Μελέτη των σακκαδικών οφθαλμικών κινήσεων σε ετερόπλευρη πάρεση έκτης εγκεφαλικής συζυγίας

Abstract

INTRODUCTION: Despite the fact that abducens nerve palsy (ANP) is the most common ocular motor palsy, the literature on the respective saccade dynamics, both in the paretic and non-paretic eye, is scarce. AIMS AND METHODOLOGY: The aim of this study was to examine the maximum velocity, duration and accuracy of horizontal saccades, in individuals with unilateral ANP, and to compare them with normal controls. Binocular horizontal eye movements were recorded at 5, 10 and 15 degrees, using an infrared corneal reflection device from 21 adults with microvascular unilateral ANP during the acute and the chronic phase of the palsy, as well as 18 healthy adults. Non-parametric tests were used for statistical comparisons. RESULTS: The paretic eye, when compared to the non-paretic eye, presents a slightly lower saccadic amplitude and velocity/amplitude ratio and a higher duration/amplitude ratio. The non-paretic eye, compared to the healthy eye of the control group, showed consistently amplitude gain >1 while the velocity/amplitude ratio did not differ in either session. The duration/amplitude ratio tended to be higher in the non-paretic eye. The prism dioptres of the paretic eye did not appear to correlate with any parameter tested (amplitude gain, velocity/amplitude ratio, duration/amplitude ratio) of the open non-paretic eye, but the amplitude ratio was statistically lower during the 1st session when the non-paretic eye was kept covered and the duration/amplitude ratio decreased significantly. CONCLUSIONS: One of the main findings of the study is the increase in saccade duration during adaptation of ANP. Specifically, the non-paretic eye performed orthometric saccades with a longer duration than healthy controls. Given that the motor command reaches the ocular muscles by neural discharges with a "pulse-step" pattern, any adaptation reflects in a change of this pattern. Cerebellar learning leads to an increase in the pulse width of the neural discharge. This idiosyncratic response may be related to plastic changes in central structures that serve learning processes such as the cerebellum. Further research could provide more insight into the cerebellar plastic processes involved in the saccadic adaptation.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Παρά το γεγονός ότι η πάρεση απαγωγού αποτελεί την συχνότερη οφθαλμοκινητική παράλυση, ωστόσο, τα βιβλιογραφικά δεδομένα σχετικά με τη δυναμική των αντίστοιχων σακκάδων, τόσο του παρετικού, όσο και του μη-παρετικού οφθαλμού, είναι ελάχιστα. ΣΚΟΠΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ και ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ: Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν οι διόφθαλμες καταγραφές στις 5, 10 και 15 μοίρες, της μέγιστης ταχύτητας και της διάρκειας των οριζόντιων σακκαδικών οφθαλμικών κινήσεων, καθώς και της ακρίβειας του τελικού στόχου των αντίστοιχων σακκάδων, σε άτομα με ετερόπλευρη πάρεση της έκτης εγκεφαλικής συζυγίας, σε οξεία και σε χρόνια φάση και η σύγκρισή τους με φυσιολογικά άτομα αντίστοιχης ηλικίας. Οι καταγραφές διενεργήθηκαν με σύστημα μέτρησης της αντανάκλασης υπέρυθρης ακτινοβολίας του κερατοειδούς χιτώνα, σε 21 ενήλικες με πάρεση απαγωγού νεύρου μικροαγγειακής αιτιολογίας σε δύο συνεδρίες, κατά την περίοδο εγκατάστασης της διπλωπίας και κατά την περίοδο της πλήρους υποκειμενικής ύφεσης της διπλωπίας, καθώς και σε 18 υγιείς ενήλικες ως ομάδα ελέγχου. Οι παράμετροι των σακκαδικών κινήσεων που αναλύθηκαν ήταν: ο συντελεστής εύρους, ο λόγος μέγιστης ταχύτητας/εύρους και ο λόγος διάρκειας/εύρους. Μη παραμετρικές μέθοδοι χρησιμοποιήθηκαν για τις στατιστικές συγκρίσεις. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Ο παρετικός οφθαλμός συγκρινόμενος με τον μη-παρετικό, εμφανίζει χαμηλό εύρος σακκαδικών κινήσεων, μικρότερο λόγο ταχύτητας/εύρους και μεγαλύτερο λόγο διάρκειας/εύρους. Όταν συγκρίνουμε τον μη-παρετικό με τον υγιή οφθαλμό της ομάδας ελέγχου, o συντελεστής εύρους των σακκάδων ήταν σταθερά >1 και δεν διέφερε σε καμία καταγραφή. Ο λόγος διάρκειας/εύρους, ωστόσο, παρουσίαζε τάση μεγαλύτερων τιμών στον μη-παρετικό οφθαλμό. Οι πρισματικές διοπτρίες, δεν φάνηκαν να συσχετίζονται με οποιαδήποτε παράμετρο που ελέγχθηκε (συντελεστή εύρους, λόγο ταχύτητας/εύρους, λόγο διάρκειας/εύρους) στον μη-παρετικό οφθαλμό όταν αυτός προσήλωνε. Αντίθετα, ο συντελεστής εύρους κατά την πρώτη συνεδρία ήταν στατιστικά μικρότερος όσο μεγαλύτερος ήταν ο βαθμός της εσωτροπίας, ενώ σημαντικά μειώθηκε ο λόγος διάρκειας/εύρους συναρτήσει των διοπτριών εσωτροπίας του παρετικού οφθαλμού. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Ένα από τα βασικά ευρήματα της παρούσας εργασία είναι η αύξηση της διάρκειας των σακκαδικών κινήσεων στην πορεία της πλαστικής αντιρρόπησης της πάρεσης του απαγωγού νεύρου, ιδιαίτερα εμφανές στη δεύτερη καταγραφική συνεδρία όπου ο μη-παρετικός οφθαλμός εκτελούσε ορθομετρικές σακκάδες με μεγαλύτερη όμως διάρκεια από αυτή υγιών μαρτύρων. Με δεδομένο ότι η κινητική εντολή φθάνει στους εξοφθάλμιους μυς με νευρωνικές εκφορτίσεις που έχουν το μοτίβο «παλμού-βήματος» η όποια πλαστική μεταβολή πρέπει να αντικατοπτρίζεται σε μεταβολή αυτού του προτύπου. Κατά συνέπεια, η παρεγκεφαλιδική εκμάθηση οδηγεί σε αύξηση του πλάτους του παλμού των νευρωνικών εκφορτίσεων. Αυτή η ιδιοσυγκρασιακή απάντηση μπορεί να σχετίζεται πλαστικές μεταβολές κεντρικών δομών που εξυπηρετούν διαδικασίες μάθησης όπως πχ η παρεγκεφαλίδα. Περαιτέρω έρευνα θα μπορούσε να στην κατανόηση των πλαστικών διεργασιών που συμμετέχουν στη σακκαδική προσαρμογή.