Συγκριτική επίδραση σταθερών συνδυασμών βαλσαρτάνης με υδροχλωροθειαζίδη ή με αμλοδιπίνη στη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης και στις μεταβολικές παραμέτρους

Abstract

Background: Epidemiological studies have clearly shown that the risk of cardiovascular (CV) events increases as blood pressure (BP) increases. There is also evidence from long-term studies that showed that for every 20/10 mm Hg increase in BP, beginning at 115/75 mm Hg, the risk of CV death doubles. Rapid BP control has been reported to be essential in hypertensive patients at high CV disease risk. Of all forms of hypertension, stage 1 is the most prevalent and has the highest rate of mortality. It is important to note that patients with stage 1 hypertension are typically committed to 30–40 years of antihypertensive medication. Over such a long period, the secondary effects of antihypertensive drugs on various BP-independent CV risk factors are likely to become manifest. Considering that multidrug therapy is required in almost all hypertensive patients it would be interesting to know whether a combination of particular drug classes is really superior to any other. Objective: to evaluate whether a fixed combination of valsartan/hydrochlorothiazide (160/12.5 mg) would be superior to a valsartan/amlodipine (160/5 mg) combination in controlling BP and in inducing favourable metabolic effects beyond lipid lowering. Materials and methods: Ninety patients with essential hypertension were randomized by 1:1 to valsartan 160mg/day plus amlodipine 5mg/day (group VA) or valsartan 160 mg/day plus hydrochlorothiazide 12,5 mg/day (group VH). At baseline as well as 16 weeks post-treatment the following parameters were determined: 1) the serum lipid profile, 2) non-lipid metabolic variables (serum uric acid, fasting glucose, insulin and HOMA-IR (Homeostasis Modes Assessment; as a surrogate of insulin resistance) levels, 3) renal function [assessed by serum creatinine (SCr) levels, the estimated glomerular filtration rate (eGFR) and proteinuria], 4) the cholesterol concentration of different size and density lipoprotein [low density lipoproteins (LDL) and high density lipoproteins (HDL)] particles, 5) the mean LDL size, 6) the total plasma enzyme activity of lipoprotein-associated phospholipase A2 (LpPLA2).Results: Sixty patients (30 in the VA group and 30 in the VH group) completed the study protocol. In both groups renal excretions of albumin and immunoglobulin G, as surrogates of glomerular proteinuria, were unchanged. The VH combination slightly reduced GFR and significant increased the a1-microglobulin renal excretion rate. The VH combination increased TRG by 9% (p<0,05), reduced HDL-C by 5% (p<0,05), increased the cholesterol concentration of small-dense LDL subfractions and reduced the cholesterol concentration of the small HDL subfractions, whereas the VA combination had a neutral effect on those parameters. The VH combination increased the activity of LpPLA2 by 12,6% whereas the VA combination decreased it by 9,9%. Conclusion: The VH combination exerts various actions on the metabolic parameters of hypertensive patients, while the VA combination asks a neutral effect on those parameters.

Εισαγωγή: Η βαλσαρτάνη, η αμλοδιπίνη και η HCTZ είναι φάρμακα τα οποία αποδεδειγμένα μειώνουν τα επίπεδα της αρτηριακής πίεσης, αλλά εμφανίζουν διαφορές όσον αφορά την επίδρασή τους σε ποικίλες μεταβολικές παραμέτρους. Σκοπός της μελέτης: Σκοπός της μελέτης ήταν να εκτιμηθεί εάν ο σταθερός συνδυασμός βαλσαρτάνης / αμλοδιπίνης (160/5 mg) υπερέχει έναντι του συνδυασμού βαλσαρτάνης / υδροχλωροθειαζίδης (160/12,5 mg)όσον αφορά τη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης και την επίδραση στις μεταβολικές παραμέτρους. Υλικό και μέθοδοι: Στη μελέτη συμμετείχαν 90 ασθενείς με ιδιοπαθή αρτηριακή υπέρταση, οι οποίοι τυχαιοποιήθηκαν σε βαλσαρτάνη (160 mg) και αμλοδιπίνη (5mg) (ομάδα VA) ή σε βαλσαρτάνη (160mg) και HCTZ (12,5mg) (ομάδα VH). Πριν από την έναρξη της θεραπείας, καθώς και μετά από 16 εβδομάδες αγωγής προσδιορίσθηκαν οι μεταβολικές παράμετροι στον ορό των ασθενών. Αποτελέσματα: Συνολικά 60 ασθενείς ολοκλήρωσαν τη μελέτη (30 στην ομάδα VA και 30 στην ομάδα VH). Η χορήγηση του συνδυασμού VH συνοδεύτηκε από μια μεγαλύτερη τάση μείωσης του GFR και μια στατιστικά σημαντική (p<0,05) αύξηση της νεφρικής απέκκρισης α-1 μικροσφαιρίνης έναντι της χορήγησης του συνδυασμού VA. Όσον αφορά το μεταβολισμό των υδατανθράκων, όπως αυτός εκτιμήθηκε με τον υπολογισμό της γλυκόζης ορού νηστείας, της ινσουλίνης και του δείκτη HOMA-IR, δεν παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές μεταβολές σε καμία από τις δύο ομάδες ασθενών της μελέτης. Η χορήγηση του συνδυασμού VH οδήγησε σε αύξηση των TRG νηστείας κατά 9% (p<0,05) και σε μείωση της HDL-C κατά 5% (p<0,05) με τις μεταβολές αυτές να είναι στατιστικά σημαντικές κατά τη σύγκριση με την ομάδα VA. Στους ασθενείς της ομάδας VH παρατηρήθηκε αύξηση της συγκέντρωσης της χοληστερόλης των μικρών πυκνών LDL σωματιδίων, τα οποία αποτελούν το κατεξοχήν αθηρογόνο υποκλάσμα της LDL-C, και μείωση της χοληστερόλης των μεγάλων LDL σωματιδίων, ενώ στους ασθενείς της ομάδας VA δεν παρατηρήθηκαν σημαντικές μεταβολές στα υποκλάσματα της LDL-C. Επίσης, η χορήγηση του συνδυασμού VH οδήγησε σε μείωση της χοληστερόλης των μικρών και ενδιάμεσων HDL σωματιδίων ενώ η χορήγηση του συνδυασμού VA δεν προκάλεσε σημαντικές μεταβολές στα υποκλάσματα της HDL-C. Τέλος, διαπιστώθηκε αύξηση της ενεργότητας της LpPLA2 κατά 12,6% στην ομάδα VH και μείωσή της κατά 9,9% στην ομάδα VA. Συμπέρασμα: Η χορήγηση του συνδυασμού VH σε υπερτασικούς ασθενείς προκαλεί ποικίλες μεταβολές στις μεταβολικές παραμέτρους σε σύγκριση με τη χορήγηση του συνδυασμού VA.