Ηλεκτρονευρομυϊκή διέγερση σε ασθενείς που νοσηλεύονται σε Μ.Ε.Θ. ως επιπρόσθετο μέτρο συμβατικής φυσιοθεραπείας

Abstract

Objective: We aimed to examine whether the application of transcutaneous electric neuromuscular stimulation sessions (TENMS) may reduce the incidence or severity of the critical illness myopathy (CIM) in intensive care unit (ICU) patients.Design: Prospective, open label, controlled, randomized clinical trial.Setting: University HospitalPatients: Patient inclusion criteria included mechanical ventilation and intensive care unit stay of >96 hrs, age>18.Interventions: Conventional physical therapy control group (CG) and application of TENMS in addition to conventional physiotherapy trial group (TENMSG) for 10 days.Myopathy was histologically assessed (needle biopsies in quadriceps muscles) on the 4th and 14th ICU day.Measurements and Main Results: Twenty-seven patients out of 68 (39.7%) presented myopathy on the 14th ICU day: eleven patients in TENMSG (grade + n=9, grade ++ n=1, grade +++ n=1) and 16 patients in CG (grade + n=13, grade ++ n=2, grade +++ n=1). Patients who presented progression from early grade + myopathy to more severe myopathy (grades ++ or +++) between the 4th and 14th day, had significantly lower BMI and experienced longer time periods (days) with inadequate nutrition compared to the rest of the patients (p<0.05). The 6 point Rankin scale which was assessed at 6 months sowed that the scores in TENMSG and CG were 3.18(1.8) mean (SD) and 3.8 (2.1) respectively (p=0.09). However, we estimated that the percentage of patients with score <4 (moderate disability or no symptoms) were significantly higher in TENMSG compared to CG (57% vs 40%, p=0.01).Conclusion: TENMS had no significant impact in myopathy in critical care patients of this study.

Σκοπός: Σκοπός μας ήταν να εξετάσουμε εάν η εφαρμογή της ηλεκτρονευρομυϊκής διέγερσης (ΗΝΜΔ) μπορεί να μειώσει τη συχνότητα ή τη σοβαρότητα της μυοπάθειας των βαρέως πασχόντων που νοσηλεύονται σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ).Μέθοδος – Ασθενείς: Πρόκειται για μια προοπτική, ανοιχτή, ελεγχόμενη, τυχαιοποιημένη κλινική δοκιμή που διεξήχθη στη ΜΕΘ του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας. Στη μελέτη συμμετείχαν όλοι οι ασθενείς που ήταν σε μηχανική αναπνοή για τουλάχιστον 96 ώρες και άνω των 18 ετών.Παρεμβάσεις: Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, στην ομάδα ελέγχου όπου εφαρμοζόταν η συμβατική φυσικοθεραπεία και την ομάδα παρέμβασης όπου εφαρμοζόταν πλέον της συμβατικής φυσικοθεραπείας ΗΝΜΔ για 10 συνεχόμενες ημέρες. Η μυοπάθεια της κρίσιμης ασθένειας αξιολογήθηκε ιστολογικά (βιοψία μυός τετρακέφαλου άμφω) την 4η και 14η ημέρα νοσηλείας στη ΜΕΘ. Αποτελέσματα: Είκοσι επτά από τους 68 (39.7%) ασθενείς εμφάνισαν μυοπάθεια της κρίσιμης ασθένειας την 14η ημέρα νοσηλείας τους στη ΜΕΘ: 11 ασθενείς ήταν της ομάδας παρέμβασης (ΗΝΜΔ) (βαθμού + n=9, βαθμού ++ n=1, βαθμού +++ n=1) και 16 ασθενείς της ομάδας ελέγχου (βαθμού+ n=13, βαθμού ++ n=2, βαθμού +++ n=1). Οι ασθενείς που εμφάνισαν προοδευτική εξέλιξη της μυοπάθειας από την πρώιμη μυοπάθεια, βαθμού + σε μέτρια ++ ή και σοβαρότερη μυοπάθεια +++ μεταξύ της 4ης και της 14ης ημέρας είχαν σημαντικά χαμηλότερο δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα (ημέρες) κατά τη νοσηλεία τους ήταν σε ανεπαρκή σίτιση εν συγκρίσει με το υπόλοιπο των ασθενών (p<0,05). Η τροποποιημένη κλίμακα βαθμονόμησης μυϊκής δύναμης Rankin scale score των 6 σημείων που αξιολογήθηκε 6 μήνες μετά την έξοδό τους από τη ΜΕΘ, έδειξε ότι στην ομάδα παρέμβασης (ΗΝΜΔ) και την ομάδα ελέγχου ήταν 3,18 (1,8) και 3,8 (2,1) αντίστοιχα (p = 0,09). Ωστόσο, εκτιμήσαμε ότι το ποσοστό των ασθενών με βαθμολογία <4 (μέτρια αναπηρία ή χωρίς συμπτώματα) ήταν σημαντικά υψηλότερο στην ομάδα παρέμβασης (ΗΝΜΔ) σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου (57% έναντι 40%, p = 0,01).Συμπέρασμα: Η ΗΝΜΔ δεν είχε σημαντική επίδραση στη μυοπάθεια των βαρέως πασχόντων της ΜΕΘ σε αυτή τη μελέτη.