Le drame et le mouvement impressionniste dans l΄ambiance moderniste du XIXème siècle

Abstract

The study consists of two chapters which are respectively divided into five sections. The first chapter refers to the explosion of various ideological challenges during the 19th century starting from the socio-political and ideological framework that determined the rise of the bourgeoisie to power already after the French Revolution. This chapter negotiates and tries to illuminate the timeline of the emergence of the fundamental concept of the individual and the way in which his new identity inspired the literary and artistic events of the 19th century.The second chapter delves into the transition from the creation of the new ideological identity of the individual to the birth of a new aesthetic which extends to the first decades of the 20th century. It mainly focuses on the period of the second half of the 19th century in which the impressionism movement appears in painting and dramaturgy. The relationship between impressionism and symbolism in the mentioned areas is studied, as well as the current of symbolism that leads the philosophy of impressionism to new aesthetic explorations until the beginning of the 20th century. It focuses in particular on the play of Octave Mirbeau, who was considered the preeminent representative of impressionist drama, and his relationship with the symbolist theater of the great dramatist Maurice Maeterlinck, who was even awarded the Nobel Prize for Literature for his contribution to letters and Arts. This study therefore examines the evolution from the innovative trends of the 19th century, to the 20th century, which stigmatized the concept of the individual. The representatives of the mentioned movements were chosen on the basis of a particular characteristic: they assimilate the artistic and literary trends of their time and, even though their looming opposition, in fact, converse and initiate a wider dialogue on the hypothesis of a modern aesthetic perception in art and literature, and especially dramaturgy, which will characterize the end of the 19th century and lay the foundations for the artistic and literary currents of the first decades of the 20th century.

Η μελέτη αποτελείται από δυο κεφάλαια τα οποία χωρίζονται αντίστοιχα σε πέντε ενότητες. Το πρώτο κεφάλαιο αναφέρεται στην έκρηξη των διαφόρων ιδεολογικών προκλήσεων κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα εκκινώντας από το κοινωνικο-πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο που καθόρισε την άνοδο της αστικής τάξης στην εξουσία ήδη από την επομένη της Γαλλικής Επανάστασης. Το κεφάλαιο αυτό διαπραγματεύεται και επιχειρεί να φωτίσει το χρονικό της ανάδειξης της θεμελιώδους έννοιας του ατόμου και του τρόπου με τον οποίο η νέα ταυτότητα του ενέπνευσε τα λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά δρώμενα του 19ου αιώνα. Το δεύτερο κεφάλαιο εμβαθύνει στη μετάβαση από τη δημιουργία της νέας ιδεολογικής ταυτότητας του ατόμου στη γέννηση μιας νέας αισθητικής η οποία επεκτείνεται έως τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Εστιάζει κυρίως στην περίοδο του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα κατά την οποία εμφανίζεται το κίνημα του ιμπρεσιονισμού στη ζωγραφική και στη δραματουργία. Μελετάται η σχέση του ιμπρεσιονισμού και του συμβολισμού στους τομείς που αναφέρθηκαν, καθώς και το ρεύμα του συμβολισμού που οδηγεί τη φιλοσοφία του ιμπρεσιονισμού σε νέες αισθητικές εξερευνήσεις έως τις αρχές του 20ου αιώνα. Εστιάζει ιδιαίτερα στο θεατρικό έργο του Octave Mirbeau, ο οποίος θεωρήθηκε ως ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος του ιμπρεσιονιστικού δράματος και στη σχέση του με το συμβολιστικό θέατρο του μεγάλου δραματουργού Maurice Maeterlinck στον οποίο απονεμήθηκε μάλιστα το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για την προσφορά του στα γράμματα και τις τέχνες. H μελέτη αυτή εξετάζει επομένως την εξέλιξη από τις καινοτόμες τάσεις του 19ου αιώνα, έως τον 20ο αιώνα, η οποία στιγμάτισε την έννοια του ατόμου. Οι εκπρόσωποι των κινημάτων που αναφέρονται επελέγησαν με βάση ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους: αφομοιώνουν τις καλλιτεχνικές και λογοτεχνικές τάσεις της εποχής τους και, ακόμη και μέσα από την διαφαινόμενη αντιπαράθεσή τους, στην πραγματικότητα, συνομιλούν και εγκαινιάζουν έναν ευρύτερο διάλογο πάνω στην υπόθεση μιας σύγχρονης αισθητικής αντίληψης στην τέχνη και τη λογοτεχνία, και ιδιαίτερα τη δραματουργία, που θα χαρακτηρίσει το τέλος του 19ου αιώνα και θα θέσει τα θεμέλια για τα εικαστικά και λογοτεχνικά ρεύματα των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα.