The interplay of students’ creative behavior and learning style during digital game based learning

Abstract

The aim of this thesis was to investigate the learning effectiveness of Computer Game-Based Learning on students` creative behavior. This thesis consists of five different studies. A qualitative study (11 Interviews), a pilot phase, and 3 experimental studies. Three hundred and five primary school children(N=305) aged 11-12 years old of primary school were initially screened for participation in the study. In this study, psychometric techniques were used in order to collect quantitative and measurable data. Honey and Mumford's Learning Style Questionnaire (LSQ) was used in order to assess individuals` learning styles. For the same purpose, we also used LSI: Elementary Learning Styles Inventory by Stetson and Associates (2004). Students` creativity was assessed by using Creativity Assessment based on the Consensual Assessment Technique by Teressa Amabile (1983). Data analyses showed that the gaming approach was more effective in promoting students’ creativity on mathematical concepts than the non-gaming approach. More specifically it was demonstrated that individuals that belonged to either the Pragmatist or Activist Group based on the LSQ categorization and to the Tactile/Kinesthetic group based on the LSI categorization were more positively affected from the Digital Game-Based Learning environments. The duration of the intervention was also found to play an important role regarding the effectiveness of the Digital Game-Based Learning environments on students` demonstrated levels of creativity.

Σκοπός αυτής της διατριβής ήταν να διερευνήσει την αλληλεπίδραση μεταξύ της μάθησης βάσει ψηφιακών παιχνιδιών και της δημιουργική συμπεριφορά των μαθητών. Αυτή η διατριβή αποτελείται από πέντε διαφορετικές μελέτες. Μια ποιοτική μελέτη (11 συνεντεύξεις), μια πιλοτική φάση και 3 πειραματικές μελέτες. Τριακόσια πέντε παιδιά δημοτικού σχολείου (N = 305) ηλικίας 11-12 ετών δημοτικού σχολείου αποτέλεσαν το αρχικό δείγμα της έρευνας. Σε αυτήν την έρευνα χρησιμοποιήθηκαν ψυχομετρικές τεχνικές για τη συλλογή ποσοτικών και μετρήσιμων δεδομένων. Το Honey and Mumford's Learning Style Questionnaire (LSQ) χρησιμοποιήθηκε για την αξιολόγηση των μαθησιακών στυλ των ατόμων. Για τον ίδιο σκοπό, χρησιμοποιήσαμε επίσης το LSI: Elementary Learning Styles Inventory από τους Stetson and Associates (2004). Η δημιουργικότητα των μαθητών αξιολογήθηκε χρησιμοποιώντας την Τεχνική Συναινετικής Αξιολόγησης από την Teressa Amabile (1983). Οι αναλύσεις δεδομένων έδειξαν ότι η χρήση ψηφιακών παιχνιδιών ήταν πιο αποτελεσματική όσον αφορά την ανάπτυξη της δημιουργικότητας των μαθητών σε μαθηματικές έννοιες σε σχέση με τισ παραδοσιακές μεθόδους διδασκαλίας. Πιο συγκεκριμένα, αποδείχθηκε ότι άτομα που είχαν κατηγοριοποιηθεί ως πραγματιστές (Pragmatist) είτε ως ακτιβιστών(Activist) βάσει του LSQ και ως Κιναισθητικοί(Kinesthetic) βάση του LSI επηρεάστηκαν πιο θετικά από τα περιβάλλοντα μάθησης ψηφιακών παιχνιδιών. Η διάρκεια της παρέμβασης βρέθηκε επίσης να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο όσον αφορά την αποτελεσματικότητα της.