Υδραυλικά χαρακτηριστικά αποχετευτικών συστημάτων αρχαίων ελληνικών θεάτρων: βιώσιμες τεχνικές μέθοδοι και μοντέλα αποστράγγισης

Abstract

This PHD thesis refers to the ancient theatres and particularly, to their drainage channel, which is called in ancient greek “evripus”. First of all, it is made an identification of the ancient theatres and their design and shape and then, it is developed the required theory of Hydraulics and Hydrology and sequently, three (3) case studies are examined. These case studies deal with the ancient theatres of Dionysus (in Athens), Oeniadae and Stratos (in Aetoloakarnania, Western Greece). In each one of the 3 cases the hydraulic characteristics of the euripus (which is considered as an open channel) are examined to assess its bearing capacity, from each point of view. At the same time, the hydrological data of the surrounding areas are examined, using the Rational Method, in order to estimate the volume of stormwater which inflows in euripus. Then, a comparison is made between the two discharge capacities (i.e. the one of the stormwater vs. the other of the euripus) and in each case, it is proved that the euripus is able to carry safely the stormwater of the surrounding areas, even in the most unfavorable scenarios. In addition to that, it is examined not only the sustainable capacity of the euripus, but also the one of the whole theatre, since it is considered to be a construction (or a general total) in which the euripus is contained, as a subset of a general total. This examination of sustainability is performed with an innovative tool ("GADD"), which can assess the sustainable capacity of the construction and output the results, using standard indicators and diagrams. The results are encouraging and demonstrate the timeless sustainability of the ancient theatres and their individual structural elements, such as the euripus. At the same time, their sustainability is also examined using the SWOT Analysis method and from this method, similar results are obtained. All this process mentioned in this PHD thesis can be alleged that it can ameliorate the future, since through the modeling and reproduction of relevant construction devices for the collection, storage and reuse of water (like in most cases of the ancient theatres), the sustainable conservation of water resources can be possible, which resources are so necessary for the continuing existence of every form of life on our planet.

Η διατριβή αναφέρεται στα αρχαία θέατρα και ειδικότερα, στον αποστραγγιστικό αγωγό τους, που ονομάζεται εύριπος. Καταρχήν γίνεται μία αναγνώριση των αρχαίων θεάτρων και του ευρίπου τους, αναπτύσσεται η απαιτούμενη θεωρία Υδραυλικής και Υδρολογίας και στη συνέχεια εξετάζονται τρεις (3) μελέτες περίπτωσης. Αυτές αφορούν τα αρχαία θέατρα Διονύσου (Αθήνα), Οινιαδών και Στράτου (στην Αιτωλοακαρνανία). Σε καθεμία περίπτωση εξετάζονται τα υδραυλικά χαρακτηριστικά του ευρίπου (ο οποίος εξετάζεται ως ανοικτός αγωγός) για να εκτιμηθεί η φέρουσα ικανότητά του, από κάθε άποψη. Παράλληλα, εξετάζονται και τα υδρολογικά στοιχεία της ενίοτε γύρωθεν περιοχής, μέσω της Ορθολογικής Μεθόδου, ώστε να εκτιμηθεί ο όγκος των ομβρίων που απορρέουν στον κάθε αγωγό. Κατόπιν, γίνεται σύγκριση μεταξύ των δύο παροχών (ομβρίων και φέρουσας ικανότητας) και σε κάθε περίπτωση, οι αποστραγγιστικοί αγωγοί αποδεικνύεται ότι είναι ικανοί να παραλάβουν με ασφάλεια τα όμβρια της γύρωθεν περιοχής, ακόμη και στο πιο δυσμενές σενάριο. Πέραν αυτών, εξετάζεται η αειφορική ικανότητα όχι μόνο του ευρίπου, αλλά και ολόκληρου του θεάτρου, ως κατασκευής στην οποία εμπεριέχεται ο εύριπος, ως υποσύνολο ενός γενικότερου συνόλου. Η εξέταση γίνεται με ένα πρωτοποριακό εργαλείο (“GADD”), το οποίο δύναται να αποτιμήσει την αειφορική ικανότητα της κατασκευής και αποδίδει τα αποτελέσματα με σαφείς δείκτες και διαγράμματα. Τα αποτελέσματα είναι ενθαρρυντικά και καταδεικνύουν την διαχρονική αειφορικότητα των αρχαίων θεάτρων και των επιμέρους δομικών στοιχείων των, όπως ο εύριπος. Παράλληλα, ελέγχεται η αειφορικότητά τους μέσω της μεθόδου της SWOT Analysis, όπου μέσω αυτής προκύπτουν αντίστοιχα αποτελέσματα. Όλη αυτή η διαδικασία που αναφέρεται στη διατριβή αυτή καθιστά το μέλλον καλύτερο, αφού μέσω της μοντελοποίησης και αναπαραγωγής αντίστοιχων κατασκευαστικών διατάξεων συλλογής, αποθήκευσης και επαναχρησιμοποίησης ύδατος (όπως γίνεται στα περισσότερα αρχαία θέατρα), είναι εφικτή η αειφόρος διαφύλαξη υδάτινων πόρων, τόσο απαραίτητων για τη συνέχιση ύπαρξης κάθε μορφής ζωής στον πλανήτη μας.