Ιστορική συγκυρία, εκπαιδευτική και δικαστική πραγματικότητα στη βόρεια και δυτική Πελοπόννησο την περίοδο 1941-1949 μέσα από αρχειακά (εκπαιδευτικά και δικαστικά) έγγραφα

Abstract

The dramatic decade 1940-1950 marked modern history with consequences still visible. Its remembrance is traumatic with selective "silences", the historiography of it deficit. The purpose of this thesis is its approach distant from political and ideological subjectivities, by means of primary archival material, not exclusively through politics, internal and external, but also through social structures, Education and Justice, as the most basic of this «multitask» field. Theories concerning State and conflictual, are used since State intervention through bureaucracy was pervasive. Changes were not financial, but conflicts of interests of social groups with political action. Despite the aggregate characteristics, a liberal welfare state was also modeled. As methodology historical research, historical-comparative and interpretative analysis were used, as well as content analysis. It emerged that, in spite of the excessive difficulties, priority was not given to the repair of the damages and the restoration of education, but to the liquidation of teachers, as an attempt of the urban forces to regain political power. Courts were asked to pursue social justice and exemplary punishment of the traitors. They didn’t respond to the occasion and the general public request, serving the demands of the ruling class. State controlled absolutely all institutions. History ought to remove oblivion and bring Truth, search for the recurrent causes of calamities. If the Greek citizens and politicians were aware of their mistakes, they wouldn’t repeat them in the future.

Η δραματική δεκαετία 1940-1950 σημάδεψε τη σύγχρονη ιστορία με συνέπειες ακόμα εμφανείς. Η ενθύμησή της επίπονη με επιλεκτικές «σιωπές», η δε ιστοριογραφία ελλειμματική. Σκοπός της διατριβής η προσέγγισή της αποστασιοποιημένα από πολιτικοϊδεολογικούς υποκειμενισμούς μέσα από πρωτογενές αρχειακό υλικό, όχι αποκλειστικά μέσω της πολιτικής, εσωτερικής και εξωτερικής, αλλά και των κοινωνικών δομών, Εκπαίδευση και Δικαιοσύνη ως βασικότερων αυτού του «πολυπαραγοντικού» πεδίου. Χρησιμοποιούνται θεωρίες περί κράτους και συγκρουσιακές, εφόσον η κρατική παρέμβαση μέσω γραφειοκρατίας ήταν διάχυτη. Οι μεταβολές δεν υπήρξαν οικονομικές, αλλά σύγκρουσης συμφερόντων κοινωνικών ομάδων με πολιτική δράση. Παρά τα συγκεντρωτικά χαρακτηριστικά, διαμορφώθηκε και ένα φιλελεύθερο κράτος πρόνοιας. Ως μεθοδολογία χρησιμοποιήθηκε η ιστορική έρευνα, η ιστορικοσυγκριτική, ερμηνευτική ανάλυση, καθώς και η ανάλυση περιεχομένου. Προέκυψε ότι, παρόλες τις ανυπέρβλητες δυσχέρειες, προτεραιότητα δε δόθηκε στην αποκατάσταση των ζημιών και την επανόρθωση της παιδείας, αλλά στην εκκαθάριση των εκπαιδευτικών από τις αστικές δυνάμεις για επανάκτηση εξουσίας. Τα Δικαστήρια κλήθηκαν να απονείμουν κοινωνική δικαιοσύνη και παραδειγματική τιμωρία των προδοτών. Δεν ανταποκρίθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και το γενικό αίτημα του λαού, υπηρετώντας τις αξιώσεις της άρχουσας τάξης. Το κράτος έλεγχε απόλυτα τους θεσμούς Η ιστορία απομακρύνει τη λήθη και φέρνει Α-λήθεια, αναζητά τα επαναλαμβανόμενα αίτια των συμφορών. Αν οι Έλληνες πολίτες και πολιτικοί γνώριζαν τα λάθη τους, δε θα τα επαναλάμβαναν στο μέλλον.