Essays on optimal taxation

Abstract

Within a unified general equilibrium framework, we revisit the problem of international optimal taxation when policymakers commit and do not commit themselves to future policy, when they cooperate or not in their setting of policy, and when the underlying economies can differ in some key fundamentals. This rich setup allows us to shed light to some debated policy issues, namely, how cross-country asymmetries should shape the design of national tax policies and how in turn this design affects macroeconomic outcomes as well the distribution of benefits and costs from international policy cooperation. In addition, we study two kinds of international policy cooperation, flexible cooperation and rigid cooperation, which respectively mean that cooperative policies are country-specific or just single (one-size-fits-all). A general result is that, once we leave the symmetric world and allow for cross-country differences, flexible cooperation, although superior to Nash in terms of lifetime aggregate output and welfare, may hurt some countries so it is not Pareto improving. In the same direction, without policy commitment the standard results are reversed, meaning that cooperation proves to be counter-productive at least for a large range of parameter values. This happens mainly because, without commitment, capital tax rates are too high in general, so that tax competition, as implied by non-cooperation, works to mitigate this distortion. Putting all this together, we end up with a general second-best admission that in the presence of several distortions, taking just one out (here, lack of cooperation), is not necessarily productive. These results may partly explain why little progress has been made in moving to fiscal unions with cooperative national fiscal policies and why the burden of taxation has been shifted onto labor, the relatively immobile factor of production. Moreover, in the EU, this could rationalize the introduction of fiscal transfers from the winners to the losers.

Εντός ενός ενοποιημένου πλαισίου γενικής ισορροπίας, επανεξετάζουμε το πρόβλημα της άριστης φορολογίας σε διεθνές επίπεδο, υποθέτοντας ότι οι υπεύθυνοι χάραξης της δημοσιονομικής πολιτικής μπορούν είτε να δεσμευτούν είτε να μη δεσμευτούν ως προς την εφαρμογή της πολιτικής που έχουν εξαγγείλει, μπορούν είτε να συνεργαστούν είτε να μην συνεργαστούν για τη χάραξη της πολιτικής, καθώς και όταν οι υποκείμενες οικονομίες διαφέρουν σε βασικά οικονομικά μεγέθη. Αυτό το πλούσιο υπόδειγμα μας επιτρέπει να ρίξουμε φως σε μερικά κρίσιμα ζητήματα όπως τον τρόπο με τον οποίο οι διαφορές μεταξύ των χωρών θα πρέπει να καθορίζουν τον σχεδιασμό των εθνικών φορολογικών πολιτικών και κατ'επέκταση, πως αυτός ο σχεδιασμός επηρεάζει τα μακροοικονομικά μεγέθη καθώς και την κατανομή οφέλους-κόστους (σε όρους προϊόντος και ευημερίας) που προκύπτει από τη διεθνή συνεργασία. Επιπλέον, μελετούμε δύο είδη διεθνούς συνεργασίας, την ευέλικτη συναργασία και την άκαμπτη συνεργασία, τα οποία αντίστοιχα συνεπάγονται ότι οι συνεργατικές πολιτικές μπορεί να είναι είτε συγκεκριμένες για την κάθε χώρα, είτε ενιαίες. Το γενικό αποτέλεσμα που προκύπτει είναι ότι η ευέλικτη συνεργασία, παρά το ότι υπερτερεί της μη-συνεργατικής λύσης τόσο σε επίπεδο συνολικού προϊόντος όσο και σε επίπεδο ευημερίας, μπορεί επηρεάσει αρνητικά κάποιες χώρες και συνεπώς δεν αποτελεί κατά Παρέτο άριστη λύση. Στην ίδια κατεύθυνση, αν υποθέσουμε ότι φορείς χάραξης πολιτικής δεν δεσμεύονται για την εφαρμογή των πολιτικών τους, τα τυπικά αποτελέσματα αντιστρέφονται κάτι που συνεπάγεται ότι η συνεργασία είναι μη-αποτελεσματική, τουλάχιστον για ένα μεγάλο εύρος παραμέτρων. Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί, χωρίς την υπόθεση της δέσμευσης, οι συνεργατικοί φόροι στο κεφάλαιο καταλήγουν να είναι υπερβολικά υψηλοί, ένα αποτέλεσμα που στην περίπτωση της μη-συνεργατικής λύσης αντιμετωπίζεται από τον φορολογικό ανταγωνισμό μεταξύ των χωρών. Αν συνδυάσουμε όλα τα παραπάνω, καταλήγουμε με μία γενική παραδοχή ότι όταν υπάρχουν πολλές στρεβλώσεις στις οικονομίες, η διόρθωση/αφαίρεση μίας εξ αυτών (στο υπόδειγμά μας αφαιρούμε την έλλειψη συνεργασίας) δεν οδηγεί απαραίτητα σε καλύτερο αποτέλεσμα. Αυτά τα αποτελέσματα θα μπορούσαν μερικώς να εξηγήσουν γιατί έχει γίνει μικρή πρόοδος στον δρόμο για τη μετάβαση σε δημοσιονομικές ενώσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο και γιατί το βάρος της φορολογίας έχει μετατοπιστεί στην εργασία. Επιπλέον, στην Ευρωπαϊκή Ένωση αυτό θα μπορούσε να αιτιολογήσει τις δημοσιονομικές μεταβιβαστικές πληρωμές από τους νικητές στους χαμένους.