Η σωματικότητα στη νεοελληνική λογοτεχνία: μονογραφία πάνω στο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη

Abstract

This thesis is an intersectional study of Dimitris Dimitriadis’ literary and theatrical works, focusing on transgression as a product of literary influences, corporeality, and historical context. Influenced by Giorgos Cheimonas, Georges Bataille, Jean Genet, and Maurice Blanchot, Dimitriadis’ work seems to belong to an anti-humanist genealogy, which produces literature through transgression, waste, and loss. Εxamined through the lens of intersectionality (how class, gender, sexuality, and national identity play a role in the formation of the writer’s poetics), Dimitriadis’ work challenges the foundations of logo-centric tradition and problematises the socio-political conditions and the social hierarchies under which it emerges. His work seems to communicate a Dionysian and carnivalesque memory, transformed vastly in the western urban imaginary of ‘Modernity.’ Furthermore, his writings appear to communicate a social surplus, related to the human body in recent times, traveling through a long tradition of artistic movements, such as Expressionism and Modernism.

Η διατριβή εξετάζει διαθεματικά το έργο του θεσσαλονικιού συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη, εστιάζοντας στον μηχανισμό της παραβίασης του ορίου (transgression) ως προϊόν λογοτεχνικών επιρροών, σωματικής μεσολάβησης και ιστορικού πλαισίου. Με εμφανείς επιδράσεις από τον Γιώργο Χειμωνά, τον Georges Bataille, τον Jean Genet και τον Maurice Blanchot, το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη προσδένεται σε μια γενεαλογία αντι-ουμανιστικής λογοτεχνίας, η οποία φαίνεται να παράγει γλώσσα μέσα από τις στρατηγικές της παραβίασης (του ορίου), της σπατάλης και της απώλειας. Το μεθοδολογικό πρίσμα της διαθεματικότητας (: πώς η τάξη, το φύλο, η σεξουαλικότητα και η εθνική ταυτότητα, ως σωματικές εγγραφές, διαδραματίζουν ρόλο στη διαμόρφωση της ποιητικής του συγγραφέα) ενισχύει την ένταξη του έργου σε ένα σύνολο πολιτισμικών παραδειγμάτων που αμφισβητούν τα θεμέλια του δυτικού λογοκεντρισμού, υπονομεύοντας τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες και τις κοινωνικές ιεραρχίες μέσα στις οποίες παράγονται. Ενισχύοντας, μέσω φιλοσοφικών και λογοτεχνικών επιδράσεων και ιστορικών εγγραφών, την επαναφορά του διονυσιακού (και του καρναβαλικού) στη νεωτερικότητα, το έργο του Δημητριάδη φαίνεται να αναδεικνύει το σώμα ως μεσολάβηση ανάμεσα στην κοινωνική και τη συμβολική τοπογραφία.