Δύσκολη αποδέσμευση από το μηχανικό αερισμό και καρδιακή δυσλειτουργία

Abstract

Purpose: Mechanically ventilated patients with left ventricular (LV) dysfunction are at risk of weaning failure. We hypothesized that optimization of cardiovascular function might facilitate the weaning process. Therefore, we investigated the efficacy of levosimendan in difficult-to-wean patients with impaired LV performance. Materials and Methods: Nineteen mechanically ventilated patients, with LV ejection fraction (LVEF) 34 ± 8%, difficult-to-wean from the ventilator, were assessed by transthoracic echocardiography before the start and at the end of a spontaneous breathing trial (SBT) (first SBT). Eight patients successfully weaned. The remaining 11 failed-to-wean patients received a 24-hour infusion of levosimendan, and they were reassessed during a second SBT. Results: After levosimendan administration, LVEF increased from 30 ± 10 to 36 ± 3% (p=0.01). End-SBT peak e′ velocity increased from 7 to 9 cm/s (p=0.02). E/e′ increased from 10.5 to 12.9 during the first SBT, whereas it remained constant at 10 throughout the second SBT (p=0.01). During the second SBT, partial pressure of arterial oxygen and central venous oxygen saturation improved, compared to the first one (93 ± 34 vs. 67 ± 28 mmHg, p=0.03, and 66 ± 11% vs. 57 ± 9%, p=0.02, respectively). Nine of the 11 patients were successfully weaned from the ventilator. Conclusions: In difficult-to-wean from mechanical ventilation patients with LV dysfunction, levosimendan might contribute to successful weaning by improving both systolic and diastolic LV function.

Εισαγωγή: Βαρέως πασχοντες ασθενείς με αναπνευστική ανεπάρκεια οι οποίοι πάσχουν από δυσλειτουργία αριστεράς κοιλίας και ευρίσκονται υπό μηχανική υποστήριξη της αναπνοής έχουν υψηλό κίνδυνο για αποτυχία αποδέσμευσης από τον μηχανικό αερισμό. Υποθέσαμε ότι βελτιστοποίηση της καρδιαγγειακής τους λειτουργίας με φαρμακολογική παρέμβαση θα μπορούσε να διευκολύνει την διαδικασία αποδέσμευσης από τον μηχανικό αερισμό. Ασθενείς και Μέθοδος: Δεκαεννέα μηχανικά αεριζόμενοι ασθενείς με δυσλειτουργία της αριστεράς κοιλίας (κλασμα εξώθησης 34 ± 8%) οι οποίοι είχαν δυσκολία να αποδεσμευθούν από τον μηχανικό αερισμό μελετήθηκαν με διαθωρακικό υπερηχογράφημα καρδίας πριν από την έναρξη καθώς και στο τέλος μια δοκιμασίας αποδέσμευσης από τον αναπνευστήρα (SBT), η οποία ονομάστηκε «πρώτο SBT». Σε οκτώ ασθενείς η διαδικασία ήταν επιτυχής και οι ασθενείς αποσωληνώθηκαν. Στους υπολοίπους 11 ασθενείς οι οποίοι απέτυχαν και ως εκ τούτου επανασυνδέθηκαν στον αναπνευστήρα, χορηγήθηκε λεβοσιμεντάνη σε 24ωρη συνεχή έκχυση και επανεκτιμήθηκαν σε μία δεύτερη δοκιμασία αποδέσμευσης 24 ώρες μετά το τέλος της χορήγησης λεβοσιμεντάνης («δεύτερο SBT»). Αποτελέσματα: Μετά από την χορήγηση λεβοσιμεντάνης, το κλάσμα εξώθησης της αριστεράς κοιλίας αυξήθηκε από 30 ± 10 σε 36 ± 3% (p=0.01). Η peak e′ velocity στο τέλος της διαδικασίας αποδέσμευσης, αυξήθηκε από 7 σε 9 cm/s (p=0.02). Το κλάσμα E/e′ αυξήθηκε από 10.5 σε 12.9 κατά την διάρκεια του «πρώτου SBT», ενώ αυτό παρέμεινε σταθερό στην τιμή 10 κατά την διάρκεια του «δεύτερου SBT» (p=0.01). Κατά την διάρκεια του «δεύτερου SBT» η μερική πίεση του αρτηριακού οξυγόνου και του κορεσμου σε οξυγόνο του κεντρικού φλεβικού αίματος αυξήθηκαν σε σύγκριση με τις αντίστοιχες τιμές στο «πρωτο SBT». (93 ± 34 έναντι 67 ± 28 mmHg, p=0.03, και 66 ± 11% έναντι 57 ± 9%, p=0.02, αντίστιχα). Εννέα από τους 11 ασθενείς επιτυχώς αποδεσμεύτηκαν από τον αναπνευστήρα. Συμπεράσματα: Σε ασθενείς με αναπνευστική ανεπάρκεια και με δυσλειτουργία της αριστεράς κοιλίας, οι οποίοι ευρίσκονται υπό μηχανικό αερισμό και αντιμετωπίζουν δύσκολη αποδέσμευση από τον αναπνευστήρα, η χορήγηση λεβοσιμεντάνης βελτιώνει και την συστολική και την διαστολική λειτουργία της αριστεράς και μέσω αυτής της βελτίωσης μπορεί να συνεισφέρει στην επιτυχή αποδέσμευση του ασθενούς από τον μηχανικό αερισμό.