Dance chronicles from Athens: artistic practices, structures & discourses in a period of crisis

Abstract

What does it mean to be an artist in a period of crisis? This thesis examines how an artistic scene operates during times of crisis through specific case studies. In particular, it explores contemporary dance in Athens from 2008 - when an extended period of financial and sociopolitical turbulence erupted - until 2016, focusing on the history and transformation of existing infrastructures and government policies during this period and new practices, structures and discourses that have emerged in response to this changing context. The methodological approach combines bibliographic, ethnographic and auto-ethnographic approaches that allow for participant-observation and analysis of particular case studies. Through the deployment of anecdote as an explicit methodology, the thesis discusses: * key terms shaping recent understandings in the art and humanities of contemporary culture and their manifestation in Greece, including: crisis, neoliberalism, debt and precarity. * established institutions, policies and discourses that have shaped the local dance culture prior to and during the period of crisis under investigation. * emerging artistic initiatives and production modes that support a culture of dialogue and collaborative practices. * forms of infrastructure that arise in between official institutions and grassroots’ initiatives. These themes are explored as part of the rapidly shifting socio-political and cultural landscape of Greece, which has come to symbolize a broader crisis facing the re-shaped European political project. Whilst exploring the specifics of the Greek context during this period, this thesis is part of and contributes to the wider debate occurring in the performing arts about the role of the artist in neoliberalism. Providing a detailed case study that explores such issues in real time, it argues for the significance of specificity when dealing with generic terms such as crisis, neoliberalism and the arts.

Τι σημαίνει να είσαι καλλιτέχνης σε περίοδο κρίσης; Η παρούσα διατριβή εξετάζει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί μια καλλιτεχνική σκηνή σε περιόδους κρίσης μέσα από τη μελέτη συγκεκριμένων παραδειγμάτων. Συγκεκριμένα, διερευνά τον σύγχρονο χορό στην Αθήνα από το 2008 -όταν ξέσπασε μια παρατεταμένη περίοδος οικονομικών και κοινωνικοπολιτικών αναταραχών- έως το 2016, εστιάζοντας στην ιστορία και τον μετασχηματισμό των υφιστάμενων υποδομών και των κυβερνητικών πολιτιστικών πολιτικών κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και στις νέες καλλιτεχνικές πρακτικές, δομές και μορφές λόγου που προέκυψαν ως απάντηση σε αυτό το μεταβαλλόμενο πλαίσιο. Η μεθοδολογική προσέγγιση συνδυάζει βιβλιογραφικές, εθνογραφικές προσεγγίσεις που επιτρέπουν τη συμμετοχική παρατήρηση κι ανάλυση συγκεκριμένων παραδειγμάτων. Μέσω της μεθόδου του ανεκδότου ως επιλεγμένης μεθοδολογίας, η διατριβή συζητά: * βασικούς όρους που διαμορφώνουν τις πρόσφατες αντιλήψεις στην τέχνη και τις ανθρωπιστικές επιστήμες για τον σύγχρονο πολιτισμό και την εκδήλωσή τους στην Ελλάδα, όπως: κρίση, νεοφιλελευθερισμός, χρέος και επισφάλεια. * καθιερωμένοι θεσμοί, πολιτικές και λόγοι που διαμόρφωσαν την τοπική χορευτική κουλτούρα πριν και κατά τη διάρκεια της υπό διερεύνηση περιόδου. * αναδυόμενες καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες και τρόποι παραγωγής που υποστηρίζουν μια κουλτούρα διαλόγου και συνεργατικών πρακτικών. * μορφές υποδομής που προκύπτουν μεταξύ των επίσημων θεσμών και των αυτό-οργανωμένων πρωτοβουλιών. Τα θέματα αυτά διερευνώνται ως μέρος του ταχέως μεταβαλλόμενου κοινωνικοπολιτικού και πολιτιστικού τοπίου της Ελλάδας, το οποίο έχει καταστεί σύμβολο μιας ευρύτερης κρίσης που αντιμετωπίζει το αναδιαμορφωμένο ευρωπαϊκό πολιτικό σχέδιο. Ενώ διερευνά τις ιδιαιτερότητες του ελληνικού πλαισίου κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η παρούσα διατριβή αποτελεί μέρος της ευρύτερης συζήτησης που διεξάγεται στις παραστατικές τέχνες σχετικά με το ρόλο του καλλιτέχνη στο νεοφιλελευθερισμό και συμβάλλει σε αυτήν. Παρέχοντας μια λεπτομερή μελέτη που διερευνά αυτά τα ζητήματα σε πραγματικό χρόνο, υποστηρίζει τη σημασία της εξειδίκευσης όταν διερευνούμε γενικούς όρους όπως η κρίση, ο νεοφιλελευθερισμός και οι τέχνες.