Η εμπλοκή των εθνικών κοινοβουλίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετά τη συνθήκη της Λισαβόνας

Abstract

ABSTRACT This doctoral dissertation attempts to identify the essential contribution and role of each National Parliaments of the Member States of the European Union in its operation after the Treaty of Lisbon, as well as the historical background that accompanies the new changes that emerge. In particular, what is being explored is the major issue that has arisen from the fundamental importance of national parliaments in enhancing and promoting both information and popular participation in their countries, and thus to expand democracy and justice in European Union. It is to be considered therefore, whether the national parliaments of the European Union members, as a family, have played or have the potential to play a substantial role in their own action in the development of this form. And if not, why? Is it due to the construction of the European Union that prevents them from taking any action? Or is it due to the passive attitude that has been observed in a great amount of national parliaments due to the fact that European issues are "not usually in demand"? On the other hand, can their active role have a negative impact on the Union's institutions?Therefore, in order to be able to respond to the above considerations in this doctoral thesis, are being examined, inter alia, the concept of legitimacy and the versions of the European democratic deficit. Indeed, to examine the reasons why, the involvement of the National Parliaments within the European Union, are indispensable. The concept, the tradition and the development of parliamentarianism on the European continent, as well as the most important discriminations about this governmental scheme, to facilitate the subsequent understanding of the organizational skills of parliaments in the Member States of the European Union and the control methods they use on their government's actions referred to EU issues. Also, this thesis is given a strong emphasis on the provisions of the Treaty of Lisbon and its two Protocols concerning the practical participation of national parliaments in the institutional framework of the Union, their institutional position, their political role and certainly the critical assessment of these provisions.Subsequently, we examine the structure and the way in which the twenty-eight (28) parliaments of the Member States of the European Union organize their work in order to indicate, on the one hand, the common institutional and political tendencies identified in them regarding the implementation of their European functions. On the other, to highlight the control systems identified in the national parliaments of Europe, emphasizing on the differences between parliamentary scrutiny on domestic issues and parliamentary scrutiny on European issues. Finally, the Treatise ends with systematic analysis and criticism of inter-parliamentary cooperation, which is shaped by evolving relations between the European Parliament and national parliaments and parliaments among them. It analyzes the reasons why the strengthening of their relations is so much in need, and, finally proposes those tools that are appropriate to intensify the substantial involvement and contribution of national parliaments to the positive development of the European Union.

Στη Διδακτορική αυτή Διατριβή επιχειρείται να εντοπιστεί η ουσιαστική συμβολή κι ο ρόλος των Εθνικών Κοινοβουλίων των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη λειτουργία της μετά τη Συνθήκη της Λισαβόνας, καθώς και το ιστορικό υπόβαθρο που συνοδεύει τις νέες αλλαγές που ανακύπτουν. Ειδικότερα, εκείνο που διερευνάται είναι το μείζον ζήτημα που έχει προκύψει για τη θεμελιώδη σημασία των εθνικών κοινοβουλίων στο να ενισχύουν και να προάγουν τόσο την ενημέρωση, όσο τη λαϊκή συμμετοχή στις χώρες τους και μ’ αυτό τον τρόπο να διευρύνουν τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εξετάζεται συνεπώς, αν τα εθνικά κοινοβούλια των κρατών-μελών της ευρωπαϊκής οικογένειας έχουν παίξει, ή έχουν τη δυνατότητα να παίξουν ρόλο ουσιαστικό με την ίδια τους τη δράση στο γίγνεσθαι αυτού του μορφώματος. Και αν όχι, γιατί; Μήπως οφείλεται στην ίδια την κατασκευή της Ένωσης η οποία τα αποτρέπει από το να έχουν κάποια δράση; Ή οφείλεται στην ίδια την παθητική στάση που έχει παρατηρηθεί σε μεγάλο αριθμό εθνικών κοινοβουλίων εξαιτίας του γεγονότος ότι τα ευρωπαϊκά θέματα “δεν είναι σε ζήτηση”; Από την άλλη, είναι δυνατόν ο ενεργός τους ρόλος να έχει αρνητική εξέλιξη στα όργανα της Ένωσης; Προκειμένου λοιπόν να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στους παραπάνω προβληματισμούς στη διδακτορική αυτή διατριβή, εξετάζονται μεταξύ άλλων, η έννοια της νομιμοποίησης και οι εκδοχές του ευρωπαϊκού δημοκρατικού ελλείμματος. Κυρίως επειδή είναι οι λόγοι που καθιστούν τη συμμετοχή των Εθνικών Κοινοβουλίων απαραίτητη στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εξετάζονται, η έννοια, η παράδοση και η εξέλιξη του κοινοβουλευτισμού στην ευρωπαϊκή ήπειρο καθώς και οι σημαντικότερες διακρίσεις σχετικά μ’ αυτό το κυβερνητικό σχήμα, για να διευκολυνθεί στη συνέχεια η κατανόηση των οργανωτικών τεχνοτροπιών των κοινοβουλίων στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των μεθόδων ελέγχου που χρησιμοποιούν επί των ενεργειών των κυβερνήσεων τους στα ενωσιακά θέματα. Μεγάλη έμφαση δίδεται επίσης σε αυτή τη διατριβή, στις διατάξεις της Συνθήκης της Λισαβόνας και των δύο Πρωτοκόλλων της, αναφορικά με την πρακτική συμμετοχή των εθνικών κοινοβουλίων στο θεσμικό πλαίσιο της Ένωσης, τη θεσμική τους θέση και τον πολιτικό τους ρόλο καθώς και η κριτική αξιολόγηση τους. Στη συνέχεια εξετάζονται η διάρθρωση και ο τρόπος με τον οποίο οργανώνουν το έργο τους τα είκοσι οκτώ (28) κοινοβούλια των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε να υποδειχθούν οι κοινές θεσμικές και πολιτικές τάσεις που εντοπίζονται σ’ αυτά αναφορικά με την εκτέλεση των ευρωπαϊκών τους λειτουργιών, αφενός. Αφετέρου να αναδειχθούν τα συστήματα ελέγχου που εντοπίζονται στα εθνικά κοινοβούλια της Ευρώπης, επισημαίνοντας τις διαφορές μεταξύ του κοινοβουλευτικού ελέγχου που διενεργείται επί των εγχώριων ζητημάτων και του κοινοβουλευτικού ελέγχου επί των ευρωπαϊκών ζητημάτων. Τέλος, η πραγματεία ολοκληρώνεται με τη συστηματική ανάλυση και κριτική όσον αφορά τη διακοινοβουλευτική συνεργασία που διαμορφώνεται από τις εξελισσόμενες σχέσεις μεταξύ Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και εθνικών κοινοβουλίων καθώς και των κοινοβουλίων μεταξύ τους. Αναλύονται οι λόγοι που η σύσφιξη των σχέσεων τους προβάλλει τόσο αναγκαία και εν τέλει προτείνονται τα εργαλεία εκείνα που ενδείκνυται να εντατικοποιήσουν την ουσιαστική εμπλοκή και συμβολή των εθνικών κοινοβουλίων στο θετικό γίγνεσθαι της Ευρωπαϊκής Ένωσης.