Οι ψυχικές συγκρούσεις ως υπόβαθρο της αυτοχειρίας

Abstract

The aim of our research, since its beginning, was to showcase the inner conflicts as the background of suicide. For years, we have been reading that several suicide attempts happen due to depression and desperation, but the truth is that we need to look beyond what is presented. Our assignment is split into four chapters. On the first one, we extensively present the definition of “inner conflicts”, and their importance within the human. These intensify and acquire some kind of sovereignty when the person in conflict decides to repress them. This repression owes to the fact that they do not want to face themselves as a fragile image, but as a strong one. Therefore, they make a habit of re-pressing their conflicts, as well as their guilt, without realizing of course that the things which are repressed are displayed and gain autonomy. Of course, all of this starts from childhood, when the child stands before the relationship of his/her parents, which defines the upbringing the child gets. The aftermath is the attitude of the person in conflict towards society and its people. This attitude signals the attempt to remain confined towards any other relationship with others as well as God. On the second chapter, we present the evolution of this attitude of the person in conflict with a more extensive description, driven to the decision which is followed by suicide. There, the freedom of the person is discussed in the way the person of conflicts realizes it and which at the same time is the freedom of the devil. Man turns from person to individual, but they refuse to acknowledge it, since they create the so-called virtual image of them-selves. The fantasy which they have entered forces them to escape more and more from the image of God, by facing life virtually and not authentically. All this introduces the experience of desperation, since the main indicator of their course is their egocentricity. It was decided to refer to the archetype of Judas in order to explain what exactly happens in the psyche of a person in conflict, who is ultimately driven to suicide. On the third chapter, we discuss euthanasia as assisted suicide. The people who advocate for it speak of a good death, but it is in fact an act of selfishness and denial of life. According to the advocates of euthanasia, the person who is euthanized, even at their worst pain which is not accepted as useful, carries no meaning, thus, is rendered meaningless. We emphasized the offense towards the individual caused by doctors who, despite having sworn a sacred oath, only care about their personal prestige and not for the other person. On the last chapter, we present the pastoral and the psychological perspective of solving conflict, which comes mainly through experiencing the meaning of life. This meaning does not lie anywhere other than on Ecclesiasm of the person. We do not refer to a local participation, but to the presence of the great on the Great Mystery, the so-called sacrifice of the sacrifices, which is the Mass. Of course, we refer to the significance of psychotherapy, but also to what the attitude of specialists, psychotherapists and pastors should be, towards both themselves and the person in conflict. At the same time, we refer to the person of Job so that man can comprehend that the meaning of the Great Mystery, which is also the personal and supreme meaning, comes through the cross.

Σκοπός της έρευνάς μας, από το ξεκίνημά της, ήταν να αναδείξουμε τις ψυχικές συγκρούσεις ως το υπόβαθρο της αυτοχειρίας. Για χρόνια δια-βάζουμε ότι αρκετές απόπειρες αυτοχειρίας οφείλονται στην κατάθλιψη και την απόγνωση, αλλά η αλήθεια είναι πως πρέπει να ψάξουμε πέρα από αυτό που παρουσιάζεται. Η εργασία μας είναι χωρισμένη σε τέσσερα κεφάλαια. Στο πρώτο, παρουσιάζουμε εκτενώς τον όρο “ψυχικές συγκρούσεις” και ποια η σημασία τους μέσα στον άνθρωπο. Αυτές εντείνονται και αποκτάνε μία κυριαρχία όταν ο συγκρουσιακός άνθρωπος αποφασίζει να τις απωθήσει. Η απώθηση οφείλεται στο ότι εκείνος δε θέλει να αντιμετωπίζει τον εαυτό του ως μία εύθραυστη εικόνα, αλλά ως μία ισχυρή. Έτσι, συνηθίζει να απωθεί τις συγκρούσεις του, αλλά και τις ενοχές του, χωρίς βέβαια να συνειδητοποιεί, πως αυτά που απωθούνται προβάλλονται και αποκτάνε μία αυτονομία. Φυσικά, όλο αυτό έχει την αρχή του στην παιδική ηλικία, εκεί που το παιδί στέκεται ενώπιον της σχέσης των γονέων του, η οποία καθορίζει και την παιδεία που έχει να λαμβάνει αυτό. Το επακόλουθο είναι η στάση του συγκρουσιακού προς την ευρύτερη κοινωνία και τους ανθρώπους της. Αυτή η στάση σηματοδοτεί την προσπάθειά του να μένει αποκλεισμένος από κάθε είδους σχέση με τους άλλους και ειδικά με τον εαυτό του και το Θεό. Στο δεύτερο κεφάλαιο, παρουσιάζουμε την εξέλιξη που έχει όλη αυτή η στάση του συγκρουσιακού, με μία εκτενέστερη περιγραφή, οδηγούμενοι στην απόφαση κατά την οποία ακολουθεί η αυτοχειρία. Γίνεται λόγος για την ελευθερία του ατόμου, έτσι όπως την αντιλαμβάνεται ο συγκρουσιακός και που την ίδια στιγμή είναι η ελευθερία του διαβόλου. Ο άνθρωπος από πρόσωπο καταντάει άτομο, αλλά εκείνος αρνείται να το αναγνωρίσει, αφού δημιουργεί την λεγόμενη ιδεατή εικόνα για τον εαυτό του. Η φαντασία στην οποία έχει εισχωρήσει τον βιάζει να αποδρά όλο και περισσότερο από την εικόνα του Θεού, αντιμετωπίζοντας τη ζωή ιδεατά και όχι αυθεντικά. Όλο αυτό τον εισάγει στο βίωμα της απόγνωσης, καθώς βασικός του δείκτης πορείας είναι ο εγωκεντρισμός του. Φροντίσαμε να αναφερθούμε στο αρχέτυπο του Ιούδα για να εξηγήσουμε το τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στον ψυχισμό ενός συγκρουσιακού, που οδηγείται εντέλει στην αυτοχειρία. Στο τρίτο κεφάλαιο, πραγματευόμαστε με την ευθανασία ως υποβοηθούμενη αυτοχειρία. Οι άνθρωποι που την υποστηρίζουν, κάνουν λόγο για έναν καλό θάνατο, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για μία πράξη εγωισμού και άρνησης της ζωής. Ο άνθρωπος, ακόμα και στον έσχατό του πόνο, ο οποίος δε γίνεται αποδεκτός ως χρήσιμος, για τους υποστηρικτές της ευθανασίας είναι κάποιος που δεν έχει νόημα, άρα θεωρείται ασήμαντος. Τονίσαμε την προσβολή του προσώπου που δημιουργούν οι ιατροί, οι οποίοι ενώ έδωσαν έναν όρκο ιερό, εντούτοις νοιάζονται μονάχα για το ατομικό κύρος και όχι για τον άλλον άνθρωπο. Στο τελευταίο κεφάλαιο, παρουσιάζουμε την ποιμαντική και την ψυχολογική προοπτική της επίλυσης των συγκρούσεων, που έρχεται κυρίως μέσα από το βίωμα του νοήματος της ζωής. Αυτό το νόημα δε βρίσκεται πουθενά αλλού, πέρα από τον εκκλησιασμό του ανθρώπου. Δεν αναφερόμαστε σε μία τοπική μετοχή, αλλά στην παρουσία του μέσα στο Μέγα Μυστήριο, τη λεγόμενη θυσία των θυσιών, που είναι η Θεία Ευχαριστία. Φυσικά, αναφερόμαστε και στη σημαντικότητα της ψυχοθεραπείας, αλλά και στο ποια πρέπει να είναι η στάση των ειδικών, ψυχοθεραπευτών και ιερέων, τόσο προς τον εαυτό τους, όσο και προς τον συγκρουσιακό. Παράλληλα, αναφερόμαστε και στο πρόσωπο του Ιώβ, ώστε να κατανοήσει ο άνθρωπος, πως το νόημα του Με-γάλου Μυστηρίου που είναι και το προσωπικό του υπέρτατο νόημα, περνάει μέσα από τον σταυρό.