Μελέτη αναγκαιότητας μασχαλιαίου λεμφαδενικού καθαρισμού σε γυναίκες με θετικούς (≤3) φρουρούς λεμφαδένες σε καρκίνο μαστού σταδίου Τ1-2

Abstract

Axillary lymph node dissection (ALND) is an integral part of the surgical management of the axilla in early-stage breast cancer in cases of 3 or more positive sentinel lymph nodes (SLNs) or in clinically positive axilla preoperatively. It significantly contributes not only to the staging of the disease but also to the oncological control of the axillary region. However, according to recent RCTs, ALND is considered not superior to sentinel lymph node biopsy (SLND) plus Radiotherapy in patients with early-stage breast cancer and limited≤ 3 metastases to sentinel lymph nodes. For this reason, it should not be considered as a first line treatment in this specific population.The aim of this thesis was to study the non-inferiority of ALND in terms of Lymphedema’s incidence, post-operative upper limb pain, shoulder mobility disorders, and the likelihood of local recurrence of the axilla compared to sentinel lymph node biopsy (SLND) alone in women with T1-2 breast cancer who have ≤3 positive SLNs and who underwent either Breast-Conserving Surgery (BCS) or Total Mastectomy (TM) plus Radiotherapy.Material-Methods: the observational study included a total of 99 patients, from December 2015 to May 2021. All included patients had a stage TI-II breast cancer (cT<5cm) with clinically non-palpable axillary lymph nodes (cN0) and had undergone either BCS or TM with intraoperative SLN biopsy. They were divided into two groups SLND-ALND. The control group included patients who had a positive SLN biopsy and underwent ALND in combination with chemotherapy/monotherapy. The patient group included patients who had ≤3 positive SLNs and did not proceed to ALND but followed the postoperative radiation protocol.Results: The probability of lymphedema >3 cm was significantly higher in patients who underwent ALND (OR=50 with 95% CI 10,75-250). The probability of impaired shoulder mobility was also found to be higher in patients with ALND surgery (OR=5. 56 with 95% CI 2,049 – 14,925), as well as the probability of upper limb pain was significantly higher in the same group of patients (OR=9. 433 with 95% CI 3,759 – 23,809). Finally, the likelihood of local recurrence of the axilla was equally proportional in both groups.Conclusion: We recommend SLN biopsy alone as the preferred surgical management in patients with early-stage T1-2 breast cancer and less than three positive SLNs (either micrometastases or macrometastases). Omission of ALND is currently the best possible treatment option, as patients can alternatively and safely receive radiotherapy in conjunction with appropriate systemic chemotherapy and/or hormonal therapy with significantly reduced morbidity and without additional risk of local recurrence.

Ο μασχαλιαίος λεμφαδενικός καθαρισμός (ΛΚΜ) αποτελεί ουσιαστικό μέρος της χειρουργικής θεραπείας για τον πρώιμο διηθητικό καρκίνο του μαστού σε περιπτώσεις 3 ή περισσότερων θετικών λεμφαδένων φρουρών(ΛΦ) ή σε κλινικά θετική εξέταση της μασχάλης προεγχειρητικά. Συμβάλλει σημαντικά όχι μόνο στη σταδιοποίηση της νόσου, αλλά και στον ογκολογικό έλεγχο της σύστοιχης μασχαλιαίας χώρας. Παρόλα αυτά, σύμφωνα με πρόσφατες διεθνείς μελέτες, ο ΛΚΜ δεν φαίνεται να υπερτερεί συγκριτικά με την απλή βιοψία των φρουρών λεμφαδένων σε ασθενείς με περιορισμένες≤ 3 μεταστάσεις στους λεμφαδένες αυτούς. Για τον λόγο αυτό δεν πρέπει να θεωρείται ως πρώτη γραμμή θεραπείας στο συγκεκριμένο πληθυσμό ασθενών.Σκοπός της παρούσας διατριβής ήταν μελετήσει την υπεροχή ή όχι (non-inferiority) του ΛΚΜ ως προς την επίπτωση λεμφοιδήματος, άλγους άνω άκρου, διαταραχών κινητικότητας του ώμου καθώς και πιθανότητας τοπικής υποτροπής της σύστοιχης μασχάλης συγκριτικά με την απλή βιοψία του λεμφαδένα φρουρού σε ασθενείς με T1-2 καρκίνο μαστού που έχουν ≤3 θετικούς ΛΦ και που υποβάλλονται είτε σε Ευρεία Τοπική Εκτομή (ΕΤΕ) ή Ολική Μαστεκτομή (ΟΜ) και Ακτινοθεραπεία.Υλικό-Μέθοδοι: Η μελέτη παρατήρησης συμπεριέλαβε συνολικά 99 ασθενείς, για το χρονικό διάστημα από Δεκέμβριο 2015- Μάϊο 2021. Στη μελέτη συμπεριλήφθηκαν όλοι οι ασθενείς με καρκίνο μαστού σταδίου ΤI-II (cT<5cm) με κλινικά μη ψηλαφητούς μασχαλιαίους λεμφαδένες (cN0) οι οποίοι υποβλήθηκαν είτε σε ΕΤΕ ή ΟΜ και διεγχειρητική βιοψία ΛΦ. Χωρίσθηκαν σε δυο ομάδες ΛΦ-ΛΚΜ. Η ομάδα ελέγχου περιλάμβανε τις ασθενείς που στην ταχεία βιοψία του ΛΦ και σε περίπτωση θετικού λεμφαδένα ακολούθησε ΛΚΜ σε συνδυασμό με χημειοθεραπεία/ορμονοθεραπεία. Η ομάδα ασθενών περιέλαβε τις ασθενείς που είχαν ≤3 θετικούς ΛΦ στην ταχεία βιοψία και διεγχειρητικά δεν προχώρησαν σε ΛΚΜ αλλά ακολούθησαν το πρωτόκολλο μετεγχειρητικής ακτινοβολίας σε συνδυασμό με χημειοθεραπεία/ορμονοθεραπεία. Αποτελέσματα: Η πιθανότητα λεμφοιδήματος > 3 εκατοστών είναι σημαντικά υψηλότερη στους ασθενείς με επέμβαση ΛΚΜ (OR=50 με 95% διάστημα εμπιστοσύνης 10,75 – 250). Η πιθανότητα μειωμένης κινητικότητας του ώμου είναι σημαντικά υψηλότερη στους ασθενείς με επέμβαση ΛΚΜ (OR=5,56 με 95% διάστημα εμπιστοσύνης 2,049 – 14,925), όπως επίσης και η πιθανότητα άλγους σύστοιχου άνω άκρου είναι σημαντικά υψηλότερη στην ίδια ομάδα ασθενών (OR=9,433 με 95% διάστημα εμπιστοσύνης 3,759 – 23,809). Τέλος, η πιθανότητα τοπικής υποτροπής της σύστοιχης μασχάλης είναι ισότιμα ανάλογη και στα δύο είδη επεμβάσεων.Συμπέρασμα: Συνιστούμε την αποφυγή του ΛΚΜ σε ασθενείς με πρώιμο καρκίνο του μαστού Τ1-2, με λιγότερους από τρεις θετικούς ΛΦ (είτε μικρομεταστάσεις ή μακρομεταστάσεις). Η παράλειψη του ΛΚΜ είναι επί του παρόντος η καλύτερη δυνατή θεραπευτική επιλογή, δεδομένου ότι οι ασθενείς μπορούν εναλλακτικά και με ασφάλεια να λάβουν ακτινοθεραπεία, κατάλληλη συστηματική χημειοθεραπεία ή/και ορμονική θεραπεία με σημαντικά μειωμένη νοσηρότητα και χωρίς επιπλέον κίνδυνο τοπικής υποτροπής.