Μελέτη συσχέτισης πολυμορφισμών των γονιδίων SLC6A4 και ABCB1 με τις διεγχειρητικές απαιτήσεις σε ρεμιφεντανύλη ασθενών που υποβάλλονται σε θυρεοειδεκτομή

Abstract

Introduction: Perioperative anesthetic and/or analgesic demands present considerable variation, and part of that variation appears to be genetic in origin. The aim of this study was to investigate the impact of common polymorphisms in SLC6A4 and ABCB1 genes, on the intra-operative consumption of remifentanil, as well as the postoperative analgesic needs, in patients subjected to minimal invasive thyroidectomy surgery. Materials and Methods: We conducted a prospective cohort study with 90 patients scheduled to undergo elective thyroidectomy, under total intravenous anesthesia achieved by target control infusion (TCI) of remifentanil. Postoperative analgesics were administered by protocol and as on-demand of the individual patient. Genotyping was established by PCR-RFLP methods. Genotyping data, intraoperative hemodynamics, and total consumption of remifentanil, as well as postoperative analgesic needs and pain perception, were recorded for each individual. Results: Intraoperative remifentany l consumption was not associated with any polymorphism. Patients with the ABCB1 3435TT genotype appeared to experience significantly less pain, up to one hour post-operatively, compared to C carriers [mean VAS (SD) at 1 h = 0.86 (1.22) vs. 2.42 (1.75); p = 0.017], a finding limited to those seeking rescue analgesic treatment (additional to the standard analgesics per protocol). The SLC6A4 polymorphisms did not have a significant effect on pain or analgesic needs. Conclusions: The ABCB1 C3435T polymorphism appears to affect post-operative perception of surgical pain among patients with low pain threshold who undergo minimally invasive thyroid surgery. The SLC6A4 polymorphisms did not show any effect. Future, larger studies involving more genes and more polymorphisms may reveal further, stronger associations between genetic substrate and peri-operative analgesic needs.

Εισαγωγή: Οι περι-εγxειρητικές ανάγκες σε αναισθητικά ή/και αναλγητικά φάρμακα παρουσιάζουν αξιοσημείωτη διακύμανση και μέρος αυτής φαίνεται να είναι γενετικά καθοριζόμενο. Ο σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να διερευνήσει την επίδραση κοινών πολυμορφισμών των γονιδίων SLC6A4 και ABCB1, στις διεγχειρητικές απαιτήσεις σε ρεμιφεντανύλη καθώς και στις μετεγχειρητικές ανάγκες σε αναλγητικά, σε ασθενείς που υποβάλλονται σε εκλεκτικές επεμβάσεις ελάχιστα επεμβατικής θυρεοειδεκτομής. Υλικό και Μέθοδος: Πρόκειται για μία μελέτη παρατήρησης, τύπου κοόρτης, η οποία συμπεριέλαβε 90 ασθενείς που υποβλήθηκαν σε εκλεκτική θυρεοειδεκτομή, υπό γενική αναισθησία με σύστημα ελεγχόμενης έγχυσης στόχου (Target Controlled Infusion – TCI) ρεμιφεντανύλης. Μετεγχειρητικά τα αναλγητικά φάρμακα χορηγούνταν τόσο βάσει πρωτοκόλλου όσο και κατ΄επίκληση, αναλόγως του πόνου που αισθανόταν ο κάθε ασθενής. Ο καθορισμός του γονοτύπου έγινε με εφαρμογή καθιερωμένων μεθόδων PCR-RFLP. Για κάθε ασθενή έγινε καταγραφή του γονοτύπου, των διεγχειρητικών αιμοδυναμικών παραμέτρων, της συνολικής κατανάλωσης ρεμιφεντανύλης, των μετεγχειρητικών αναγκών σε αναλγητικά και της αντίληψης του πόνου (με την κλίμακα VAS).Αποτελέσματα: Οι διεγχειρητικές ανάγκες σε ρεμιφεντανύλη δεν συσχετίσθηκαν με κανέναν πολυμορφισμό. Οι ασθενείς με τον γονότυπο ABCB1 3435TT ένιωθαν στατιστικά σημαντικά λιγότερο μετεγχειρητικό πόνο μέχρι και μία ώρα μετά την επέμβαση, συγκριτικά με τους φορείς του C αλληλομόρφου [μέση κλίμακα VAS (SD) στην 1 ώρα = 0.86 (1.22) vs. 2.42 (1.75); p = 0.017], ένα εύρημα το οποίο περιοριστήκε μόνο στην ομάδα εκείνη των ασθενών που χρειάζονταν επιπρόσθετη αναλγητική αγωγή (επιπλέον της σταθερά χορηγούμενης βάσει πρωτοκόλλου). Οι πολυμορφισμοί του SLC6A4 δεν είχαν κάποια σημαντική επίδραση στην αντίληψη του πόνου ή στις ανάγκες σε αναλγητικά. Συμπεράσματα: Ο πολυμορφισμός ABCB1 C3435T φαίνεται να επηρεάζει την αντίληψη του μετεγχειρητικού χειρουργικού πόνου σε ασθενείς με χαμηλό ουδό πόνου, που υποβάλλονται σε ελάχιστα επεμβατική θυρεοειδεκτομή. Αντίθετα, οι πολυμορφισμοί του SLC6A4 δεν έδειξαν κάποια επίδραση. Μελλοντικές, μεγαλύτερες μελέτες, με περισσότερα γονίδια και περισσότερους πολυμορφισμούς ενδέχεται να αποκαλύψουν περαιτέρω και ισχυρότερες συσχετίσεις μεταξύ γενετικού υποβάθρου και περιεγχειρητικών αναγκών σε αναλγητικά φάρμακα.