Επιδημιολογική μελέτη κλινικών και βιοχημικών παραγόντων κινδύνου σε ασθενείς με απόφραξη φλέβας αμφιβληστροειδούς

Abstract

Retinal vein occlusion (RVO) is the second most common retinal vascular disease and a major cause of sight loss due to its complications. It is divided into central retinal vein occlusion and branch retinal vein occlusion depending on the site of the occlusion. RVO is a multifactorial disease and several risk factors for RVO have been identified, such as hypertension, diabetes and hyperlipidemia. In the present study participants were 106 patients diagnosed with RVO who underwent ocular and laboratory investigations. We aimed to identify demographic, clinical and laboratory risk factors for RVO. Hypertension, homocysteine and neutrophil to lymphocyte ratio (NLR) were identified as risk factors for CRVO, while homocysteine and elevated triglycerides were identified as risk factors for BRVO in multivariable analysis. Furthermore, 65 patients had extensive imaging with optical coherence tomography and fluorescein angiography and we tried to identify any correlations between imaging characteristics and laboratory findings. Patients with subretinal fluid had increased NLR, while patients with hyperreflective foci and retinal cysts had increased triglycerides. In addition, patients with increased central subfield thickness had increased lymphocytes and urea levels. 53 patients with macular edema secondary to RVO were treated with anti-VEGF agents and were followed for 12 months. We aim to evaluate if any of the laboratory and imaging characteristics could predict “favorable” response at the end of the follow up. Increased monocytes to lymphocytes ratio (MLR), the absence of ellipsoid zone and external limiting membrane disruption, the absence of hyperreflective foci and the absence of macular ischemia were prognostic factors of “favorable” response.

Η απόφραξη φλέβας του αμφιβληστροειδούς (ΑΦΑ) είναι η δεύτερη συχνότερη αγγειακή πάθηση του αμφιβληστροειδούς και ένα συχνό αίτιο απώλειας όρασης εξαιτίας των επιπλοκών που αναπτύσσονται. Διαιρείται σε απόφραξη κεντρικής φλέβας αμφιβληστροειδούς (ΑΚΦΑ) και σε απόφραξη κλάδου κεντρικής φλέβας αμφιβληστροειδούς (ΑΚΚΦΑ) ανάλογα με την ανατομική θέση της απόφραξης. Η ΑΦΑ είναι μία πολυπαραγοντική νόσος και διάφοροι παράγοντες κίνδυνου έχουν ενοχοποιηθεί για την ανάπτυξη της όπως η υπέρταση, ο σακχαρώδης διαβήτης και η υπερλιπιδαιμία. Στην παρούσα μελέτη συμμετείχαν 106 ασθενείς με ΑΦΑ που υποβλήθηκαν σε πλήρη οφθαλμολογικό και εργαστηριακό έλεγχο. Δημογραφικοί, κλινικοί και εργαστηριακοί παράγοντες αναλύθηκαν σε μονο-παραγοντική και πολύ-παραγοντική ανάλυση. Η υπέρταση, ο δείκτης Neutrophil to Lymphocyte Ratio και η ομοκυστεΐνη αναδείχτηκαν ως παράγοντες κινδύνου για ΑΚΦΑ, ενώ τα αυξημένα τριγλυκερίδια και η ομοκυστεΐνη για ΑΚΚΦΑ στην πολύ-παραγοντική ανάλυση. 65 ασθενείς υποβλήθηκαν σε πλήρη εργαστηριακό έλεγχο με φλυοροαγγειογραφία και οπτική τομογραφία συνοχής (OCT) και έγινε συσχέτιση των εργαστηριακών και των απεικονιστικών ευρημάτων. Βρέθηκε ότι ασθενείς με υπο-αμφιβληστροειδικό υγρό είχαν αυξημένο δείκτη NLR. Τα υπερανακλαστικά κοκκία και οι αμφιβληστροειδικές κύστεις στην οπτική τομογραφία συνοχής συσχετίστηκαν με αυξημένα τριγλυκερίδια, ενώ το αυξημένο πάχος του κεντρικού υπο-πεδίου του αμφιβληστροειδούς συσχετίστηκε με αυξημένα λεμφοκύτταρα και αυξημένη ουρία. 53 ασθενείς με ΑΦΑ αντιμετωπίστηκαν με θεραπεία με anti-VEGF ενέσεις και έγινε ανάλυση των εργαστηριακών και απεικονιστικών χαρακτηριστικών που προβλέπουν την «ευνοϊκή» απόκριση στη θεραπεία. Βρήκαμε ότι σχεδόν το 53% των ασθενών είχαν «ευνοϊκή» απόκριση στη θεραπεία στο τέλος της 12μηνης παρακολούθησης. Επίσης, ο αυξημένος δείκτης MLR, η ακεραιότητα της ελλειψοειδούς ζώνης και της έξω αφοριστικής μεμβράνης, η απουσία υπερανακλαστικών κοκκίων και η απουσία ισχαιμίας της ωχράς κηλίδας συσχετίστηκαν με «ευνοϊκή» απόκριση στη θεραπεία στο τέλος της παρακολούθησης.