Πειθαρχία, τάξη και αταξία στο ελληνικό δημόσιο σχολείο: απόψεις εκπαιδευτικών και μαθητών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης της Δυτικής Αττικής

Abstract

The present study deals with theoretical and empirical data concerning issues of discipline, order and disorder in the first tier of the Greek public school. In the research part, it adopts the qualitative approach of the interpretive analysis of semi-structured interviews of fifteen sixth grade students, schools of Western Attica and fifteen primary school teachers, also of primary schools of Western Attica. The aim is to explore both the views and attitudes of teachers and students towards the dominant school disciplinary system and the way in which the education system tries to reproduce its social role in the modern socio-economic field as it is shaped in the social fabric based on economic needs. of the market. Finally, highlighting the role of acting pedagogical subjects through their resistance strategies in the dominant school culture, their conflicts and negotiations, is considered to be an important factor in feedback and reformulation of the goals and official practices of the educational system.

Η παρούσα μελέτη επεξεργάζεται θεωρητικά και εμπειρικά δεδομένα που αφορούν στα ζητήματα πειθαρχίας, τάξης και αταξίας στην πρώτη βαθμίδα του ελληνικού δημόσιου σχολείου. Στο ερευνητικό μέρος υιοθετεί την ποιοτική προσέγγιση της ερμηνευτικής ανάλυσης ημιδομημένων συνεντεύξεων δεκαπέντε μαθητών και μαθητριών έκτης δημοτικού, σχολείων της Δυτικής Αττικής και δεκαπέντε εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης επίσης, δημοτικών σχολείων της Δυτικής Αττικής. Σκοπός είναι η διερεύνηση τόσο των απόψεων και των στάσεων που διαμορφώνουν εκπαιδευτικοί και μαθητές απέναντι στο κυρίαρχο σχολικό πειθαρχικό σύστημα όσο και του τρόπου που το εκπαιδευτικό σύστημα προσπαθεί να αναπαράγει τον κοινωνικό του ρόλο μέσα στο σύγχρονο κοινωνικοοικονομικό πεδίο όπως διαμορφώνεται στον κοινωνικό ιστό βάσει των οικονομικών αναγκών της αγοράς. Τέλος, η ανάδειξη του ρόλου των δρώντων παιδαγωγικών υποκειμένων μέσω των στρατηγικών αντίστασής τους στην κυρίαρχη σχολική κουλτούρα, των συγκρούσεων και των διαπραγματεύσεών τους, κρίνεται ότι δύναται να αποτελέσει σημαντικό παράγοντα ανατροφοδότησης και αναδιαμόρφωσης των στόχων και των επίσημων πρακτικών του εκπαιδευτικού συστήματος.