Public debt consolidation and structural reforms in DGE models

Abstract

The objective of the thesis is to study the effects of public debt consolidation, especially on output and net disposable incomes of agents in the economy. By public debt consolidation is meant the gradual reduction in the debt-to-output ratio to an exogenously set target. To this end, a two-sector dynamic general equilibrium (DGE) model with heterogeneous agents (capitalists, private sector employees, public sector employees) was developed. First, public debt consolidation was achieved with the accommodation of one or two of the policy instruments at a time (consumption, labor, capital tax rates, public investment, public purchases, public payroll, government transfers shares of output). Then, public debt consolidation was accompanied by structural reforms (switch from public production to public financing of the impure public good, privatization of the production of the impure public good). The model was calibrated for the Euro Area, over the period 2005-2015. The exogenously set target concerning the debt-to-output ratio was 60%, as in the initial Maastricht treaty. In the long-run, the reduction in the debt-to-output ratio releases resources, allowing the tax rates/public spending instruments to decrease/increase. The latter has positive long-run effects on both output and per capita net disposable income of agents. When public debt consolidation is accompanied by structural reforms, its negative effects in the short-run and very short-run are mitigated. The reason is that during the transition, the decline in the debt-to-output ratio implies an increase/decrease in tax rates/public spending instruments. However, the reduction in the cost of production of the impure public good prevents the aforementioned increase/decrease in tax rates/public spending instruments in the short-run period. In general, the highest per capita output level and per capita net disposable income was reported when public debt consolidation was accompanied by the privatization of the production of the impure public good and especially when the residual policy instrument is the capital tax rate.

Το αντικείμενο της παρούσας διατριβής είναι να μελετήσει την επίδραση των πολιτικών αποκλιμάκωσης του λόγου δημοσίου χρέους ως προς το ΑΕΠ, ιδιαίτερα στο προϊόν της οικονομίας και στα καθαρά διαθέσιμα εισοδήματα των παραγόντων της οικονομίας. Για αυτό το σκοπό, αναπτύχθηκε ένα Δυναμικό Μοντέλο Γενικής Ισορροπίας με ετερογενείς παράγοντες (καπιταλιστές, ιδιωτικοί υπάλληλοι, δημόσιοι υπάλληλοι). Αρχικά, η αποκλιμάκωση του λόγου δημοσίου χρέους ως προς το ΑΕΠ επιτεύχθηκε μέσω της προσαρμογής ενός ή δύο εργαλείων πολιτικής (φόροι σε κατανάλωση, εργασία, κεφάλαιο, δημόσιες επενδύσεις, δημόσιες προμήθειες, μισθοδοσία δημόσιων υπαλλήλων, κοινωνικές μεταβιβάσεις). Έπειτα, η αποκλιμάκωση του λόγου δημοσίου χρέους ως προς το ΑΕΠ συνοδεύτηκε από διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (δημόσια χρηματοδότηση αντί δημόσιας παραγωγής μη αμιγών δημόσιων αγαθών, ιδιωτικοποίηση της παραγωγής μη αμιγών δημόσιων αγαθών). Το μοντέλο επιλύθηκε αριθμητικά χρησιμοποιώντας τιμές από την Ευρωζώνη για τις εξωγενείς μεταβλητές, κατά την περίοδο 2005-2015. Ως προς την αποκλιμάκωση του λόγου δημοσίου χρέους ως προς το ΑΕΠ, ο στόχος που τέθηκε ήταν 60%, όπως και στη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Στη μακροχρόνια περίοδο, η μείωση του λόγου δημοσίου χρέους ως προς το ΑΕΠ αποδεσμεύει πόρους, επιτρέποντας τη μείωση/αύξηση των φορολογικών συντελεστών/δημοσίων δαπανών. Αυτό έχει θετικά αποτελέσματα μακροχρόνια τόσο στο προϊόν της οικονομίας, όσο και στο κατά κεφαλήν καθαρό διαθέσιμο εισόδημα των παραγόντων της οικονομίας. Όταν η μείωση του λόγου δημοσίου χρέους ως προς το ΑΕΠ συνοδεύτηκε από διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, τα αρνητικά αποτελέσματα που παρατηρήθηκαν στη βραχυχρόνια και ειδικά την πολύ βραχυχρόνια περίοδο εξομαλύνθηκαν. Ο λόγος ήταν ότι κατά τη μετάβαση στη νέα μακροχρόνια ισορροπία, η μείωση του λόγου δημοσίου χρέους ως προς το ΑΕΠ συνεπάγεται αύξηση/μείωση των φορολογικών συντελεστών/δημοσίων δαπανών. Ωστόσο, η μείωση του κόστους παραγωγής των μη αμιγών δημόσιων αγαθών αποτρέπει την παραπάνω αύξηση/μείωση των φορολογικών συντελεστών/δημοσίων δαπανών στη βραχυχρόνια περίοδο. Συνολικά, το υψηλότερο κατά κεφαλήν προϊόν και καθαρό διαθέσιμο εισόδημα παρατηρήθηκε όταν η αποκλιμάκωση του λόγου δημοσίου χρέους ως προς το ΑΕΠ συνοδεύτηκε από ιδιωτικοποίηση της παραγωγή του μη αμιγούς δημοσίου αγαθού και ειδικότερα όταν ο φορολογικός συντελεστής στο κεφάλαιο ήταν το εργαλείο πολιτικής που προσαρμόστηκε στην αλλαγή πολιτικής.