Η αναπαράσταση της αναπηρίας στη νεοελληνική πεζογραφία 1880-1940: η περίπτωση των διαταραχών λόγου

Abstract

Based on the assumption that disability is a complex embodied condition, and, at the same time, a construction created by cultural, social, political, and ideological environments, the aim of the thesis is to explore the representations of literary characters with speech disorders in modern Greek prose texts during the period 1880-1940. Using the theoretical tools that have been developed by the interdisciplinary field of Disability Studies, we give prominence to disability as a fundamental element of narrative in relation to notions such as identity, normalcy, embodiment, and communication.

Σκοπός της παρούσας διατριβής είναι η διερεύνηση και η παρουσίαση των αναπαραστάσεων της γλωσσικής αναπηρίας σε κείμενα της νεοελληνικής πεζογραφίας κατά την περίοδο 1880-1940. Εκκινώντας από την άποψη πως η αναπηρία είναι ένα σύνθετο φαινόμενο σωματικής εμπειρίας και, ταυτόχρονα, μια κατασκευή που υπακούει σε πολιτισμικά, κοινωνικά, πολιτικά μοντέλα και συμφραζόμενα, τα οποία χειραγωγούν και επιβάλλονται ιδεολογικά, η διατριβή σκοπεύει να εξετάσει τους τρόπους με τους οποίους δομούνται αφηγηματικοί χαρακτήρες με διαταραχές λόγου, όπως οι κωφοί και οι βραδύγλωσσοι. Ειδικότερα, η μελέτη αυτή έχει στόχο να εξετάσει πώς οι χαρακτήρες αυτοί αναπαρίστανται και λειτουργούν μέσα στην αφήγηση υπό το πρίσμα των σπουδών αναπηρίας (Disability Studies), αλλά και των θεωριών με τις οποίες συχνά διασταυρώνονται, αναδεικνύοντας, παράλληλα, ευρύτερα ζητήματα για τη σχέση λογοτεχνίας, σώματος, επικοινωνίας και γνώσης.