηνεύτηκαν οι δημόσιοι χώροι στην ιστορία είναι ένας τρόπος γνωστικής διαδικασίας που έχει να κάνει πολύ με την ανθρώπινη φαινομενολογία ενός τόπου και τα πρότυπα σχεδιασμού μέσα από αρχιτεκτονικές φάσεις. Αν και ο σύγχρονος σχεδιασμός συγχρονίζεται με έναν ευρύ υπαρξισμό διαφορετικών τυπολογιών, οι τρόποι κατασκευής βασίζονται διαισθητικά σε τρόπους αστικής τέχνης που είναι γνωστικά παρούσες στο μυαλό κάθε αρχιτέκτονα με κάποια καλλιτεχνική, ιστορική και πολιτιστική συνείδηση της αστικής τέχνης σε δημόσιους ανοιχτούς χώρους, που αποτελούν τη βάση περιβαλλοντικών συνθέσεων αισθητικής ομορφιάς, με την έννοια της κατοικήσιμης εμπειρίας. Οι στόχοι αυτών των τόπων συχνά συνδέονται με την ανάδειξη των πόλεων, την ενίσχυση των γειτονιών και την παροχή χρώματος και χαρακτήρα στους αστικούς τόπους. Επιδιώκουν την αισθητική ανάδειξη των δημόσιων εγκαταστάσεων, διασφαλίζοντας αστικό χώρο και διατήρηση νέων και πολιτιστικών αντικειμένων τέχνης. Η αστική τέχνη, που συχνά συγχέεται ή συσχετίζεται με τον όρο «δημόσια τέχνη», ο οποίος μάλλον χαρακτηρίζεται από μεμονωμένα τεχνουργήματα που δρουν μέσα στους χώρους και ανεξάρτητα, συνδυάζοντας την ομορφιά και το νόημα με τη λειτουργία, περιλαμβάνει μια έντεχνη προσέγγιση στη δημιουργία του δομημένου περιβάλλοντος, καλλιεργεί συναισθήματα ταυτότητας και του 'ανήκειν', και αναδεικνύει την ταυτότητα της πόλης. Είναι η ταύτιση τυπικών στοιχείων μέσα στους χώρους, που συνήθως εκτιμάται ως μίμηση ή αναπαράσταση της ανθρώπινης κατοίκησης – έννοιες με βαθιές ρίζες στις φιλοσοφικές εξελίξεις και τις διδασκαλίες του Αριστοτέλη. Η διατριβή αυτή, μια επίδειξη του προβλήματος του ορισμού της αστικής τέχνης σε σχέση με τους δημόσιους ανοιχτούς αστικούς χώρους από τον μοντερνισμό μέχρι σήμερα, μαζί με την παρουσίαση συντακτικών αναπαραστάσεων σύγχρονων λύσεων, προσφέρει εργαλεία και δράσεις για την αρχιτεκτονική ποιοτική κατοίκηση του σύγχρονου δημόσιου ανοιχτού αστικού περιβάλλοντος.

L’architettura degli spazi aper: pubblici urbani ha intrapreso varie forme col passare degli anni, ed i punti di vista della sua propria sintassi hanno dato inizio a diversi conflitti e discordanze tra gli esperti di disegno architettonico ed urbano di orientazione sia teorica che pratica. Il modo in cui gli spazi urbani sono stati interpretati nel corso degli anni, fa parte di un processo conoscitivo che ha molto a che fare sia con la phenomenologia umana ed il modo in cui l’uomo interpreta un luogo, che con gli esempi di concezione costrutiva, attraverso diverse fasi architettoniche. Malgrado la progettazione moderna sia contemporizzata ad un esistentialismo di vari stili, i modi di costruzione si basano intuitivamente a modalita di arte civica che sono presenti nella mente di ogni architetto, caraterizzato da un minimo senso di consapevolezza artistica, storica e culturale degli spazi pubblici urbani, che formano la base di composizione della bellezza artistica, nel senso dell’esperienza di abitabilita. L’obietivo di questi luoghi e spesso collegato al miglioramento delle citta, il rafforzamento del vicinato, e la provisione di colore e carattere degli sitti urbani. Si effettua una ricerca di rinforzo delle agevolazioni pubbliche, assicurando lo spazio civico e la conservazione di oggetti sia nuovi che antichi. L’arte civica che si confonde spesso, oppure si relaziona al termine ‘arte pubblica’, piuttosto caratterizzato da artefatti individuali che azionano indipendentemente, miscela la bellezza e la ragione con la funzionalita, coinvolge un approccio pieno d’arte nella creazione di un ambiente costrutivo, accoglie sentimenti di identita e appartenenza, ed infine porta alla definizione della stessa identita della citta. E cio che identifica gli elementi di forma all’interno degli spazi, normalmente concessa come mimesi, oppure come rappresentazione dell’abitazione umana - concezioni con radici profonde nello sviluppo filosofico e negli insegnamenti di Aristoteles. La presente tesi, tenta di essere una dimostrazione del problema di definizione dell’ arte civica in relazione agli spazi pubblci urbani, dall’epoca del modernismo entro oggi,che insieme alla presentazione della dimostrazione sintatica e delle soluzioni contemporanee, offre strumenti ed azioni per l’implementazione dell’abitabilita architetoonica qualitativa nell’ambiente pubblico urbano contemporaneo.