Η πορεία προς τη γνώση σύμφωνα με τον Άγιο Συμεών το Νέο Θεολόγο: η τροπή των όντων

Abstract

ΠΕΡΙΛΗΨΗ στα Αγγλικά:The modern rhythms of life create an emptiness in man, who, while seemingly having everything, in fact has nothing, has no knowledge even if he acquires as many material goods as he can to cover his ephemeral - pseudo-needs, he will still feel inside that something is missing, an endless void, because he has made no movement, no transgression to acquire true knowledge. The human mind must be changed, drawn, transformed and altered in a good sense, open its spiritual arteries to be able to perceive the knowledge of Simeon. It is this knowledge that will lead him to bliss to fulfillment and to Τheosis, for St. Simeon it was a path of life, for every person who studies St. Simeon this path to knowledge is possible and can become reality, starting from the way he lives in this world as long as he follows his philosophical - intellectual and logical - research and theological way of thinking. The development of the work is divided into three main parts, which are interdependent on each other, in the first part there is a brief reference to the term "knowledge". By making a brief historical review, we will arrive at the time of Simeon, the concept of knowledge will be clarified, as well as what it has in common with Platonic Philosophy and the Stoics, and with a younger philosopher Gabriel Marcel, who approaches the thought of St. Simeon. The second part will develop the positions of Saint Simeon regarding creation: man and the world, the body, the soul, and how man escaped from his role and fell into sin, a state that for Simeon is equivalent to "agnosia", i.e. the loss of knowledge. Next, we consider what the results are for man, the state of decay - "agnosia". The third part deals with the path (stages), i.e. the path to overcoming decay, which every man can take in order to acquire knowledge. What is the difference between knowledge for St. Simeon, what is the illumination and intoxication of the Divine Light, through which stages and conditions man passes in order to achieve awareness, i.e. his spiritual progress, what is the "trope of beings", in what way man "changes" is transformed and the mind is transmuted from "humanoid" to "godlike". In the last part, the conclusions are recorded but also the personality of Simeon the new Theologian is highlighted through his poetic discourse (Appendix), where the Saint meets the Poet and vice versa. The conclusion of the work will briefly include speeches of Saint Simeon in poetic form, texts selected in eight-syllable verse that encompass philosophical reflections with theological clarity and constitute a high level of intellectualism, Byzantine Philosophy.

Οι σύγχρονοι ρυθμοί της ζωής δημιουργούν μια κενότητα στον άνθρωπο, ο οποίος ενώ φαινομενικά τα έχει όλα, στην ουσία δεν έχει τίποτα, δεν έχει τη γνώση ακόμα και αν αποκτήσει όσα υλικά αγαθά μπορεί για να καλύψει τις εφήμερες – ψευτο-ανάγκες του, πάλι μέσα του θα αισθάνεται, ότι κάτι του λείπει, ένα ατελείωτο κενό, γιατί δεν έχει κάνει καμία κίνηση, καμία υπέρβαση για να αποκτήσει την αληθινή γνώση. Ο ανθρώπινος νους πρέπει να αλλάξει, να τραπεί, να μετατραπεί και να αλλοιωθεί με την καλή έννοια, να ανοίξει τις πνευματικές του αντένες για να μπορέσει να αντιληφθεί την γνώση του Συμεών. Αυτή η γνώση είναι που θα τον οδηγήσει στην ευδαιμονία στην ολοκλήρωση και στη Θέωση, για τον άγιο Συμεών υπήρξε πορεία ζωής, για τον κάθε άνθρωπο που μελετάει τον άγιο Συμεών αυτή η πορεία προς τη γνώση είναι εφικτή και μπορεί να γίνει πραγματικότητα, ξεκινώντας από τον τρόπο που ζει σε αυτό τον κόσμο αρκεί να ακολουθήσει τον φιλοσοφικό - νοητό και λογικό - ερευνητικό αλλά και θεολογικό τρόπο σκέψης του. Η ανάπτυξη της εργασίας εκτείνεται σε τρία βασικά μέρη, τα οποία έχουν αλληλένδετη εξάρτηση το ένα από το άλλο, στο πρώτο μέρος γίνεται μια σύντομη αναφορά στον όρο «γνώση». Κάνοντας μια σύντομη ιστορική αναδρομή θα φτάσουμε στην εποχή του Συμεώνος, θα διασαφηνιστεί η έννοια της γνώσεως καθώς επίσης και ποια είναι τα κοινά της σημεία με την Πλατωνική Φιλοσοφία και τους Στωικούς, αλλά και με έναν νεότερο φιλόσοφο τον Γκαμπριέλ Μαρσέλ, ο οποίος πλησιάζει τη σκέψη του αγίου Συμεών. Στο δεύτερο μέρος θα αναπτυχθούν οι θέσεις του αγίου Συμεώνος ως προς τη Δημιουργία: τον άνθρωπο και τον κόσμο, το σώμα, την ψυχή και πως ο άνθρωπος ξέφυγε από το ρόλο του και έπεσε στην αμαρτία, μια κατάσταση που ισοδυναμεί για τον Συμεών με την «αγνωσία» δηλαδή την απώλεια της γνώσης. Στη συνέχεια, εξετάζεται ποια είναι τα αποτελέσματα για τον άνθρωπο, η κατάσταση της φθοράς – «αγνωσίας». Το τρίτο μέρος αναφέρεται στην πορεία (στάδια), δηλαδή στην πορεία για υπέρβαση της φθοράς, που μπορεί να κάνει κάθε άνθρωπος με σκοπό να αποκτήσει τη γνώση. Τί διαφορά έχει η γνώση για τον άγιο Συμεών, τί είναι ο φωτισμός και η μέθεξη του Θείου Φωτός, από ποια στάδια και προϋποθέσεις διέρχεται ο άνθρωπος για να επιτύχει την επίγνωση, δηλαδή την πνευματική του προκοπή, ποια είναι η «τροπή των όντων», με ποιο τρόπο ο άνθρωπος «αλλάζει» μεταμορφώνεται και μετουσιώνεται ο νους από «ανθρωποειδή» σε «θεοειδή». Στο τελευταίο μέρος καταγράφονται τα συμπεράσματα αλλά αναδεικνύεται και η προσωπικότητα του Συμεώνος του νέου Θεολόγου, μέσα από τον ποιητικό του λόγο (Παράρτημα), εκεί όπου ο Άγιος συναντάει τον Ποιητή και αντίστροφα. Στην κατακλείδα της εργασίας θα περιληφθούν εν συντομία λόγοι του αγίου Συμεώνος σε ποιητική μορφή, κείμενα επιλεγμένα με οκτασύλλαβο στίχο που περικλείουν φιλοσοφικούς στοχασμούς με θεολογική διαύγεια και αποτελούν υψηλό επίπεδο διανόησης, της Βυζαντινής Φιλοσοφίας.

Les rythmes de vie modernes créent un vide chez l'homme qui, tout en ayant apparemment tout, n'a en fait rien, n'a aucune connaissance même s'il acquiert autant de biens matériels que possible pour couvrir ses pseudo-besoins éphémères, il sentira toujours à l'intérieur qu'il lui manque quelque chose, un vide sans fin, parce qu'il n'a fait aucun mouvement, aucune transgression pour acquérir la vraie connaissance. L'esprit humain doit être changé, dessiné, transformé et altéré dans le bon sens du terme, ouvrir ses artères spirituelles pour pouvoir percevoir la connaissance de Siméon. C'est cette connaissance qui le conduira à la béatitude, à l'accomplissement et à la théose, pour saint Siméon c'était un chemin de vie, pour toute personne qui étudie saint Siméon ce chemin de la connaissance est possible et peut devenir réalité, à partir de la façon dont il vit dans ce monde, à condition qu'il suive sa recherche philosophique - intellectuelle et logique - et son mode de pensée théologique. Le développement du travail est divisé en trois parties principales, qui sont interdépendantes les unes des autres, dans la première partie il y a une brève référence au terme "connaissance". En faisant un bref rappel historique, nous arriverons à l'époque de Siméon, le concept de connaissance sera clarifié, ainsi que ce qu'il a en commun avec les théories platoniciennes. Philosophie et stoïciens, mais aussi avec un philosophe plus jeune, Gabriel Marcel, qui aborde la pensée de saint Siméon. La deuxième partie développera les positions de saint Siméon sur la création : l'homme et le monde, le corps, l'âme, et comment l'homme a échappé à son rôle et est tombé dans le péché, un état qui pour Siméon équivaut à l'"agnosie", c'est-à-dire à la perte de la connaissance. Ensuite, nous examinons ce qu'il en résulte pour l'homme, l'état de déchéance - "agnosie". La troisième partie traite du chemin (des étapes), c'est-à-dire de la voie de dépassement de la déchéance, que tout homme peut emprunter pour acquérir la connaissance. Pour saint Siméon, quelle est la différence entre la connaissance, l'illumination et l'ivresse de la lumière divine, les étapes et les conditions par lesquelles l'homme passe pour atteindre la conscience, c'est-à-dire son progrès spirituel, le "trope des êtres", la manière dont l'homme "change", se transforme et l'esprit passe de l'état "humanoïde" à l'état "divin". Dans la dernière partie, les conclusions sont consignées, mais la personnalité de Siméon le Nouveau Théologien est également mise en évidence, à travers son discours poétique (Appendice), où le Saint rencontre le Poète et vice-versa. La conclusion de l'ouvrage comprendra brièvement des discours de saint Siméon sous forme poétique, des textes choisis en vers de huit syllabes qui englobent des réflexions philosophiques avec une clarté théologique et constituent un haut niveau d'intellectualisme, Philosophie byzantine.