Νατουραλιστικές επιδράσεις στην ελληνική μεταπολεμική πεζογραφία

Abstract

This thesis investigates the degree and the ways the naturalist movement survived in post-war Greek prose, and specifically in the writings of the major representatives of the first post-war generation Nikos Kasdaglis, Alexandros Kotzias, Spyros Plaskovitis and Andreas Fragias. These authors, pioneers of particular war aesthetics, will be considered as indicators of the discourse this generation of writers constructed with both the Greek realist and naturalist narrative tradition of the1880’s and the French and American standards, all of which they creatively assimilated and revitalised. The thesis is a profound study of the morphological choices and thematic motifs of selected works of the aforementioned writers, highlighting the interaction between form and content. Additionally, the study reveals and analyses the aesthetic influence of Greek post-war writers from the naturalist tradition through a direct comparison of Greek and French standards, focusing on works of the French school which are included in the naturalist canon, for example selected works of Honore de Balzac, Gustav Flaubert, Emile Zola and Guy de Maupassant. This approach is achieved through the deployment of the most recent analyses about naturalism, which regard naturalist poetics as a versatile way of writing incorporating specific literary conventions, rhetorical techniques and theoretical principles. The thesis, also, attempts a comprehensive clarification of naturalistic writing in direct relation to the social, historical and cultural elements that influenced both the French and the Greek version, moving towards a comparison of convergences and divergences, in order to emphasize the passage from traditional naturalism to its modernized version.

Η παρούσα μελέτη εξετάζει τον βαθμό και τους τρόπους επιβίωσης του νατουραλιστικού ρεύματος στην ελληνική μεταπολεμική πεζογραφία και συγκεκριμένα στους μείζονες εκπροσώπους της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς Νίκο Κάσδαγλη, Αλέξανδρο Κοτζιά, Σπύρο Πλασκοβίτη και Αντρέα Φραγκιά. Οι συγγραφείς αυτοί, πρωτεργάτες μιας συγκεκριμένης μεταπολεμικής αισθητικής, θα εξεταστούν ως δείκτες ενός γενικότερου διαλόγου που ανέπτυξε η εν λόγω γενιά τόσο με τη ρεαλιστική, όσο και με τη νατουραλιστική αφηγηματική παράδοση της γενιάς του 1880 και των γαλλικών και αμερικανικών προτύπων, τις οποίες αφομοίωσαν δημιουργικά και τις εκμοντέρνισαν. Η διατριβή προβαίνει σε μία ενδελεχή ανάλυση των μορφολογικών επιλογών και θεματικών πυρήνων επιλεγμένων έργων των παραπάνω πεζογράφων, αναδεικνύοντας την αλληλεπίδραση μορφής-περιεχομένου. Επιπρόσθετα, η συγκεκριμένη μελέτη φανερώνει και αναλύει τις οφειλές της αισθητικής των Ελλήνων μεταπολεμικών στη νατουραλιστική παράδοση μέσα από την άμεση σύγκριση ελληνικών και γαλλικών προτύπων, εστιάζοντας σε έργα της γαλλικής σχολής που η κριτική τα εντάσσει στο νατουραλιστικό πρότυπο, όπως επιλεγμένα έργα των Honoré de Balzac, Gustav Flaubert, Émile Zola and Guy de Maupassant. Η προσέγγιση επιτυγχάνεται μέσω της αξιοποίησης των πιο σύγχρονων αναλύσεων για τον νατουραλισμό που αντιμετωπίζουν τη νατουραλιστική ποιητική ως ένα πολυδύναμο τρόπο γραφής, αποτέλεσμα συγκεκριμένων λογοτεχνικών συμβάσεων, ρητορικών τεχνασμάτων και καθορισμένων θεωρητικών αρχών που η κειμενική κατασκευή ενσωματώνει. Aποπειράται, επίσης, μία συνολική αποσαφήνιση της νατουραλιστικής γραφής σε άμεση σχέση με τα ιστορικοκοινωνικά και πολιτισμικά στοιχεία που την επηρέασαν, τόσο στη γαλλική όσο και στην ελληνική εκδοχή της, προχωρώντας σε μία συγκριτική συσχέτιση συγκλίσεων και αποκλίσεων, ώστε να τονιστεί το πέρασμα από τον κλασικό νατουραλισμό στην εκμοντερνισμένη εκδοχή του.